[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Paznokcie domagały się obcięcia i wyczyszczenia, jak zawsze.Pośród sterylnej czystości i natłoku techniki te brudne paznokcie wydawały się ostatnią resztką j ego chłopięcości.- Kocham cię - szepnęła.Palce chłopca poruszyły się w jej uścisku - senna próba uzmysłowienia matce, że mimo wszystko jest z nią.Ponownie uniósł powieki i Carolyn odniosła wrażenie, że próbuje się uśmiechnąć.Usta drgnęły, po czym zaczęły się trząść wokół tej brzydkiej rurki z białą końcówką, która wciąż pozbawiała go głosu.Patrzył przez długą chwilę, a w tym spojrzeniu wyczuwała strach i gniew.- Travis, kochanie, tak mi przykro.Tak mi.- głos uwiązł jej w gardle.Travis walczył, by się opanować, zaciskając mocno oczy i marszcząc czoło, ale ta walka była z góry przegrana.Łzy trysnęły spod powiek i popłynęły strumieniami po bladej, naciągniętej skórze policzków.Ścisnął mocno rękę matki.Ciało zaczęło mu dygotać, a maska odwagi opadła nie wiadomo kiedy.Tłumione respiratorem łkanie było zaledwie szmerem w wyciszonej sali i wydawało się tym bardziej żałosne, że towarzyszyło mu rytmiczne buczenie maszynerii, której żadne dziecko nie powinno oglądać.Ponownie pocałowała go w rękę i oparła czoło o poręcz łóżka, ignorując ukłucia bólu.Jej dziecko bardzo potrzebowało swojej mamy.Postanowiła pozostać przy nim, dopóki znów nie ujrzy jego uśmiechu.Dopiero koło ósmej senator Albricht niechętnie włączył telefon i po niecałych dwóch minutach rozbrzmiał pierwszy sygnał.Zaczyna się.Przez chwilę zastanawiał się, czy odebrać.W końcu wziął głęboki oddech.- Halo?- Cześć, Clayton - odezwał się znajomy głos z drugiej strony linii.- Tu Harry Sinclair.Chyba właśnie nastąpił przełom w sprawie, o której rozmawialiśmy parę dni temu.Serce senatora zabiło szybszym rytmem.Rozmawiał tylko o jednej sprawie ze swoim starym przyjacielem i skoro teraz usłyszał, że nastąpił przełom, to musiało wydarzyć się coś niezmiernie ważnego.- Dzień dobry, Harry.Brzmi to interesująco.- Co dzisiaj robisz w porze lunchu?48Thorne nie bywał zbyt często w Waszyngtonie i teraz miał kłopoty ze znalezieniem adresu w Alei Connecticut.Musiał objeżdżać przecznicę kilkakrotnie, zanim wreszcie wrzucił migacz i skręcił w wąską uliczkę między dwoma budynkami.Ten po lewej reklamował się jako sklep z artykułami gospodarstwa domowego, a ten po prawej - który okazał się celem ich podróży - nie miał żadnego oznaczenia.- Jesteśmy na miejscu - oświadczył Thorne.Jake sprawiał wrażenie, jakby nie zdawał sobie sprawy, że się zatrzymali.Bez słowa oderwał wzrok od jakiegoś punktu na desce rozdzielczej i rozejrzał się po otoczeniu.Pociągnął za klamkę, zamierzając wysiąść z wozu.- Ej! - zawołał Thorne.Jake znieruchomiał.- Co?- Odpręż się.Już prawie wygrałeś.Teraz możesz się uśmiechać.Jake patrzył na niego przez moment, zastanawiając się, czy odpowiedzieć.Śmierć Wigginsa i usunięcie ciała wciąż zbyt mocno na nim ciążyły.Ostatnią rzeczą, na jaką miał ochotę, był uśmiech.- To był pasożyt.Zaraza.I zdusiliśmy ją w zarodku.Daj sobie z tym spokój.Jake pokiwał z rezygnacją głową i powoli wysiadł z samochodu.Wyprostował się, jakby zamierzał odejść, po czym nachylił się nad okienkiem od strony kierowcy.- Jestem ci wdzięczny, Thorne - powiedział.- I podziękuj ode mnie Harry'emu, jak się z nim zobaczysz.Drągal podniósł z podłogi torby z pieniędzmi.- Trzymaj, o mały włos byś zapomniał.Jake machnął ręką.- Nie, zatrzymaj je.Tak czy siak, nie będą mi już potrzebne.- Odbiło ci? - odezwał się wzgardliwie Thorne.- Pan Sinclair nie potrzebuje tych pieniędzy.- To powiedz, żeby je rozdał potrzebującym - mruknął Jake.- Ja też ich nie chcę.Thorne patrzył na niego przeciągle, po czym wzruszył ramionami.- Twoja sprawa.- Ponownie wzruszył ramionami i wrzucił bieg.- Jak zobaczysz się z Promyczkiem, powiedz, żeby do nas zadzwoniła, dobra?- No pewnie - odparł Jake, patrząc, jak wóz zjeżdża z krawężnika.Wszedł po schodkach i stanął przed drzwiami.Wziąwszy głęboki oddech, zadzwonił.Instynktownie unikał obiektywu kamery, udając, że sprawdza czystość swoich butów.Po paru sekundach drzwi zahuczały i Jake wszedł do środka.Po przekroczeniu progu znieruchomiał, czekając, aż oczy przyzwyczają mu się do ciemności.Dopiero po kilkunastu sekundach zaczął powoli zdawać sobie sprawę, w jak wspaniałym miejscu się znalazł; aromatyczna woń wyszukanych potraw rywalizowała z przepychem i elegancją wnętrza.Restauracja, w sposób typowy dla waszyngtońskich budowli ery federalnej, zdawała się rozciągać bez końca we wszystkich kierunkach.Szerokie schody w centralnej części hallu, nieco na prawo, łamały nienaganną symetrię.Gdziekolwiek spojrzeć, widać było śnieżnobiałe płótna i olśniewające kryształy.Stał w wejściu, czekając, aż ktoś wyjdzie mu na powitanie.- Jest tu kto? - zawołał z cicha [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl odbijak.htw.pl
.Paznokcie domagały się obcięcia i wyczyszczenia, jak zawsze.Pośród sterylnej czystości i natłoku techniki te brudne paznokcie wydawały się ostatnią resztką j ego chłopięcości.- Kocham cię - szepnęła.Palce chłopca poruszyły się w jej uścisku - senna próba uzmysłowienia matce, że mimo wszystko jest z nią.Ponownie uniósł powieki i Carolyn odniosła wrażenie, że próbuje się uśmiechnąć.Usta drgnęły, po czym zaczęły się trząść wokół tej brzydkiej rurki z białą końcówką, która wciąż pozbawiała go głosu.Patrzył przez długą chwilę, a w tym spojrzeniu wyczuwała strach i gniew.- Travis, kochanie, tak mi przykro.Tak mi.- głos uwiązł jej w gardle.Travis walczył, by się opanować, zaciskając mocno oczy i marszcząc czoło, ale ta walka była z góry przegrana.Łzy trysnęły spod powiek i popłynęły strumieniami po bladej, naciągniętej skórze policzków.Ścisnął mocno rękę matki.Ciało zaczęło mu dygotać, a maska odwagi opadła nie wiadomo kiedy.Tłumione respiratorem łkanie było zaledwie szmerem w wyciszonej sali i wydawało się tym bardziej żałosne, że towarzyszyło mu rytmiczne buczenie maszynerii, której żadne dziecko nie powinno oglądać.Ponownie pocałowała go w rękę i oparła czoło o poręcz łóżka, ignorując ukłucia bólu.Jej dziecko bardzo potrzebowało swojej mamy.Postanowiła pozostać przy nim, dopóki znów nie ujrzy jego uśmiechu.Dopiero koło ósmej senator Albricht niechętnie włączył telefon i po niecałych dwóch minutach rozbrzmiał pierwszy sygnał.Zaczyna się.Przez chwilę zastanawiał się, czy odebrać.W końcu wziął głęboki oddech.- Halo?- Cześć, Clayton - odezwał się znajomy głos z drugiej strony linii.- Tu Harry Sinclair.Chyba właśnie nastąpił przełom w sprawie, o której rozmawialiśmy parę dni temu.Serce senatora zabiło szybszym rytmem.Rozmawiał tylko o jednej sprawie ze swoim starym przyjacielem i skoro teraz usłyszał, że nastąpił przełom, to musiało wydarzyć się coś niezmiernie ważnego.- Dzień dobry, Harry.Brzmi to interesująco.- Co dzisiaj robisz w porze lunchu?48Thorne nie bywał zbyt często w Waszyngtonie i teraz miał kłopoty ze znalezieniem adresu w Alei Connecticut.Musiał objeżdżać przecznicę kilkakrotnie, zanim wreszcie wrzucił migacz i skręcił w wąską uliczkę między dwoma budynkami.Ten po lewej reklamował się jako sklep z artykułami gospodarstwa domowego, a ten po prawej - który okazał się celem ich podróży - nie miał żadnego oznaczenia.- Jesteśmy na miejscu - oświadczył Thorne.Jake sprawiał wrażenie, jakby nie zdawał sobie sprawy, że się zatrzymali.Bez słowa oderwał wzrok od jakiegoś punktu na desce rozdzielczej i rozejrzał się po otoczeniu.Pociągnął za klamkę, zamierzając wysiąść z wozu.- Ej! - zawołał Thorne.Jake znieruchomiał.- Co?- Odpręż się.Już prawie wygrałeś.Teraz możesz się uśmiechać.Jake patrzył na niego przez moment, zastanawiając się, czy odpowiedzieć.Śmierć Wigginsa i usunięcie ciała wciąż zbyt mocno na nim ciążyły.Ostatnią rzeczą, na jaką miał ochotę, był uśmiech.- To był pasożyt.Zaraza.I zdusiliśmy ją w zarodku.Daj sobie z tym spokój.Jake pokiwał z rezygnacją głową i powoli wysiadł z samochodu.Wyprostował się, jakby zamierzał odejść, po czym nachylił się nad okienkiem od strony kierowcy.- Jestem ci wdzięczny, Thorne - powiedział.- I podziękuj ode mnie Harry'emu, jak się z nim zobaczysz.Drągal podniósł z podłogi torby z pieniędzmi.- Trzymaj, o mały włos byś zapomniał.Jake machnął ręką.- Nie, zatrzymaj je.Tak czy siak, nie będą mi już potrzebne.- Odbiło ci? - odezwał się wzgardliwie Thorne.- Pan Sinclair nie potrzebuje tych pieniędzy.- To powiedz, żeby je rozdał potrzebującym - mruknął Jake.- Ja też ich nie chcę.Thorne patrzył na niego przeciągle, po czym wzruszył ramionami.- Twoja sprawa.- Ponownie wzruszył ramionami i wrzucił bieg.- Jak zobaczysz się z Promyczkiem, powiedz, żeby do nas zadzwoniła, dobra?- No pewnie - odparł Jake, patrząc, jak wóz zjeżdża z krawężnika.Wszedł po schodkach i stanął przed drzwiami.Wziąwszy głęboki oddech, zadzwonił.Instynktownie unikał obiektywu kamery, udając, że sprawdza czystość swoich butów.Po paru sekundach drzwi zahuczały i Jake wszedł do środka.Po przekroczeniu progu znieruchomiał, czekając, aż oczy przyzwyczają mu się do ciemności.Dopiero po kilkunastu sekundach zaczął powoli zdawać sobie sprawę, w jak wspaniałym miejscu się znalazł; aromatyczna woń wyszukanych potraw rywalizowała z przepychem i elegancją wnętrza.Restauracja, w sposób typowy dla waszyngtońskich budowli ery federalnej, zdawała się rozciągać bez końca we wszystkich kierunkach.Szerokie schody w centralnej części hallu, nieco na prawo, łamały nienaganną symetrię.Gdziekolwiek spojrzeć, widać było śnieżnobiałe płótna i olśniewające kryształy.Stał w wejściu, czekając, aż ktoś wyjdzie mu na powitanie.- Jest tu kto? - zawołał z cicha [ Pobierz całość w formacie PDF ]