Jedza Orzeszkowa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co to, z biednego chłopca takim bogaczem zrobić się, czy to żarty? Ale pannaJadwiga pewno tak samo myśli jak pan Bolesław; bo on bratu pani takiego żenienia się by-najmniej nie pochwala, mówi, że to zle tak zaprzedawać się i że taki postępek to jakieś prze-niewierstwo przeciw s p o ł e c z e ń s k i m sprawom.A kiedy ja jemu sprzeciwiać się za-częłam i mówić, że pan Józef dobrze robi, bo co tam! to, o czym on myśli, jest głupstwem, onmnie tak wykrzyczał, że niech Pan Bóg broni. Powiem tobie, mówi, że głupia jesteś, i żegdybym nie wiedział, że przez głupotę tylko tak gadasz, to słowo daję, jeszcze dziś rozstał-bym się z tobą.Ja też myślałam, że on jeden na świecie taki dureń, aż tu widzę, że i pannaJadwiga także zasmucona.No, moi państwo! jak to na świecie bywa! Co dla jednego weso-łe, to dla drugiego smutne.A cóż to będzie, jak ja moją trzecią nowinę powiem.naprawdęjuż smutną? Ale cóż robić? Muszę powiedzieć, bo pani siostrą jest, więc wiedzieć powinna,co z braćmi dzieje się.Pan Bolesław dowiedział się, że starszy brat pani, pan Władysławpodobno w turmie siedzi. Już! syknęła Jadwiga i nisko pochyliła się naprzód, bo ten cień, tam na podłodze, jakbyzakołysał się. Czy tam kto jest?Chciała wstać, ale nogi jej tak drżały, że zaraz znowu na krzesło opadła i tylko szepnęła: Niech pani ciszej mówi.Ale Paulina cicho mówić nie umiała.Zniżyła wprawdzie głos, lecz tyle tylko, że nie krzy-cząc już, trzepała dalej: Już to wiadomo, że on takim sobie.pokątnym doradcą był, ale do tego czasu dobrze musię powodziło, bo, słyszę, bardzo sprytny.Ale teraz, słyszę, w łajdacki jakiś interes wlazł.fałszerstwo jakieś czy co? z którego miał wielkie pieniądze zyskać.Tylko, że j a k o ś c i śłajdactwo odkryli i mach! jego razem ze wspólnikami do turmy wpakowali.Sąd, słyszę, bę-dzie bardzo srogi.Mówią tam, że może i do katorgi. Jezus, Maria! co to? krzyknęła Jadwiga i porwała się na równe nogi, a to samo za niąuczyniła i Paulina, po czym ku drzwiom od przepierzenia rzuciły się obie.Za tymi drzwiami kołyszącego się tam przed chwilą na podłodze cienia nie było, bo po-krywała go sobą całkiem czarną, wielką chustą okryta postać kobieca.Bez krzyku, prawiebez stuku, z przeciągłym tylko jękiem, jak drzewo powoli toporem podcinane, chyliła się64ona zza ściany, chwiała się, chyliła, aż legła w całej długości swej rozciągnięta, twarzą kuziemi.W parę minut potem Paulina wypadła na dziedziniec, przerażona, czerwona, i do ślusa-rzowej, która z dzieckiem na ręku przed drzwiami mieszkania swego stała, z rozpostartymirękami biegnąc, na cały dziedziniec krzyczała: Pani Michałowo! na miłość boską, niech ktokolwiek od was po doktora leci! Szyszkowazachorowała, musi być umiera, czy co? bo jak długa na podłogę padła i podnieść się sama niemoże! Ja bym poleciała, ale tam córka sama jedna.trzeba jej pomóc!.I jak pędem biegła, tak na powrót ku mieszkaniu Jadwigi zawróciła, gdzie wpadłszy, bezżadnego względu na zgniecenie świeżej swojej sukni, owszem, ze łzami w naiwnych oczach,wraz z Jadwigą Szyszkową z ziemi dzwigać zaczęła.A ładna ślusarzowa ze swej strony kuotwartemu oknu mieszkania swego poskoczyła. Michaś! krzyknęła leć po doktora! Pani Szyszkowa zachorowała, słyszę, jak długa naziemi leży!.Michaś, czy słyszysz? Słyszę, słyszę! ozwał się z wnętrza gruby głos męski ale okrutnie czasu nie mam! Co to: czasu nie mam! Tam córka sama jedna.pomóc jej trzeba! Michaś, leć! jeżeli Bo-ga kochasz! Lecę! już lecę! odkrzyknął gruby głos i parę sekund zaledwie upłynęło, a już istotniesurdut jeszcze na siebie wciągając z mieszkania wypadał i ku bramie tak prędko biegł, żeprawie leciał.Zlusarzowa zaś, tyle tylko, że komuś dziecko przez otwarte okno podała i zaraztakże ku drzwiom Jadwigi śpiesznie pobiegła. A co tam takiego stało się, pani Michałowo? zawołała ku niej żona szewca Jerzego,przed drzwiami swymi ukazując się w szafirowej spódnicy, brudnym kaftanie i przydepta-nych pantoflach, a odpowiedz ślusarzowej usłyszawszy, za rozczochraną głowę się schwyciła. Ajaj! taka nagła choroba! nieszczęście! A córka przy niej sama jedna! Trzebaż pomóc jejbiedaczce! Ot, tylko czysty kaftan narzucę i przylecę tam, zaraz przylecę!Ale rozmowy na dziedzińcu rozlegające się usłyszawszy, z sutereny swojej wydobyła sięna powierzchnię ziemi i w krótkiej spódnicy, boso, z rozwianymi nad małą twarzyczką si-wiejącymi włosy, biegła przez dziedziniec Ambrożowa.W drobne, od mydlin mokre ręce zżalu uderzała i krzyczała: Oj, biednieńka ona z taką chorą matką, sama jedna, panieneczka moja złocieńka, bied-nieńka! Może w czym pomóc, posłużyć? Może po cyruliczka pobiec? Może zimnieńkiej wo-dy do główki przynieść! Jestem! jestem! jestem!I z tymi słowami, jak zwinna mysz do nory, do sionki Jadwigi wbiegła.Ale w tejże chwiliz bramy na dziedziniec wybiegała Ruchla.Nie szła już, tak jak zawsze, leniwie i sennie, ale ztakim rozmachem biegła, że aż brudna chusta zsunęła się na jej plecy i odsłoniła głowę, czar-nym perkalem zastępującym perukę oblepioną. H�rst! krzyczała co to? Pani Szyszkowa zachorowała! A co tam panienka robi? Ajwaj! ona tam sama jedna.jak ona sobie radę da w takim przypadku! Ruchle! Ruchle! z okna pierwszego piętra zawołała na nią kramarka Leja.Ruchla głowę podniosła i dwie %7łydówki ruchami głów pożałowanie objawiając, zaszwar-gotały z sobą.Wtem z otwartego okna Jadwigi wychyliła się Michałowa. Moja Ruchlo zawołała zróbcie cokolwiek, ażeby wasze dzieci tak nie hałasowały! Tukobieta może umiera, a te bębny wrzeszczą jak opętane! Git! zaraz! nu, ja im dam!I ku gromadzie żydowskich dzieci się zwróciła, jednocześnie zaś kramarka z otwartegookna ku swoim dzieciom aż siedem żydowskich imion wykrzykiwać zaczęła i wołać, abybyły cicho i do domu szły.Ale niełatwa była to sprawa rozhukaną tę trzódkę zapędzić doowczarni.Więc Ruchla w jedną i drugą stronę pośród niej biegała, jedne szturchańcami obda-rzając, inne łająć, inne na koniec prosząc: a gdy to czyniła, ruchy jej były zupełnie tak samo65żywe, gibkie, do baletniczych podobne, a oczy spłakane tak samo gorzały, jak bywało wtedy,kiedy osobę ze zwojem materii w ręku do swego męża krawca zapraszała.Nagle zatrzymałasię i na gromadę chrześcijańskich dzieci spoglądając zawołała: Nu, a co to pomoże, że te przestaną, kiedy tamte hałasują! Niech pani Jerzowa powietamtym, żeby one nie hałasowały! One nie do mnie należą, ja im nic kazać nie mogę! Niechpani Jerzowa każe!Pani Jerzowa do mieszkania Jadwigi już dążąca przystanęła, popatrzyła i pędem ku drugiejwrzaskliwej gromadzie się rzuciła.Było tam czworo jej własnych dzieci [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne