Barret William E Czarnoksieznik (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wdałem się w dyskusję z księdzem na jego własnym tere-nie. Niech pan rozważy misterium pasyjne podjął ksiądz Schecker po chwi-li. Można powiedzieć, że Judasz jest winny, bo zdradził Chrystusa, i że kapłanisą winni, bo oszukali Judasza i ukryli fakt, że Chrystus ma zostać skazany naśmierć.Można powiedzieć, że Piłat jest winny, bo skazał Jezusa, chociaż uwa-żał Go za niewinnego, i że ten tłum jest winny, bo domagał się, żeby Chrystusaukrzyżowano.I miałoby się rację.Oni wszyscy zawinili, ale każdy człowiek mu-si sam zmierzyć się ze swoją winą, ani nie porównując jej do win cudzych, aninie usprawiedliwiając jej.Ci, którzy razem z panem oglądali tamten obraz, niepotrafili zdobyć się na to.Człowiek nie chce na swoją winę patrzeć. Ja patrzyłem.Czułem pogardę dla siebie na obrazie, ale mniej się tym prze-jąłem niż moi przyjaciele, którzy również widzieli tam siebie. Co pan robił na tym obrazie? Pochylałem się po kamień, żeby rzucić nim z ukrycia w tłumie. Pan jest ateistą? Nie.Jestem agnostykiem. Chrystus nie był Bogiem według pana? Nie był. A więc widział pan siebie gotującego się do rzucenia kamieniem w czło-wieka.Pana towarzysze widzieli siebie występujących przeciwko Bogu.Chciałem zaoponować, powołać się na fakt, że Ludwig Lorenson, tak samo jakja, nie uważa Chrystusa za Boga; ale przypomniałem sobie tę sytuację.Powodemzdenerwowania Ludwiga nie był żaden postępek wymierzony przeciwko samotnejpostaci pośrodku dziedzińca.On zobaczył siebie w krzepkim rzymskim żołnierzu,odpychającym ludzi z drogi.Zobaczył swoje przestępstwo przeciwko ludziom. Jest Bóg i jest Zło powiedział ksiądz Schecker. Są ludzie, którzyw świat wnoszą piękno, i ludzie, którzy je niszczą; ludzie, którzy leczą rany,i ludzie, którzy je zadają.Ludzie, którzy nauczają, i ludzie, którzy wprowadza-ją w umysły zamęt; ludzie, którzy modlą się, i ludzie, którzy klną. Bezradnierozłożył ręce. Temat rozległy, ale to prawda.Są ludzie mierni, którzy nie wie-dzą, czemu służą, i są tacy, którzy rozmyślnie służą Złu dla korzyści, jakie w tymwidzą.Są także tacy, którzy wolą służyć Bogu. Również dla korzyści, jakie w tym widzą. Niejeden, być może, trochę dlatego.Tylko trochę.Dobro nie obiecuje żad-nych korzyści doczesnych.Nagrody często niespodziewanie są zawarte w samymczynieniu dobra.Ci, którzy służą Złu, wymagają korzyści namacalnych.Tak jakFaust. Faust był legendą, opowieścią, nie istniał rzeczywiście.117 Może tak, a może nie.Nieważne.Faust był symbolem, prawdziwym sym-bolem. Czego? Człowieka kuszonego pozornymi nagrodami Zła. Ksiądz mnie zadziwia powiedziałem. Nagrody Zła, nawet tak, jakksiądz to ujmuje, nie są pozorne , są konkretne.Ludzie ciągną zyski ze Złai przecież sam ksiądz przyznaje, że decyzja należy do nich.Siedział w milczeniu.Niepokazny, pospolity człowieczek.Logicznie nikt bysię nie dopatrywał głębi pod powierzchownością tak nieciekawą. Nikt z tych, którzy wierzą w nieśmiertelność, nie służy Złu rozmyślniew wyniku decyzji powiedział spokojnie. To jest ta ostateczna próba.Ten,kto wierzy, że ma tylko jedno życie i że potem czeka go nicość, nie lęka się Złai jeżeli Zło ofiarowuje nagrody, daje się skusić. Znam wielu, którzy nie wierzą w nieśmiertelność, a przecież nie służą żad-nemu Złu powiedziałem. Są wspaniałymi, przyzwoitymi ludzmi i czyniąwszelkie to księdza dobro, wnoszą piękno, leczą rany, nauczają. Tak ksiądz uśmiechnął się lekko. W takim ujęciu to jest jak gdybyusiłowanie naprawienia winy.W końcu człowiek stoi samotny, mierzony miarąswoich uczynków.Jeżeli nie wierzy w nieśmiertelność, to może jednak nieśmier-telność wierzy w niego.Wstał, żeby odejść, obciągając na sobie sutannę.A ja wtedy wiedziony odru-chem, nad którym nawet się nie zastanowiłem, powiedziałem: Ta Madonna Rohlmanna oznacza dla księdza bardzo dużo, inaczej ksiądzby tego obrazu nie umieścił tutaj.Może by ksiądz zechciał, proszę, przyjąć odemnie tę moją kopię, po prostu na pamiątkę naszej rozmowy.Stał bez ruchu jak wyrzezbiony w drewnie, jak te figury w jego kościele. Nie mógłbym.Pan tego nie rysował dla mnie.Nie zdołałbym w żadensposób się panu zrewanżować. Może rysowałem to właśnie dla księdza, nie wiedząc o tym.I zrewanżowałmi się ksiądz już dostatecznie.Wręczyłem karton proboszczowi.Popatrzył na rysunek, a potem podniósłwzrok.Oczy mu zwilgotniały. Pan zrobi drugą kopię? zapytał. Dla siebie? Tak.Dziś po południu. Jest pan agnostykiem, powiada pan.Ja nie wiem.Jest pan grzesznikiem,co do tego nie mam wątpliwości.Nigdy nie spotkałem człowieka, który nie był-by grzesznikiem. Znów popatrzył na rysunek. To wspaniały prezent.Niezapomnę o panu.Prawą ręką uczynił znak krzyża i odwrócił się.Nie marnowałem czasu naroztrząsanie, dlaczego dałem mu ten szkic.Nadeszła już pora obiadu.Ruszyłemdo hotelu, odsuwając wszelkie myśli o księdzu proboszczu Scheckerze.118Kiedy wróciłem do kościoła, przed Matką Boską, Patronką Friedheim, stałanowa świeca.Zapaliłem ją i zacząłem rysować.Przez całe to popołudnie ludziewchodzili do kościoła, modlili się i wychodzili.Nie przeszkadzali mi, więc niezwracałem na nich uwagi.Kiedy drugi szkic został ukończony, przyjrzałem musię w świetle.Matka Boska szła radośnie najskromniejszą uliczką Friedheim i na-wet na tym rysunku była urocza.Niezle się spisałem.Uznałem, że ta kopia jesto wiele lepsza niż tamta, którą dałem księdzu.Nie przypuszczałem, że tak dobrzemi wyjdzie.Wszystko to czegoś tam dowodzi pomyślałem albo nie dowodzi niczegow ogóle.Do hotelu wracałem zdumiony odkryciem, że w czasie mego pobytu w ko-ściele padał ulewny deszcz.Chodniki były mokre, ale niebo już się wypogadzało.Nie miałem z kim rozmawiać, tylko wyobraziłem sobie, że mówię do kogoś: Aż tak lało? Wcale nie wiedziałem.Byłem w kościele.Ta myśl rozbawiła mnie, co oczywiście może świadczyć o infantylności.ROZDZIAA SZ�STYW hotelu czekał na mnie liścik.Bez pozdrowień czy nagłówka, bez żadnego Szanowny panie itede [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne