Boyd William Jak lody w słońcu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Codziennie rano, po prze-budzeniu, ogarniał ją od razu nerwowy nastrój psujący cały dzień.Z niczego niebyła zadowolona, nic jej nie cieszyło.Nie znosiła tego kraju, zabójczego klima-tu, obowiązków na farmie; jej niezadowolenie odbijało się na Erichu.Nie mogła powiedzieć, że teraz jest szczęśliwa, ale w każdym razie nie czułasię przygnębiona.To znaczy, do czasu przybycia tego żałosnego człowieka,Deppego przejętego swoimi przypadkami z książek który wywrócił wszystkodo góry nogami, zmieniał wypróbowane i sprawdzone czynności rutynowe, kolej-ność dyżurów, kręcąc się wszędzie jak jakiś zbyt gorliwy, mały biurokrata.194Oderwała drzazgę z parapetu. Przepraszam, Entschuldigung.Odwróciła się.Z łóżka wzywał ją ten żołnierz, Cobb. Wasser.Kann ich, uhm, Wasser haben.Bitte.Przyniosła mu szklankę wody. Mówię po angielsku powiedziała. Nie musi się pan posługiwać nie-mieckim.Pamiętała jego przybycie do szpitala.Ledwo zniósł podróż z Tangi.Niewie-le brakowało, by Deppe mógł przedwcześnie zamknąć historię tego cennegoprzypadku.Prawie tydzień trawiła go gorączka.Pamiętała obmywanie jego ciałamokrymi ściereczkami.Miał bardzo szczupłe i nieprawdopodobnie blade ciało.Biały brzuch przecinały purpurowe pręgi, na udzie widoczna była głębokaszrama, w której tkwiły jeszcze szwy.Deppe powiedział, że opatrunek na nodzenależy zmieniać co dwadzieścia cztery godziny.Przysparzało to wszystkimpracy.Równie dużo uwagi wymagał chory z amputowanymi prawie do biodranogami.Deppe był dumny, że utrzymał przy życiu tych dwóch ludzi.Przynajm-niej Cobbowi nie trzeba było amputować nogi, choćby nawet miał pózniej ku-leć.Podała mu szklankę. Dziękuję powiedział. Gdzie nauczyła się pani tak dobrze angielskie-go? Ojciec mego męża był Anglikiem.Mieszkał w uzdrowisku Leamington,niedaleko Stratfordu.Był pan tam kiedyś? Nie, nie byłem.Gdzie przebywa teraz pani mąż? Walczy. Przeciwko Niemcom? Na jego twarzy widać było zdumienie, a zara-zem współczucie. Nie, skądże.On jest Niemcem.Od lat.Walczy przeciwko wam. Lieslnie starała się wybawić go z zakłopotania. Mogłaby pani uczyć mnie niemieckiego? zapytał, żeby zmienić temat.Liesl rozejrzała się po sali.Rano był tu znośny chłód.W pózniejszych go-dzinach robił się upał nie do wytrzymania. Dlaczego chce się pan uczyć niemieckiego? spytała, choć straciła jużzainteresowanie jego odpowiedzią.Myślała o czekającej ją za godzinę, po za-kończeniu dyżuru, kąpieli.Codziennie, stojąc w blaszanej wanience, kazałaswej służącej Kimi oblewać się kubłami zimnej wody.Potem siadała do kolacjii wreszcie szła spać. No cóż odparł Cobb. Mógłbym znalezć okazję wskazał na otocze-nie żeby tę umiejętność wykorzystać.Przynajmniej to.*195Zmęczona Liesl wchodziła ciężkim krokiem po drewnianych schodach pro-wadzących na rozchwianą werandę bungalowu.Dom był mały, dwupokojowy składał się z sypialni i bawialni należał do nieżonatego zarządcy którejś plan-tacji.Nie było tu prawie mebli.Zarządca został powołany do Schutztruppe iprzebywał teraz w okolicy Kilimandżaro, zakwaterowany, jak się dowiedziała,w jej własnym przestronnym domu na farmie.Od dziesięciu miesięcy działania wojenne stały w martwym punkcie, alewłaśnie o to, zdaniem Ericha, chodziło von Lettowowi.Wiedział, żeSchutztruppe nie pokona Brytyjczyków, ale zręcznie rozgrywana i przewlekanakampania wojenna zwiąże siły nieprzyjaciela, oderwie je od decydującego eu-ropejskiego frontu.Armia niemiecka z Moszi i Tavety stawiła czoło Brytyjczykom w Voi.Do-szło do utarczek w Jasinie na wybrzeżu, Belgowie poczynili wstępne kroki zterytorium Konga i nic ponadto.Od czasu sromotnej porażki pod Tanga w listo-padzie 1914 roku Anglicy niczego nie dokonali.Niczego, dodała Liesl, pozazatopieniem K�nigsberga w delcie Rufidżi.Pamiętała K�nigsberga.Stał przycumowany w porcie Dar es-Salam, ude-korowany flagami w dniu, w którym wróciła z Niemiec.Starała się wyobrazićgo sobie, jak leży podziurawiony w dżungli w dopływie rzeki, i ten obraz rdze-wiejącej stali, wodorostów i zielska zaprzątnął jej myśli.Wspominała dom nafarmie, schludny ogród i gaje bananowe.Wszystko teraz zrównane z ziemią,sczerniałe, zniszczone ogniem artyleryjskim.Wzruszyła ramionami i podeszłado okna od strony podwórka.Zobaczyła gawędzącą z kucharzem Kimi, opartąw nonszalanckiej pozie o chatę kuchenną. Kimi zawołała. Przynieś wodę.Weszła do sypialni i usiadła na łóżku.Tymczasem Kimi z kucharzem wnieślicztery kubły wody, uginając się pod ich ciężarem.Krótki afrykański zmierzchmiał się ku końcowi.Czerwone słońce skryło się za wierzchołkami drzew, czućbyło zapach palącego się drewna, rozległy się pierwsze cykania świerszczy.Kimi stała posłusznie, w milczeniu, a Liesl zdejmowała ubranie.Rozebranapoczuła przyjemne odprężenie.Kimi stanęła za nią i rozsznurowała zniszczonybawełniany gorset, który miała wyprać.Liesl odczuwała brak nowych ubrań, alenie można było ich kupić.Stała przez chwilę całkiem naga, w pozie osoby zmę-czonej i zrezygnowanej.Dziesięć godzin w szpitalu.Przedramieniem podniosłaciężkie piersi i odsuwając je od ciała wytarła od spodu gorsetem, którym potemprzetarła pachy.W tym kraju człowiek tylko się poci.Spojrzała na jasnokremowe,pokryte piegami ciało.Całe w piegach.Blade jak u ksieni, powiedział kiedyśErich.Tylko że teraz tę bladość szpeciły czerwone potówki: pas poniżej pępka,plamy po bokach od ocierania się o ubranie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne