Giovanni Boccaccio Dekameron tom 1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Słudzy jego, nie starając się nawet dowiedzieć, kto byłmordercą ich pana, zawrócili konie i czym prędzej pomknęli do zamku z powrotem.Roussillon zsiadł z rumaka, otworzył nożem pierś Cabestanha i własnymi rękoma serce muz piersi wyrwał.Po czym owinął je w chorągiewkę od kopii i powierzył je jednemu ze sług,którym najściślejszą tajemnicę zachować przykazał.Po chwili wsiadł na konia i pózną nocądo domu powrócił.%7łona jego, wiedząc, że Cabestanh ma przybyć na wieczerzę, czekała nań zniecierpliwością.Zadziwiona, nie widząc, by kochanek nadjeżdżał, rzekła do męża: Dlaczego Cabestanh dotąd nie przybył? Dał mi znać, że przed jutrem przybyć do nas nie może odparł Wilhelm.Wiadomość ta nieco zatrwożyła damę.Roussillon zaś zsiadłszy z rumaka przywołał kucha-rza i rzekł: Wez to serce dzika, którego ubiłem, i przyrządz z niego najsmakowitszą potrawę, jakątylko potrafisz.Gdy zasiądę do stołu, przyślij ją na srebrnym półmisku.Kucharz wziął serce, posiekał je, przyprawił sosem, dobrymi korzeniami i przyzwawszy napomoc cały swój kunszt, wyborny kąsek przygotował.Wilhelm o zwykłej porze siadł do wie-czerzy po społu z żoną.Podano potrawy, aliści Wilhelm jadł mało, bowiem myśli jego byłyzbyt zajęte zbrodnią, którą popełnił.Wreszrcie zjawił się na stole srebrny półmisek.Rycerz,nie tknąwszy potrawy, powiadając, że tego wieczora nie ma apetytu, podsunął ją żonie swojeji zalecił jako rzecz wyborną.Dama, przy dobrym apetycie będąca, skosztowała, a ponieważwydała się jej smakowita, więc zjadła wszystko.Pan Wilhelm, ujrzawszy to, rzekł: Jakże ci smakowała ta potrawa, żono? Zaprawdę, bardzo odparła dama. Nie dziwię się temu rzekł rycerz cóż to bowiem dziwnego, dalipan, że w tym, co zażycia ponad wszystko miłym ci było, po śmierci znajdujesz upodobanie.Dama zadumała się przez chwilę nad tymi zagadkowymi słowami, a potem spytała: Nie pojmuję.Cóż zatem do zjedzenia mi daliście? Zjadłaś odparł rycerz serce pana Wilhelma Cabestanh, którego tak miłowałaś, wia-rołomna niewiasto! Nie wątp o prawdzie tego, co ci powiadam, sam bowiem własnymi ręko-ma przed kilku godzinami z piersi mu je wydarłem.Nie trza mówić nawet, jaka była rozpacz damy, gdy usłyszała straszną wieść o człeku, któ-rego ze wszystkich sił miłowała. Postąpiliście nie jako rycerz, lecz jak zdrajca i łotr rzekła po chwili. Cabestanh mnienie niewolił, a jeśli uczyniłam go panem mego serca i przez to ujmę ci uczyniłam, to mnie, anie jego, kara za to dosięgnąć była powinna.Bóg nie zwoli jednak, abym inny pokarm kiedy-kolwiek do ust wziąć miała po spożyciu tak szlachetnej potrawy jak serce pana WilhelmaCabestanh, rycerza nieporównanej dzielności i dworności.To rzekłszy wstała od stołu, podeszła do okna, które było za nią, i nie zastanawiając sięchwili tyłem runęła z niego na ziemię.Okno to tak wysoko nad ziemią się znajdowało, żedama nie tylko zabiła się, ale i całkiem pogruchotała.Rycerz przeraził się niezmiernie i pojął, że zle uczynił.Obawiając się zemsty ludu i gra-biego Prowancji115, kazał osiodłać rumaki i w świat wyruszył.Nazajutrz rano wieść o smut-204nym zdarzeniu rozniosła się po całej okolicy.Ciała Wilhelma Cabestanh i jego damy zabralidworzanie z zamków obojga kochanków pośród niepomiernego bólu i płaczu, po czym wkościele zamkowym nieszczęsnej pani do jednego złożono je grobowca.Na głazie wyrytowiersze, które wiadomymi czyniły ich imiona i przyczynę ich zgonu.�205O p o w i e ś ć d z i e s i ą t aC U D O W N E P R Z Y T R A F I E N I E P E W N E G ON I E B O S Z C ZY K A%7łona pewnego doktora, mniemając, że kochanek jej umarł, wkłada go uśpionego do skrzy-ni, którą z nim dwóch lichwiarzy do domu swego zabiera.Gdy rzekomy nieboszczyk do zmy-słów powraca, o kradzież go oskarżają.Służka damy opowiada sędziemu, że sama do skrzynimłodzieńca włożyła, i w ten sposób od stryczka go uwalnia, a lichwiarze za kradzież skrzynina karę pieniężną skazani zostają.Teraz, gdy król skończył, jeno Dioneo miał jeszcze opowiadać.Wiedząc to, nie czekał narozkaz, ale zaczął w te słowa: Smutne dzieje nieszczęśliwych kochanków, które przedmiot poprzednich opowieści sta-nowiły, dość mnie i was, drogie damy, rozrzewniły, dlatego też czekałem tylko, kiedy dobie-gną końca.Chwała Bogu, te płaczliwe historie już swój kres znalazły, ja zasię nie myślę ichliczby jeszcze i moją opowieścią pomnażać.Opowiem wam wesołą i miłą historię, która obydobrym zwiastunem dla jutrzejszego dnia była.�Wiadomo wam zapewne, że w Salemo116 żył niedawno znakomity medyk, biegły w chi-rurgii, mistrz Mazzeo della Montagna.117 Do lat szedziwych przyszedłszy, ożenił się on zpiękną i młodą dzieweczką, także z Salerno pochodzącą.Hołubił troskliwie młodą żonę, ob-darzał ją drogocennymi szatami, klejnotami i wszystkim, co niewieściej próżności może byćdrogie, tak iż pyszniła się bardziej niż jakakolwiek inna w mieście białogłowa.Jedno tylkonie po myśli jej było: często ziębła w łożu nocą, mąż bowiem nie starał się o jej należyteokrycie.I jak sędzia Ricciardo da Chinzica, o którym była już mowa, żonę swoją świętamidurzył, tak Mazzeo della Montagna wmawiał w swoją żonę, że po każdej nocy rozkoszy Bógwie jak długiego odpoczynku dla nabrania nowych sił potrzeba.Plótł jej przy tym siła róż-nych bzdur, które młodej białogłowie niezbyt do smaku przypadały.%7łona pana Mazzea, nie-wiasta zabiegliwa i rozsądna, postanowiła dla oszczędzenia zapasów domowych wyjść namiasto i u innych się pożywić.Jęła się przeto przyglądać pilnie różnym młodzieńcom i wreszcie wybrała jednego, na któ-rym oparła wszystkie swoje nadzieje, tęsknoty i całe szczęście swoje.Młodzieniec, spostrze-głszy to, równe upodobanie w niej znalazł i zwrócił ku niej całą miłość swoją.Zwano go Ru-206ggierim d Ajeroli;118 chociaż z szlachetnego pochodził rodu, wiódł jednak żywot tak występ-ny i plugawy, że w końcu nie ostało mu ani jednego krewniaka lub przyjaciela, który by goznać i widywać pragnął [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne