Horacjusze Corneille

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeśli więc łez nie wstrzymasz, nie rozchmurzysz czoła,Jeśli myśli o śmierci nie porzucisz zgoła,Nie przysięgniesz, że nigdy nie porwiesz się na nią,Jeśli mi o twe życie ciągły lęk zostanie,Wtedy już będziesz, pani, płakać nie nad żywym.Na wszystko się odważyć może nieszczęśliwyI już ręczyć nie mogę, czy na twym widokuTa ręka ostatniego krwią nie zbroczy kroku.BERENIKAPrzestań!TYTUSZbyłem się zgoła wszelakiego lęku.%7łycie moje jest teraz tylko w twoim ręku.Pomyśl.Jeśli nie gardzisz jeszcze mą osobą.SCENA SI�DMAT y t u s, B e r e n i k a, A n t i o c hTYTUSDobrze, że jesteś; gońca posłałem za tobą;250Chcę, ażebyś zobaczył słabość moją całą,Osądzisz, czy me serce nie dosyć kochało.ANTIOCHWierzę temu, co mówisz toż znam was oboje,Tylko ja nie dość znany dziś przed tobą stoję.Byłem zawsze u ciebie w najlepszej estymie,A ja przysiąc to mogę na mych bogów imię Spośród wiernych byłem ci najwierniejszy, panie,Com tyle razy stwierdził krwi mojej wylaniem.Choć się przed tym broniłem, wyście mi obojePowierzali serdeczne tajemnice swoje.Królowa mnie tu słyszy i kłam zadać może Ona wie, jak cię zawsze sławiłem w pokorze,Płacąc sercem usłużnym za twe zaufanie.Ty teraz o wdzięczności może myślisz za nie,Za to serce, nie wiedząc powiadam to z żalem %7łe ja, przyjaciel wierny, byłem twym rywalem.TYTUSRywalem? Ty?!ANTIOCHCzas wyznać moją tajemnicę.Już dawno serce moje dałem Berenice.Daremnie próbowałem walczyć z tym zapałem,Gdy nie mogłem zapomnieć, przynajmniej milczałem.Twych zmienionych zamiarów łudzące pozoryOżywiły mój umysł do nadziei skory,Ale wnet łzy królowej zgasiły te blaski;Chciały twego widoku, jednej dla się łaski,Więc pobiegłem po ciebie, chociaż piekły rany;Wróciłeś kochasz dalej i jesteś kochany.Poddałeś się.Jam nigdy inaczej nie tuszył,Więc raz jeszczem rozejrzał się po mojej duszy,Ostatniej jeszcze próbie odwagę poddałem,Cały mój ludzki rozum na pomoc wezwałemI dostrzegłem, że nigdym nie kochał goręcej.Więc aby przeciąć węzeł, cóż zostaje więcejJak nie ten jeden sposób: zgon z mej własnej dłoni?Idę w śmierć i tu jestem, by powiedzieć o niej.Jego kroki do ciebie skierowałem, z woli;Przysługa się udała; już serce nie boliI jeszcze nieba proszę: niechaj wasze lataWszelkimi dobrodziejstwy w jedno szczęście splata!A jeśli jeszcze dla was resztki gniewu chowa,I miałyby stąd ciosy grozić wam od nowa,Niech wszystkie spadną na mnie, gdy wśród żywychstoję,Na te, co dla was skracam, dni ostatnie moje.251BERENIKA wstającAch, przestańcie, szlachetni! Wielka ma żałoba.Na samo dno boleści strącacie mnie obaj.Na którą z waszych twarzy spojrzę, widzę na niejObraz strasznej rozpaczy śmiercią wypisany.Gdzie spojrzę łzy okrutne, a co słyszę słowa,To, że z bólu i męki krew płynąć gotowa.do T y t u s aZnasz dobrze moje serce; rzec mogę najprościej,%7łe nigdy nie pragnęło cesarskich świetności.Wielkość Rzymu, cezarów toga purpurowaNie wabiły mych oczu rzecz dla cię nienowa.Kochałam tylko ciebie i za to, na nieba!Chciałam tylko miłości.Dziś, wyznać mi trzeba,Lęk mnie wziął, że twa miłość już dobiegła końca.Pomyliłam się, kochasz, więc znowum żyjąca.Widziałam twe zmieszanie, ból, co wskroś przenikał,I już większej rozpaczy nie chce Berenika.Nie chcę, aby przeze mnie świat tracił cię, panie,Gdy już wszyscy ujrzeli swoje ukochanie,Gdy już zakosztowali cnót twoich pierwszyznyI wierzą, że sprowadzisz im wiek szczęściem żyzny.Ja wiem, że od lat pięciu nigdyś i na chwilęNie pomyślał, że może miłością cię mylę.To nie wszystko; w ten moment tak losem zawiłyPragnę tamto uwieńczyć ostatkiem mej siły:Nie zabiję się, wolę twą spełnię, choć w męce,%7łegnaj, panuj; już nigdy nie ujrzysz mnie więcej.do A n t i o c h aPo tym, co usłyszałeś, zrozumiesz sam, panie,%7łe nie po to opuszczam moje miłowanie,By daleko stąd posłuch dać innym zapałom.%7łyj i zdobądz się także na ofiarę zrałą.Wez przykład z nas obojga, ze mnie i Tytusa:Ja kocham i uciekam on kocha porzuca.Niechaj twoje westchnienia nie idą mym śladem!%7łegnaj.I bądzmy razem dla świata przykłademMiłości najwierniejszej i najnieszczęśliwszej,Aby o niej pamiętał nigdy nie zwątpiwszy.Czekają na mnie idę; czas dobiegł swej mety.Nie idzcie za mną.Do T y t u s a%7łegnaj raz jeszcze.ANTIOCHNiestety.252Jean RacineIfigeniaTragedia w pi ęciu aktachPrzełożyła Magdalena WronckaTytuł oryginału: �Iphig�nie�253OSOBYA g a m e m no nA c h i l l e sU l i s s e sK l i t e m n e s t r a żona A g a m e m n o n aI f i g e n i a córka A g a m e m n o n aE r y f i l a córka Heleny i TezeuszaA r k a s ]słudzy AgamemnonaE u r y b a t e s]E g i n a kobieta z orszaku K l i t e m n e s t r yD o r y d a powiernica E r y f i l iStrażeRzecz dzieje się w Aulidzie, w namiocie A g a m e m n o n a.254AKT PIERWSZYSCENA PIERWSZAA g a m e m n o n, A r k a sAGAMEMNONTak, to ja, Agamemnon, słuch ciebie nie łudzi.Pójdz, głos króla rozpoznał, co ze snu cię budzi.ARKASTy, panie!.Jakież pilne zamysły mi ciebieWcześniej dają oglądać niż zorzę na niebie?Blask jej słaby zaledwie w ślad za tobą idzie,Nasze oczy się pierwsze otwarły w Aulidzie.Czyżbyś wichrów dziś przeczuł pomyślną odmianę?Czyżby miały być nasze modły wysłuchane?Lecz śpi wszystko i wichry, i armia, i morze.AGAMEMNONSzczęśliwy, kto swą małość przyjmując w pokorze,Wolny od mego jarzma, ciężkiego w zaszczyty,Pozostał z woli niebios w zaciszu ukryty!.ARKASI odkądże to, panie, żalisz się przede mną?Jaką chwały twej świetnej zniewagą tajemnąBogowie, tak przychylni zawsze twym zamiarom,Każą ci dzisiaj gniewnie złorzeczyć swym darom?Król, mąż, ojciec szczęśliwy, syn Atreja prawy,Najbogatsze ziem greckich objąłeś dzierżawy;Krew Jowisza w dziedzictwie z każdej bierzesz stronyI z bogami cię jeszcze łączy ród twej żony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne