Moorcock Michael Kronika Czarnego Miecza Sagi o Elryku Tom VII

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To są nasi Bogowie. Przynajmniej łatwo możecie przewidzieć ich zachowanie powiedziałElryk i cała trójka ruszyła w stronę Org.Lekko im było na sercach, mimo żewłaśnie zdecydowali się podjąć niesłychane ryzyko.Rozdział 2W okolicznych krainach niewiele wiedziano o królestwie Org.Powszechnieznany był jedynie fakt, że w jego granicach leży Las Troos i wielu ludziom tawiedza wystarczała.Mieszkańcy lasu w przytłaczającej większości nie wyglądalizbyt urodziwie; ich ciała były dziwacznie zdeformowane, jak gdyby nie ukształto-wane do końca.Legenda głosiła, że w Troos żyją potomkowie Przeklętego Ludu.Powiadano, że władcy owych stworów z wyglądu przypominają zwyczajnych lu-dzi, ale ich umysły są jeszcze bardziej zwyrodniałe niż członki poddanych.Tubylców nie było wielu.Mieszkali rozproszeni po całym lesie, rządził zaśnimi król z cytadeli, którą także zwano Org.Do tej właśnie cytadeli zmierzał Elryk z dwojgiem swych towarzyszy.W dro-dze Melnibon�anin wyjaśnił, w jaki sposób zamierza ich obronić przed orgijskimiwojownikami.W lesie udało mu się znalezć liście, które w połączeniu z pewnymi zaklęciami(nieszkodliwymi w tym sensie, że istniało jedynie niewielkie niebezpieczeństwo,by ten, kto je wypowiada ucierpiał od przyzywanych przez siebie duchów) mo-gły obdarzyć osobę pijącą otrzymany z nich wywar czasową niewrażliwością narany.Pod wpływem magii cząstki skóry i ciała ulegały specyficznemu przegru-powaniu, zyskując odporność na wszelkie ostrza i niemal wszystkie ciosy.Elryk,który niespodziewanie stał się bardzo rozmowny, wyjaśnił, na czym polega działa-nie wywaru i zaklęć, ale że używał słów archaicznych i ezoterycznych, pozostaładwójka niewiele zrozumiała z jego wykładu.Zatrzymali się o godzinę jazdy od miejsca, w którym Moonglum spodziewałsię znalezć cytadelę, tak by Elryk zdążył przygotować eliksir i wypowiedzieć za-klęcie.Albinos pracował szybko.W używanym przez alchemików mozdzierzu roz-tarł liście z odrobiną wody, po czym zagotował otrzymany ekstrakt na wolnymogniu.Podczas gdy wywar wrzał nad ogniskiem, Melnibon�anin narysował naziemi tajemnicze runy.Niektóre z nich miały tak dziwaczne kształty, że zdawały59się niknąć w danym wymiarze i pojawiać gdzieś poza nim.Ciało, ścięgna, krew i kościUchroń, ziele, od słabości.Niech bezpiecznie podróżujeTen, kto ciebie pokosztuje.Elryk śpiewnym głosem wyrecytował słowa zaklęcia.W powietrzu ponadogniem pojawiła się niewielka, różowa chmura, zawirowała i przybrawszy spi-ralny kształt, pomknęła w stronę misy.Wywar zabulgotał i się uspokoił. Zmiesznie proste, dziecinne zaklęcie powiedział Melnibon�anin. Takbanalne, że niemal o nim zapomniałem.Nieczęsto miałem okazję je stosować,gdyż niezbędne do eliksiru liście rosną tylko w Troos.Wywar zastygł przez ten czas w masę, z której Elryk utoczył niewielkie gałki. W większych ilościach przestrzegł substancja ta jest trucizną.Obja-wy wystąpiłyby dopiero po kilku godzinach.Mimo to musimy podjąć niewielkieryzyko. Wręczył przyjaciołom po gałce, którą oni przyjęli nieufnie. Po-łknijcie je, tuż zanim dotrzemy do cytadeli powiedział albinos chyba żewcześniej natkniemy się na orgijskich wojowników.Dosiedli koni i ruszyli w dalszą drogę.Kilka mil na południowy wschód od Troos niewidomy mężczyzna obudził się,śpiewając przez sen smętną pieśń.O zmroku dotarli do posępnej cytadeli Org.Z blanków starożytnej, zbudowa-nej na planie kwadratu siedziby Królów Org dobiegły ich gardłowe głosy.Potężnaskała ociekała wilgocią, przeżerały ją porosty i mizerny, cętkowany mech.Jedynewejście wystarczająco duże, by mógł przezeń przejechać konny jezdziec znajdo-wało się na szczycie ścieżki, którą pokrywało głębokie niemal na stopę czarne,cuchnące błoto. Czego szukacie na królewskim dworze Gutherana Potężnego?Nie widzieli osoby, która zadała to pytanie. Gościny i posłuchania u twego władcy odparł Moonglum niefrasobli-wie, skutecznie ukrywając zdenerwowanie. Przynosimy do Org ważne wieści.Z blanków wyjrzała zniekształcona twarz. Wejdzcie, nieznajomi.Witajcie powiedziała niezachęcająco.Ciężka, drewniana krata uniosła się w górę, by umożliwić im wejście.Koniepowoli przebrnęły przez błoto i wędrowcy znalezli się na podwórcu cytadeli.Ponad ich głowami morze czarnych, strzępiastych chmur pędziło po szarymniebie, śpiesząc w stronę horyzontu, jak gdyby chcąc uciec od grozy Org i po-tworności Lasu Troos.60Podwórzec pokrywało, chociaż nie tak grubą warstwą, takie samo cuchnącebłoto jak to, które broniło dostępu do cytadeli.Nad dziedzińcem wisiał ciężki,nieruchomy cień.Po prawej ręce Elryka widniały schody prowadzące do zwień-czonego łukiem przejścia, częściowo przesłoniętego zwieszającą się masą ane-micznych porostów, identycznych jak te, które albinos widział na zewnętrznychmurach i w Lesie Troos.W przejściu, odgarniając porosty bladą, upierścienioną dłonią, pojawił się wy-soki mężczyzna i stanąwszy na najwyższym stopniu schodów, spod przymrużo-nych powiek mierzył przybyszów wzrokiem.W przeciwieństwie do pozostałychmieszkańców cytadeli mężczyzna był przystojny, z masywną, lwią głową i długi-mi, białymi włosami podobnymi włosom Elryka, ale przybrudzonymi, splątanymii niezadbanymi.Wysoki człowiek nosił ciężki kaftan z pikowanej, tłoczonej skó-ry i żółte, sięgające kostek spodnie.U pasa miał nagi sztylet o szerokim ostrzu.Liczył sobie więcej lat niż Elryk.Albinos szacował go na jakieś czterdzieści pięćdziesiąt wiosen.Dumna i cokolwiek dekadencka twarz mężczyzny była dzio-bata i poorana bruzdami.Nieznajomy patrzył na nich w milczeniu, nie witając.Zamiast tego dał znakjednemu ze strażników na blankach, by opuszczono kratę.Opadła z hukiem, od-cinając drogę ucieczki. Zabijcie mężczyzn i zatrzymajcie kobietę rozkazał potężny mężczyznaniskim, monotonnym głosem.Elrykowi zdarzało się słyszeć podobną mowę z ustumarłych.Zgodnie z planem Elryk i Moonglum stanęli po obu stronach Zarozinii i za-marli w bezruchu, z rękoma skrzyżowanymi na piersi.Pokraczne stwory, zaskoczone, zbliżyły się do nich ostrożnie, wlokąc szero-kie nogawki spodni po błocie i kryjąc dłonie w długich, niekształtnych rękawachprzybrudzonych szat.Miecze świsnęły w powietrzu.Elryk zachwiał się wpraw-dzie od ciosu, jaki spadł na jego ramię, ale nic poza tym.Moonglum podobnie.Stwory odskoczyły.Na ich zwierzęcych twarzach malowały się zakłopotaniei zdumienie.Wysoki mężczyzna otworzył szeroko oczy.Podniósł do grubych warg upier-ścienioną dłoń i poskubał zębami paznokieć. Nasze miecze nie czynią im szkody, Królu! Nie odnoszą ran, nie krwawią.Co to za ludzie?Albinos roześmiał się hałaśliwie. Nie jesteśmy zwykłymi ludzmi, mały człowieku, możesz być tego pewien.Jesteśmy wysłannikami Bogów i przybyliśmy do twego Króla z posłaniem odnaszych potężnych władców.Nie obawiaj się, nie skrzywdzimy was, gdyż wynie możecie nas skrzywdzić.A teraz odejdzcie i przygotujcie wszystko na naszepowitanie.Elryk spostrzegł, że Król Gutheran jest zaskoczony, ale bynajmniej nie zwie-61dziony jego słowami.Albinos zaklął w duchu.O inteligenci mieszkańców Orgsądził po wyglądzie tych, których spotkał wcześniej.Ich król, szalony czy nie,był o wiele inteligentniejszy i trudniejszy do oszukania.Melnibon�anin ruszył poschodach w stronę spoglądającego groznie Gutherana. Witaj, Królu Gutheranie.Bogowie wreszcie powrócili do Org i pragną, byśo tym wiedział [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne