Bidwell George Pod piracka flaga

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Statek bukanierów przepływał koło Cartageny w pogodny dzieńi w czystym powietrzu widać było doskonale klasztor NuestraSe�ora de Popa na stromej górze nad miastem. Niezmierzone są ponoć bogactwa mnichów mówił Waferwsparty o burtę statku, śledząc wzrokiem białe mury klasztoru,z którego Drake ściągnął niegdyś olbrzymi okup. Najbogatsikupcy i plantatorzy zawieszają tu szczerozłote wota i składająwielkie ofiary. Nieraz sobie rozmyślałem, że dobrze by było mieć dosyćludzi zaprawionych do boju, aby zdobyć ten klasztor i zajrzeć dojego skarbca mruczał kapitan Wright, który widocznie odkryłw sobie szczerą skłonność do pirackiej profesji, choć go do niej65rzekomo przemocą wciągnięto. Wykalkulowałem, że możnaby okrążyć Cartagenę nocą, zrabować skarby i zdążyć z powro-tem na statek jeszcze przed świtem. Przekleństwo na twoją głowę za takie myśli wybuchnąłEdmund Cooke. Jakbyś nie wiedział, że święta patronka tegomiejsca ściga nieszczęściami korsarzy, a ty chcesz jeszcze ją draż-nić zabierając złoto! Napytasz ty się biedy! Zabobonne głupstwa rzekł pogardliwie Dampier. A jednak sam musisz przyznać, że to dla korsarzy pechowewybrzeże odparł Edmund Cooke. Przecież ledwie przedparu laty Oxford , wielki okręt, świetnie uzbrojony, wyleciałw powietrze o kilka mil stąd, a tych paru szczęściarzy, co sięz całej załogi uratowało, mówiło, że widzieli świętą na wodzietuż przed wybuchem. Spędzili na morzu kilkanaście dni bez wody, przywiązawszysię do jakichś belek.Gdy ich wyłowiono, byli nieprzytomni, nawpół obłąkani tłumaczył Dampier. Ty byś znalazł przyczynę wszystkiego burknął Edmund ale ja wolę nie ryzykować.Nie przyłożę ręki do żadnej wy-prawy na klasztor.Jej wielmożność, święta patronka, nie ma sięczego obawiać z mojej strony. Ja bym się też w to nie mieszał wyznał Patryk Hagan.Nie pochwalam świętokradztwa.Alem się nie spodziewał, że ty,Edmundzie, będziesz występował w obronie katolickich świę-tych. Ja tam nie jestem żadnym papistą rzekł Edmund agre-sywnie. Ale powiadają, że następnego ranka po zatonięciu Oxfordu posąg w klasztorze był całkiem mokry.Dampier, choć rzadko się śmiał, tym razem nie powstrzymałchichotu, a medyk zarechotał niespodziewanie donośnie.Aż dziw-ne było Skąd z tak szczupłego i wątłego ciała dobywa się takigłośny śmiech.Ned Daws znowu zaczął nalegać, aby przybili do brzegu.Ka-pitan zdecydował więc wybrać się do La Hacha.Niegdyś było tozamożne i silnie ufortyfikowane hiszpańskie miasto, ale tyle razypadało ofiarą korsarskich napaści, że ostatecznie prawie wszyscyHiszpanie je opuścili.66Wielką pokusą dla piratów wszelkiego pokroju w La Hachabyły ławice perłopławów, położone o jakieś dwanaście mil w głąbmorza.Dawniej napaść na miasto przynosiła bogaty łup w postaciwielkich ilości cudnych pereł.Ale za czasów Dampiera w mieś-cie było tylko paru hiszpańskich dozorców, którzy pośpiesznieuciekli w głąb lądu, jak tylko zobaczyli podpływający nie znanystatek.Zabrali przy tym cały zapas pereł i popędzili przed sobąw głąb puszczy młodych indiańskich nurków, aby piraci nie mo-gli ich zmusić do wyławiania perłopławów.Jeden z Indian z załogi Wrighta spędził kilka lat w pobliżu RioHacha i zszedłszy teraz na ląd z Dampierem, opowiadał przy po-mocy Vasco gdyż jego własna znajomość angielskiego i hisz-pańskiego była bardzo ograniczona jak hiszpańscy dozorcyorganizowali połów pereł.W spokojny dzień płynęli na ławicę:dozorca w szerokiej barce, indiańscy nurkowie w wąskich piro-gach.Opuszczano na dno duże kosze na sznurach, a Indianie nur-kowali parami i zapełniali kosze perłopławami.Gdy barka byłajuż załadowana mocno zamkniętymi w swych skorupach małża-mi, wszyscy powracali na brzeg, gdzie starcy, kobiety i dzieciotwierali muszle pod czujnym okiem hiszpańskich dozorców. On powiada, iż rzadko trafia się więcej, jak jedna perła natysiąc muszli tłumaczył Vasco. A najładniejsze z tych perełIndianom zawsze udaje się ukryć. Gdzie ukryć? spytał z naiwną ciekawością Dampier. Starcy w ustach, a kobiety.Dampier machnął ręką: gest opowiadającego był aż nadto wy-mowny. Ach, kobiety! Nie tylko dzięki perłom są cenne, wierzajciemi rozległ się głos Neda Dawsa, który wracając od strony mia-sta, przystanął obok rozmawiających na piaszczystym wybrzeżu.Wyraz gniewnego napięcia znikł z jego oczu: uśmiechał się roz-kosznie i poklepywał po szerokiej piersi brunatnymi rękoma.Zda-wało się, że za chwilę zacznie mruczeć, jak kot wygrzewający sięw słońcu. Teraz idę się wyspać! Będę chrapał jak suseł! Odtygodni nie mogłem spać porządnie! kiwnął im wesoło rękąna pożegnanie i w chwilę pózniej znikł pod pokładem statku.Na nie zamieszkałych wyspach Los Roques, o sto mil na pół-noc od Caracas, bukanierzy znalezli piaszczystą, zaciszną zatokę,67gdzie mogli oskrobać kadłub swego statku, obrośnięty wodorosta-mi i muszlami.�Przenieśliśmy pisał Dampier najpierw nasze armaty naląd, na usypany starannie okop, aby w razie potrzeby odeprzećnieprzyjaciela.Wnet zbudowaliśmy porządny, duży szałas, który-śmy przykryli żaglami i umieścili tam nasze ładunki i prowiant.�Przezorność okazała się zbyteczna.Do zatoki zawinął jedyniewojenny okręt francuski o trzydziestu sześciu armatach, a jegokapitan kupił od bukanierów dziesięć ton cukru.Dampier poszedłna pokład okrętu, aby przeprowadzić transakcję, a dowódca i je-go oficerowie zaczęli nalegać, aby porzucił piratów i pożeglowałz nimi.Ujęci kurtuazją i widocznym wykształceniem Dampiera,obiecywali mu swą pomoc i protekcję we Francji. Dziękuję wam, panowie odrzekł Dampier za gościn-ność, za wyborny trunek, którym mnie potraktowaliście, i za takprzyjacielską propozycję.Ale chociaż moi druhowie okrętowi sąnieokrzesani i kłótliwi, choć często budzą we mnie niesmak, a i jaich irytuję zapewne, jednak to moi rodacy.Zostanę z nimi.Propozycja Francuzów nie stanowiła może tak wielkiej pokusy.Dampiera nic teraz nie pociągało do powrotu do Europy.Nato-miast mówił prawdę, gdy wspominał o kłótliwości swych nie-okrzesanych towarzyszy.W jego dzienniku co rusz znajdujemywzmianki o bójkach i pijaństwach.Nie pisze jednak o tym z go-ryczą, a raczej tak, jak realistyczny pisarz wspomina o natural-nych funkcjach organizmu swoich bohaterów.Mniej go interesowały te ludzkie słabości, niż na przykład ska-liste wapienne wybrzeża najbardziej na północ wysuniętej wyspyarchipelagu Los Roques, gdzie �roiło się od pięknie upierzonegoptactwa: rybołówek, fregat, głuptaków i faetonów�, które, jakosymbol strefy podzwrotnikowej, Dampier nazywa ptakiem tro-pików [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne