[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Paweł, o metr od niej, wlazł na wielkie pudło i ugrzązł w nim nogą, zdumiona byłam, że nie skamieniał jeszcze bardziej niż my, ostatecznie ta masakra to jego dzieło! Ale skoro on się rusza, nawet wierzga, ja może też powinnam, niekoniecznie wierzgać, ale przynajmniej mówić.– Alicja, na miłosierdzie pańskie! – wychrypiałam rozpaczliwie.– Nie szarp nim, rozleci się do reszty.– To niech się rozleci, już i tak się rozleciał, muszę go zdjąć, bo nie ma dostępu do ofiary.Chyba nie żyje, ale trzeba sprawdzić!– Cholera ciężka, co za gówno tu trzyma.– mamrotał wściekły Paweł, nie mogąc się pozbyć zdemolowanego pudła z nogi.Dramat dramatem, ale w tym momencie Beata kichnęła.Najwidoczniej żadne tragedie nie mają wpływu na to coś, co człowieka wierci w nosie, i nieraz się przytrafiało, że głupi dźwięk niweczył najstaranniej zaplanowane, rozmaite akcje.Kichnęła tak potężnie, że ze schodów zleciał jeszcze jakiś mały przedmiot, mnie zaś wreszcie uruchomiło.Ją też.Przedarłam się do Alicji, usiłując nie spoglądać na boki, żeby nie zobaczyć przypadkiem następnych ludzkich szczątków, bo w razie samotnych żeber albo jeszcze gorzej, na przykład płuc, względnie żołądka z przyległościami, przestałabym odpowiadać za siebie.Pilnie wpatrzona w jej ręce, wspomogłam ją w podrywaniu regału z dwiema półkami i jedną ścianką, zaklinowanego skosem tak, jakby przez wieki miał służyć jako zjeżdżalnia dla dzieci.Paweł zrezygnował z walki z pudłem na nodze, trzeszcząc nim i dziwnie zgrzytając, dotarł do nas, podbił w górę jedną z półek, kant drewna zaskrzypiał po szkle.– Uważaj, szyba.! – krzyknęła Alicja.– Czekajcie, to trzyma tutaj! – zawołała równocześnie Beata.– Moment, zaraz wykopię!Złośliwym przypadkiem drugi bok regału i jeszcze jakieś kawałki drewna ułożyły się tak, że stworzyły idealną podpórkę dla tamtej, zaklinowanej części.Jej wsparcie stanowił pierwszy stopień schodów.Gdyby ktoś się specjalnie starał, z pewnością takiej doskonałości konstrukcyjnej osiągnąć by nie zdołał, w dodatku na wierzchu deski przy schodach leżała upiorna ludzka noga w męskim bucie.Z dziką determinacją Beata zdobyła się na męstwo nadprzyrodzone.Kopnęła to.Prawdopodobnie zamknęła oczy, bo wycelowała bezbłędnie w bok leżącej deski, z otwartymi nie udałoby się jej to z pewnością.Całość drgnęła, straciła tę swoją nieskazitelną linię, regał nad ofiarą zatrzeszczał i dał się wyrwać.– Otwórz drzwi i wywal to na zewnątrz – poleciła Alicja zimnym głosem.Paweł spełnił polecenie, dosięgnął klamki, przesunął drzwi atelier i wyrzucił cholerny regał do ogrodu.Alicja ze stęknięciem spróbowała podważyć i unieść coś jeszcze, co spoczywało na leżącym człowieku, i przez moment naprawdę byłam przekonana, że postradałam zdrowe zmysły, a co najmniej zdolność oceny oglądanych widoków.Najwyraźniej w świecie ujrzałam, że ofiara ma dwa kadłuby, jeden nad drugim, a co gorsza, dwie głowy.Alicja, nie okazując najmniejszego zdziwienia osobliwym zjawiskiem, usiłowała podnieść kadłub z wierzchu.– Nie stójcie jak słupy, pociągnijcie to! – rozkazała niecierpliwie, nieco zdyszana.– Zaczepiło się tu gdzieś.No, już!Coś mi zaczęło świtać, ale opornie.Paweł, mimo przeszkody na nodze, przyszedł jej z pomocą, wspólnymi siłami zepchnęli jeden kadłub z drugiego przy akompaniamencie rozdzieranej tkaniny.Patrzyłam na to wyłącznie z obawy, że jeśli spojrzę gdzie indziej, rzucą się na mnie kolejne fragmenty ludzkiej anatomii, co zmąci mi umysł na nowo.Beata znajdowała się tuż za mną.– Skąd dwóch.?! – jęknęła słabiutko.Alicja dokopała się wreszcie do ofiary na spodzie, całkowicie lekceważąc ofiarę z wierzchu.Pomacała jej szyję, spojrzała na twarz.– Pasożyt – oznajmiła sucho.– Nie żyje.Jeszcze nam tylko tego brakowało! Chyba skręcił kark, bo rany nie widzę, a na serce przecież nie umarł.– A to drugie.? – jęknęła ponownie Beata.– Jakie drugie?– Alicja, na litość boską! – zdenerwowałam się.– Po całym atelier masz porozwalane kawałki drugich zwłok! Nie widzisz ich?! Co to ma znaczyć?!Alicja obejrzała się i dostrzegła rękę.– A, to.Nic takiego, to manekin.Nie zwracajcie uwagi.– Co takiego? – spytał Paweł dziwnym głosem.Alicja podniosła się i spojrzała na nas.– Manekin, o co chodzi? Krawiecki.Stał na górze, przyciśnięty regałem, no dobrze, rozpadł się trochę.Właściwie nie krawiecki, tylko taki wystawowy, ale zrobiony z krawieckiego.Możliwe, że był już dosyć stary.Nie będziemy się teraz przecież zajmować manekinem, tu leży żywy człowiek! To znaczy, nieżywy.Anatol, rozpoznaję go, chociaż źle wygląda.Co robimy?Chwilę trwało, zanim udało nam się złapać dech.Paweł z przerażeniem patrzył to na kadłub o zdekompletowanych kończynach i w podartej marynarce, to na pasożyta pod futryną, to na własną nogę w kartonowym pudle.Dwukrotnie otwierał usta w ciszy, aż wreszcie udało mu się wydobyć z siebie nieco ochrypły głos.– Razem.zlecieli.?– Co?– Pytam.jak? Dałem w mordę jednemu.Alicja pojęła nagle ogrom szalejącego w nim dramatu.– A, nie – powiedziała życzliwie.– Jednemu, tak.Drugi już leżał.To znaczy pierwszy już leżał, a ty przyłożyłeś drugiemu.Nie załatwiłeś obu.No, jeśli to miało zabrzmieć uspokajająco.Rzeczywiście, duża różnica, zabić człowieka i rozwalić manekina, czy też tylko zabić człowieka, Paweł powinien zapewne rzucić się w radosne prysiudy.Alicja trochę się zniecierpliwiła.– O co chodzi? On już nie żyje, nie ma co się wygłupiać z pogotowiem, trzeba zadzwonić po policję.I chyba niczego nie powinniśmy tu ruszać.Paweł odchrząknął.– Może jednak.Może ja przedtem wyjadę.– Po co?– Z ekstradycją zawsze mają kłopoty.A mnie na duńskim pierdlu specjalnie nie zależy.– A do czego ci duński pierdel? – zdziwiła się Alicja.– Przecież go nie zabiłeś.– Tylko co.?!!!– Tylko rozpieprzyłeś manekina.To nie jest karalne.Pawłem szarpnęło i błysnęła w nim jakby nadzieja.– Tak zaświadczycie.? Że to nie ja.?– Owszem, zaświadczymy – odezwała się zdławionym głosem Beata za moimi plecami.– Ja zaświadczę.Alicja rozzłościła się rzetelnie.– Uspokójcie się w tej chwili i przestańcie histeryzować, wszyscy macie zaćmienie umysłowe czy co? On nie żyje już co najmniej od dwóch godzin, widzę przecież! I sama logika wystarczy, ten, co zleciał później, musiał leżeć na wierzchu, a ten co wcześniej, pod spodem.Na wierzchu leżał manekin, pasożyt już był nieżywy, jak go waliłeś po pysku, a swoją drogą, jak on się wypsnął? Musiał naruszyć całą konstrukcję.Bez względu na szyk i układ zdań, treść jej słów do mnie dotarła.Do Pawła chyba jeszcze nie, ale to nie ja uginałam się pod ciężarem zbrodni co najmniej przez dziesięć minut, tylko on [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl odbijak.htw.pl
.Paweł, o metr od niej, wlazł na wielkie pudło i ugrzązł w nim nogą, zdumiona byłam, że nie skamieniał jeszcze bardziej niż my, ostatecznie ta masakra to jego dzieło! Ale skoro on się rusza, nawet wierzga, ja może też powinnam, niekoniecznie wierzgać, ale przynajmniej mówić.– Alicja, na miłosierdzie pańskie! – wychrypiałam rozpaczliwie.– Nie szarp nim, rozleci się do reszty.– To niech się rozleci, już i tak się rozleciał, muszę go zdjąć, bo nie ma dostępu do ofiary.Chyba nie żyje, ale trzeba sprawdzić!– Cholera ciężka, co za gówno tu trzyma.– mamrotał wściekły Paweł, nie mogąc się pozbyć zdemolowanego pudła z nogi.Dramat dramatem, ale w tym momencie Beata kichnęła.Najwidoczniej żadne tragedie nie mają wpływu na to coś, co człowieka wierci w nosie, i nieraz się przytrafiało, że głupi dźwięk niweczył najstaranniej zaplanowane, rozmaite akcje.Kichnęła tak potężnie, że ze schodów zleciał jeszcze jakiś mały przedmiot, mnie zaś wreszcie uruchomiło.Ją też.Przedarłam się do Alicji, usiłując nie spoglądać na boki, żeby nie zobaczyć przypadkiem następnych ludzkich szczątków, bo w razie samotnych żeber albo jeszcze gorzej, na przykład płuc, względnie żołądka z przyległościami, przestałabym odpowiadać za siebie.Pilnie wpatrzona w jej ręce, wspomogłam ją w podrywaniu regału z dwiema półkami i jedną ścianką, zaklinowanego skosem tak, jakby przez wieki miał służyć jako zjeżdżalnia dla dzieci.Paweł zrezygnował z walki z pudłem na nodze, trzeszcząc nim i dziwnie zgrzytając, dotarł do nas, podbił w górę jedną z półek, kant drewna zaskrzypiał po szkle.– Uważaj, szyba.! – krzyknęła Alicja.– Czekajcie, to trzyma tutaj! – zawołała równocześnie Beata.– Moment, zaraz wykopię!Złośliwym przypadkiem drugi bok regału i jeszcze jakieś kawałki drewna ułożyły się tak, że stworzyły idealną podpórkę dla tamtej, zaklinowanej części.Jej wsparcie stanowił pierwszy stopień schodów.Gdyby ktoś się specjalnie starał, z pewnością takiej doskonałości konstrukcyjnej osiągnąć by nie zdołał, w dodatku na wierzchu deski przy schodach leżała upiorna ludzka noga w męskim bucie.Z dziką determinacją Beata zdobyła się na męstwo nadprzyrodzone.Kopnęła to.Prawdopodobnie zamknęła oczy, bo wycelowała bezbłędnie w bok leżącej deski, z otwartymi nie udałoby się jej to z pewnością.Całość drgnęła, straciła tę swoją nieskazitelną linię, regał nad ofiarą zatrzeszczał i dał się wyrwać.– Otwórz drzwi i wywal to na zewnątrz – poleciła Alicja zimnym głosem.Paweł spełnił polecenie, dosięgnął klamki, przesunął drzwi atelier i wyrzucił cholerny regał do ogrodu.Alicja ze stęknięciem spróbowała podważyć i unieść coś jeszcze, co spoczywało na leżącym człowieku, i przez moment naprawdę byłam przekonana, że postradałam zdrowe zmysły, a co najmniej zdolność oceny oglądanych widoków.Najwyraźniej w świecie ujrzałam, że ofiara ma dwa kadłuby, jeden nad drugim, a co gorsza, dwie głowy.Alicja, nie okazując najmniejszego zdziwienia osobliwym zjawiskiem, usiłowała podnieść kadłub z wierzchu.– Nie stójcie jak słupy, pociągnijcie to! – rozkazała niecierpliwie, nieco zdyszana.– Zaczepiło się tu gdzieś.No, już!Coś mi zaczęło świtać, ale opornie.Paweł, mimo przeszkody na nodze, przyszedł jej z pomocą, wspólnymi siłami zepchnęli jeden kadłub z drugiego przy akompaniamencie rozdzieranej tkaniny.Patrzyłam na to wyłącznie z obawy, że jeśli spojrzę gdzie indziej, rzucą się na mnie kolejne fragmenty ludzkiej anatomii, co zmąci mi umysł na nowo.Beata znajdowała się tuż za mną.– Skąd dwóch.?! – jęknęła słabiutko.Alicja dokopała się wreszcie do ofiary na spodzie, całkowicie lekceważąc ofiarę z wierzchu.Pomacała jej szyję, spojrzała na twarz.– Pasożyt – oznajmiła sucho.– Nie żyje.Jeszcze nam tylko tego brakowało! Chyba skręcił kark, bo rany nie widzę, a na serce przecież nie umarł.– A to drugie.? – jęknęła ponownie Beata.– Jakie drugie?– Alicja, na litość boską! – zdenerwowałam się.– Po całym atelier masz porozwalane kawałki drugich zwłok! Nie widzisz ich?! Co to ma znaczyć?!Alicja obejrzała się i dostrzegła rękę.– A, to.Nic takiego, to manekin.Nie zwracajcie uwagi.– Co takiego? – spytał Paweł dziwnym głosem.Alicja podniosła się i spojrzała na nas.– Manekin, o co chodzi? Krawiecki.Stał na górze, przyciśnięty regałem, no dobrze, rozpadł się trochę.Właściwie nie krawiecki, tylko taki wystawowy, ale zrobiony z krawieckiego.Możliwe, że był już dosyć stary.Nie będziemy się teraz przecież zajmować manekinem, tu leży żywy człowiek! To znaczy, nieżywy.Anatol, rozpoznaję go, chociaż źle wygląda.Co robimy?Chwilę trwało, zanim udało nam się złapać dech.Paweł z przerażeniem patrzył to na kadłub o zdekompletowanych kończynach i w podartej marynarce, to na pasożyta pod futryną, to na własną nogę w kartonowym pudle.Dwukrotnie otwierał usta w ciszy, aż wreszcie udało mu się wydobyć z siebie nieco ochrypły głos.– Razem.zlecieli.?– Co?– Pytam.jak? Dałem w mordę jednemu.Alicja pojęła nagle ogrom szalejącego w nim dramatu.– A, nie – powiedziała życzliwie.– Jednemu, tak.Drugi już leżał.To znaczy pierwszy już leżał, a ty przyłożyłeś drugiemu.Nie załatwiłeś obu.No, jeśli to miało zabrzmieć uspokajająco.Rzeczywiście, duża różnica, zabić człowieka i rozwalić manekina, czy też tylko zabić człowieka, Paweł powinien zapewne rzucić się w radosne prysiudy.Alicja trochę się zniecierpliwiła.– O co chodzi? On już nie żyje, nie ma co się wygłupiać z pogotowiem, trzeba zadzwonić po policję.I chyba niczego nie powinniśmy tu ruszać.Paweł odchrząknął.– Może jednak.Może ja przedtem wyjadę.– Po co?– Z ekstradycją zawsze mają kłopoty.A mnie na duńskim pierdlu specjalnie nie zależy.– A do czego ci duński pierdel? – zdziwiła się Alicja.– Przecież go nie zabiłeś.– Tylko co.?!!!– Tylko rozpieprzyłeś manekina.To nie jest karalne.Pawłem szarpnęło i błysnęła w nim jakby nadzieja.– Tak zaświadczycie.? Że to nie ja.?– Owszem, zaświadczymy – odezwała się zdławionym głosem Beata za moimi plecami.– Ja zaświadczę.Alicja rozzłościła się rzetelnie.– Uspokójcie się w tej chwili i przestańcie histeryzować, wszyscy macie zaćmienie umysłowe czy co? On nie żyje już co najmniej od dwóch godzin, widzę przecież! I sama logika wystarczy, ten, co zleciał później, musiał leżeć na wierzchu, a ten co wcześniej, pod spodem.Na wierzchu leżał manekin, pasożyt już był nieżywy, jak go waliłeś po pysku, a swoją drogą, jak on się wypsnął? Musiał naruszyć całą konstrukcję.Bez względu na szyk i układ zdań, treść jej słów do mnie dotarła.Do Pawła chyba jeszcze nie, ale to nie ja uginałam się pod ciężarem zbrodni co najmniej przez dziesięć minut, tylko on [ Pobierz całość w formacie PDF ]