Appian z Aleksandrii Historia Rzymska XIII XVII

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Trzy legiony wysłał do Stylidy u wylotu cieśniny pole-cając im śledzić dalszy bieg wypadków, Taurusowi zaś kazał z Tarentupopłynąć do przylądka Scylacjum118 po przeciwnej stronie Tauromenium119.Ten ruszył więc przygotowany zarówno do bitwy, jak i do wiosłowania,podczas gdy jego wojska piesze posuwały się jednocześnie lądem, przy czymidąca przodem jazda obserwowała drogę lądową, a lekkie statki typuliburnijskiego morze.W toku tego zjawił się u niego koło Scylacjum Cezarwypadłszy z Hipponium i stwierdziwszy, że wszystko jest w zupełnymporządku, wrócił znów do Hipponium.Pompejusz zaś, jak powiedziałempoprzednio, wszystkie miejsca nadające się do lądowania na wyspie obsadziłstrażami, a okręty ściągnął do Mesany, by spieszyć z pomocą, gdziekolwiekzajdzie potrzeba.104.Kiedy oni byli zajęci tymi przygotowaniami, Lepidusowi wiozły okrętytransportowe pozostałe 4 legiony jego wojska.Na pełnym morzu zastąpił imdrogę wódz Pompejusza Papias120 i rozbił je przyjęty jako przyjaciel, sądzilibowiem, że to Lepidus wyjechał na ich spotkanie.Ale okręty Lepidusa się spóz-niły, toteż gdy pózniej nadciągały, okręty transportowe umknęły przed nimi,jakby i to były okręty nieprzyjacielskie; ostatecznie jedne spalono, drugiezagarnięto, inne zatopiono, inne jeszcze zawróciły do Afryki.Dwa legiony117Wiadomość ta jest wysoce bałamutna i najwyrazniej nieprawdziwa, po pierwsze dla-tego, że Lepidus stał wówczas daleko w zachodniej części wyspy pod Lilibeum, tak że marszMessali do niego byłby niezrozumiały, a powtóre poniżej (w rozdz.105, rozdz.109, rozdz.110) mowa o tym, że Messala w towarzystwie Oktawiana przeprowadzał operacje na gruncieitalskim; najwidoczniej zatem do Lepidusa nie wyjechał.118Może tu chodzi o przylądek zw.Cocynthum na południe od zatoki miasta Scylacjum.119Jest to oczywisty błąd Appiana, bo Tauromenium nie leży naprzeciw tego przylądka.Możliwe jest, że �Tauromenium� dostało się tu skutkiem jakiegoś zepsucia tekstu.120Kasjusz Dion nazywa go: Demochares, a że i u Appiana w rozdz.105, 106 i 107 jestmowa to o Papiasie, to o Democharesie, nasuwa się wniosek, że była to ta sama osobistość odwóch imionach: Papias Demochares, jeśli nie należy czytać Papius Demochares (tj.oboknazwiska greckiego z czasów niewolnictwa byłoby nazwisko rzymskie otrzymane przynadaniu obywatelstwa). 346wojska zginęły w morzu, a jeśli jacyś żołnierze dopłynęli do brzegu, to i tych,gdy dosięgali lądu, zabijał wódz Pompejusza, Tisjenus121; pozostali dotarli doLepidusa, jedni od razu, inni pózniej.Teraz Papias odpłynął do Pompejusza.105.Z Hipponium popłynął Cezar z całą swą flotą na Strongylę, jedną zpięciu Wysp Eolskich, śląc przodem okręty wywiadowcze.Kiedy stwierdził, żewielkie wojska stoją na przeciwległym wybrzeżu Sycylii koło przylądkaPelorum, pod Mylami i Tyndaris, nabrał przekonania, że jest z nimi samPompejusz; zlecił więc Agrypie dowództwo na tym odcinku, a sam popłynął zpowrotem do Hipponium i stąd pospiesznie z trzema legionami z Messalą doobozu Taurusa zamierzając zająć Tauromenium jeszcze w czasie nieobecnościPompejusza i uderzyć na niego z dwóch stron.Agrypa popłynął więc zeStrongyli na Hierę i zajął ją, bo załoga Pompejusza nie zdołała stawić muskutecznego oporu, i następnego dnia zamierzał uderzyć na Democharesa,wodza Pompejusza stojącego w Mylach z 40 okrętami.Pompejusz przewidującjednak zuchwałe zamiary Agrypy wysłał Democharesowi z Mesany 45 dalszychokrętów pod wodzą wyzwoleńca Apollofanesa i sam podążył za nim z 70jeszcze okrętami.106.Agrypa w nocy jeszcze ruszył z Hiery z połową swych okrętów w prze-konaniu, że będzie miał do czynienia z samym Papiasem.Skoro jednak zoba-czył okręty Apollofanesa, a z drugiej strony dalszych 70, doniósł natychmiastCezarowi, że Pompejusz jest pod Mylami z większą częścią floty, sam zaśstanął w środku linii bojowej z ciężkimi okrętami i wezwał czym prędzej zHiery dalszą flotę.Po obu stronach przygotowano wszystko wspaniale, naokrętach wznosiły się wieże zarówno na przodzie, jak i na rufie.Kiedy wydanowłaściwe rozkazy i wzniesiono znaki na okrętach, ruszyli na siebie, jedniuderzając od czoła, drudzy zmierzając do okrążenia z krzykiem, pluskaniemwioseł i rozmaitymi grozbami.Pompejusz miał okręty mniejsze, lekkie izwinne, zdatne i do ataku, i do okrążeń.Cezara zaś okręty były większe,cięższe, a przez to powolniejsze; zarazem jednak miały większą siłę uderzenia inie tak łatwo można je było uszkodzić.Ludzie z załogi Pompejusza górowalinad ludzmi Cezara doświadczeniem w walce morskiej, natomiast ci ostatni byliod nich silniejsi.W następstwie tego pierwsi odnosili sukcesy nie przezuderzenie, lecz tylko przez okrążenie, przy czym odłamywali wiosła lub sterywiększych okrętów, wytrącali z rąk wiosła albo w ogóle odcinali poszczególneokręty i niemniejsze wyrządzali szkody aniżeli przez uderzenie dziobem okrętu.Natomiast okręty Cezara przez uderzenie przodem spychały okrętyprzeciwników jako mniejsze albo nimi wstrząsały, albo je rozbijały, ilekroć zaśzwarły się z nimi, [żołnierze] miotali na nie z wysoka, jako na niższe, pociskialbo narzucali z większą łatwością �kruki� lub ręce żelazne; ale przeciwnicy,kiedy tamci brali górę, wyskakiwali do morza, a uwijające się wokółpomocnicze statki Pompejusza wyławiały ich z wody.121Por.wyżej rozdz.32 i uw.46. 347 348107.Agrypa popędził przede wszystkim wprost na okręt Papiasa i uderzyw-szy go blisko dzioba wstrząsnął nim i rozdarł aż do kilu, skutkiem czego znaj-dujący się na wieżach zostali zrzuceni i okręt począł gwałtownie nabierać wody;wioślarze najniższego rzędu wioseł wszyscy znalezli się pod wodą, inni wyła-mawszy podkład zdołali wypłynąć.Papias przyjęty na najbliższy okręt znówuderzył na nieprzyjaciół [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne