[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale głos miał miękki i przyjacielski.Emanowała z niego nieustępliwość i współczucie człowieka, który był kiedyś na miejscu Forresta.Kosztowało to trzysta dwadzieścia pięć dolarów dziennie, a Oscar zalecał minimum miesięczny pobyt.- A potem zobaczymy - dodał.- Muszę zadać mu kilka przykrych pytań na temat tego, co dotąd robił.- Nie chcę przy tym być - powiedział Ray.- I nie będziesz - odparł Forrest.Był zrezygnowany, bo czekała go bolesna chłosta.- Połowę opłaty bierzemy z góry - kontynuował Oscar.- Drugą po zakończeniu leczenia.Ray drgnął, próbując przypomnieć sobie stan swego konta.Pieniędzy miał w bród, ale nie mógł ich teraz ruszać.- Zapłacę ze spadku ojca - powiedział Forrest.- Za kilka dni.Oscar pokręcił głową.- Nie robimy żadnych wyjątków.Połowa teraz.- Nie ma sprawy - wtrącił Ray.- Wypiszę czek.- Zapłacę ze spadku - powtórzył Forrest.- Nic nie będziesz wypisywał.- Odbiorę sobie potem, jakoś to załatwimy.- Ray nie wiedział, jak to załatwią, ale postanowił zwalić sprawę na barki Harry’ego Reksa.Podpisał formularz jako poręczyciel.Forrest podpisał się na dole, pod listą obowiązujących w ośrodku zakazów i nakazów.- Obowiązuje dwudziestoośmiodniowy zakaz opuszczania ośrodka - powiedział Oscar.- Jeśli go naruszysz, przepadną wszystkie pieniądze i już nigdy nie będziesz mógł tu wrócić.Jasne?- Jasne - odrzekł Forrest.Ile razy już przez to przechodził?- Jesteś tu, bo chcesz tu być, tak?- Tak.- I nikt cię do niczego nie zmusza.- Nie, nikt.Rozpoczęła się chłosta i Ray postanowił wyjść.Podziękował Oscarowi, uścisnął brata i odjechał jeszcze szybciej, niż przyjechał.Rozdział 25Był już pewien, że ojciec zgromadził pieniądze po roku 1991, a więc po przegranych wyborach.Przedtem była przy nim Claudia, a Claudia nic o nich nie wiedziała.Nie pochodziły z łapówek, nie pochodziły z hazardu.Nie pochodziły też ze zmyślnych, tajnych inwestycji, ponieważ Ray nie znalazł ani jednego dokumentu, który wskazywałby na to.że Sędzia kupował lub sprzedawał akcje.Wynajęty przez Harry’ego Reksa księgowy, który miał uporządkować wyciągi i sporządzić końcowe zeznanie podatkowe, też nic nie znalazł.Powiedział, że miał łatwą pracę.ponieważ ojciec załatwiał wszystko za pośrednictwem miejscowego banku.Ty wiesz swoje, ja swoje, pomyślał Ray.W domu walało się prawie czterdzieści pudeł starych, bezużytecznych akt.Sprzątaczki zebrały je i poustawiały w gabinecie i jadalni.Trwało to kilka godzin, ale wreszcie znalazł to, czego szukał.Dwa pudła zawierały notatki i materiały dotyczące spraw, które ojciec prowadził już na emeryturze, a więc po roku 1991; nazywał je aktami procesowymi.W trakcie procesu nieustannie notował.Daty, godziny, związane ze sprawą fakty, wszystko to, co miało mu pomóc w wydaniu końcowego orzeczenia.Często notował nawet pytania do świadków.I często wykorzystywał notatki do korygowania wystąpień adwokatów.Wielokrotnie mawiał - tylko w gabinecie, rzecz jasna - że notowanie nie pozwala mu zasnąć.Bywało, że podczas długiego procesu zużywał dwadzieścia notatników.Ponieważ zanim został sędzią, był adwokatem, nabrał nawyku kompletowania i przechowywania wszystkich dokumentów, nawyku, którego nie wyzbył się do końca życia.Akta procesowe składały się z notatek, kopii akt adwokackich, kopii odpowiednich paragrafów, przepisów prawnych, a nawet wystąpień przedstawicieli stron, których do oficjalnych akt sądowych nie załączano.W miarę upływu lat dokumenty stawały się coraz bardziej bezużyteczne, wreszcie trafiały do kartonowych pudeł.Według zeznań podatkowych, co roku zarabiał kilka tysięcy dolarów, orzekając w sprawach, w których nikt inny orzekać nie chciał.Na wiejskich obszarach stanu Missisipi dość powszechne były spory zbyt zażarte dla demokratycznie wybranych miejscowych sędziów.Jedna ze stron zwracała się do sędziego z wnioskiem o rezygnację z przewodniczenia rozprawie, a on stosownie go rozpatrywał, jednocześnie oświadczając, że bez względu na fakty, na powoda i pozwanego, jest w stanie zachować całkowitą bezstronność i wydać sprawiedliwy wyrok.Zaraz potem niechętnie ustępował i przekazywał pałeczkę staremu kumplowi z innej części stanu.Sędzia specjalny przyjeżdżał na rozprawę, nie znając ani faktów, ani stron i nie musząc już zabiegać o ponowny wybór na stanowisko.W niektórych okręgach sędziów specjalnych wykorzystywano do rozładowywania przeciążonej wokandy.Czasami zastępowali chorego kolegę.Niemal wszyscy byli już na emeryturze.Stan płacił im pięćdziesiąt dolarów za godzinę i zwracał koszty własne.W ciągu pierwszego roku po klęsce wyborczej Reuben Atlee nie zarobił nic.W 1993 roku zainkasował pięć tysięcy osiemset dolarów.W 1996 zarobił najwięcej: zgłosił do opodatkowania szesnaście tysięcy dolarów [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl odbijak.htw.pl
.Ale głos miał miękki i przyjacielski.Emanowała z niego nieustępliwość i współczucie człowieka, który był kiedyś na miejscu Forresta.Kosztowało to trzysta dwadzieścia pięć dolarów dziennie, a Oscar zalecał minimum miesięczny pobyt.- A potem zobaczymy - dodał.- Muszę zadać mu kilka przykrych pytań na temat tego, co dotąd robił.- Nie chcę przy tym być - powiedział Ray.- I nie będziesz - odparł Forrest.Był zrezygnowany, bo czekała go bolesna chłosta.- Połowę opłaty bierzemy z góry - kontynuował Oscar.- Drugą po zakończeniu leczenia.Ray drgnął, próbując przypomnieć sobie stan swego konta.Pieniędzy miał w bród, ale nie mógł ich teraz ruszać.- Zapłacę ze spadku ojca - powiedział Forrest.- Za kilka dni.Oscar pokręcił głową.- Nie robimy żadnych wyjątków.Połowa teraz.- Nie ma sprawy - wtrącił Ray.- Wypiszę czek.- Zapłacę ze spadku - powtórzył Forrest.- Nic nie będziesz wypisywał.- Odbiorę sobie potem, jakoś to załatwimy.- Ray nie wiedział, jak to załatwią, ale postanowił zwalić sprawę na barki Harry’ego Reksa.Podpisał formularz jako poręczyciel.Forrest podpisał się na dole, pod listą obowiązujących w ośrodku zakazów i nakazów.- Obowiązuje dwudziestoośmiodniowy zakaz opuszczania ośrodka - powiedział Oscar.- Jeśli go naruszysz, przepadną wszystkie pieniądze i już nigdy nie będziesz mógł tu wrócić.Jasne?- Jasne - odrzekł Forrest.Ile razy już przez to przechodził?- Jesteś tu, bo chcesz tu być, tak?- Tak.- I nikt cię do niczego nie zmusza.- Nie, nikt.Rozpoczęła się chłosta i Ray postanowił wyjść.Podziękował Oscarowi, uścisnął brata i odjechał jeszcze szybciej, niż przyjechał.Rozdział 25Był już pewien, że ojciec zgromadził pieniądze po roku 1991, a więc po przegranych wyborach.Przedtem była przy nim Claudia, a Claudia nic o nich nie wiedziała.Nie pochodziły z łapówek, nie pochodziły z hazardu.Nie pochodziły też ze zmyślnych, tajnych inwestycji, ponieważ Ray nie znalazł ani jednego dokumentu, który wskazywałby na to.że Sędzia kupował lub sprzedawał akcje.Wynajęty przez Harry’ego Reksa księgowy, który miał uporządkować wyciągi i sporządzić końcowe zeznanie podatkowe, też nic nie znalazł.Powiedział, że miał łatwą pracę.ponieważ ojciec załatwiał wszystko za pośrednictwem miejscowego banku.Ty wiesz swoje, ja swoje, pomyślał Ray.W domu walało się prawie czterdzieści pudeł starych, bezużytecznych akt.Sprzątaczki zebrały je i poustawiały w gabinecie i jadalni.Trwało to kilka godzin, ale wreszcie znalazł to, czego szukał.Dwa pudła zawierały notatki i materiały dotyczące spraw, które ojciec prowadził już na emeryturze, a więc po roku 1991; nazywał je aktami procesowymi.W trakcie procesu nieustannie notował.Daty, godziny, związane ze sprawą fakty, wszystko to, co miało mu pomóc w wydaniu końcowego orzeczenia.Często notował nawet pytania do świadków.I często wykorzystywał notatki do korygowania wystąpień adwokatów.Wielokrotnie mawiał - tylko w gabinecie, rzecz jasna - że notowanie nie pozwala mu zasnąć.Bywało, że podczas długiego procesu zużywał dwadzieścia notatników.Ponieważ zanim został sędzią, był adwokatem, nabrał nawyku kompletowania i przechowywania wszystkich dokumentów, nawyku, którego nie wyzbył się do końca życia.Akta procesowe składały się z notatek, kopii akt adwokackich, kopii odpowiednich paragrafów, przepisów prawnych, a nawet wystąpień przedstawicieli stron, których do oficjalnych akt sądowych nie załączano.W miarę upływu lat dokumenty stawały się coraz bardziej bezużyteczne, wreszcie trafiały do kartonowych pudeł.Według zeznań podatkowych, co roku zarabiał kilka tysięcy dolarów, orzekając w sprawach, w których nikt inny orzekać nie chciał.Na wiejskich obszarach stanu Missisipi dość powszechne były spory zbyt zażarte dla demokratycznie wybranych miejscowych sędziów.Jedna ze stron zwracała się do sędziego z wnioskiem o rezygnację z przewodniczenia rozprawie, a on stosownie go rozpatrywał, jednocześnie oświadczając, że bez względu na fakty, na powoda i pozwanego, jest w stanie zachować całkowitą bezstronność i wydać sprawiedliwy wyrok.Zaraz potem niechętnie ustępował i przekazywał pałeczkę staremu kumplowi z innej części stanu.Sędzia specjalny przyjeżdżał na rozprawę, nie znając ani faktów, ani stron i nie musząc już zabiegać o ponowny wybór na stanowisko.W niektórych okręgach sędziów specjalnych wykorzystywano do rozładowywania przeciążonej wokandy.Czasami zastępowali chorego kolegę.Niemal wszyscy byli już na emeryturze.Stan płacił im pięćdziesiąt dolarów za godzinę i zwracał koszty własne.W ciągu pierwszego roku po klęsce wyborczej Reuben Atlee nie zarobił nic.W 1993 roku zainkasował pięć tysięcy osiemset dolarów.W 1996 zarobił najwięcej: zgłosił do opodatkowania szesnaście tysięcy dolarów [ Pobierz całość w formacie PDF ]