JACQ Christian RAMZES 2 wištynia milionów lat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ludzie przemijają, instytucje pozostają.Taki dygnitarz jak ty obejmiewcześniej czy pózniej najwyższy urząd.- Będzie, jak postanowią bogowie.- Zdaje mi się, że chciałeś powiedzieć o czymś.o czymś, co wiąże sięze mną.- Dochodzę do tego.Kiedy drżałem jeszcze ze wstydu i oburzenia potym haniebnym przesłuchaniu, Ramzes oznajmił, że mam objąć stanowiskoministra spraw zagranicznych.Meba zbladł jak chusta.- Moje miejsce! To nie do pojęcia!- Lepiej to zrozumiesz, kiedy dowiesz się, że dla mojego brata jestemzwykłą kukłą żyjącą w otoczeniu ludzi, którzy nie pozwalają jej na żadensamodzielny krok.Ty, drogi Mebo, nie masz dość giętkiego kręgosłupa, jazaś jestem tylko figurantem.Obce rządy będą zachwycone tym, że Ramzestaką wagę przykłada do stosunków z zagranicą, iż powołuje na tostanowisko własnego brata.Nie wiedzą, że w tym wszystkim nie mam nicdo powiedzenia.Meba był przybity.- Jestem więc nikim.- Jak i ja.wbrew pozorom.- Ramzes jest potworem.- Odkryje to wkrótce wiele wybitnych osób.Dlatego nie możemypoddawać się zniechęceniu.- Co proponujesz?- Chcesz wycofać się z czynnego życia czy stanąć u mego boku?- Chciałbym zaszkodzić jakoś Ramzesowi.- Udawaj więc, że się wycofałeś i czekaj na moje instrukcje.Meba uśmiechnął się.- Ramzes popełnił być może błąd, nie doceniając twojej siły.Stojąc naczele tego ministerstwa, będziesz miał niejedną sposobność do działania,nawet jeśli zostaniesz otoczony przez donosicieli.- Nie brak ci przenikliwości, przyjacielu.Może powiedziałbyś mi conieco o tym, jak funkcjonuje ta wielka państwowa służba, którą z takimtalentem kierowałeś.Meba nie dał się prosić.Szenar ani myślał wyjawiać mu, że ma cennegosprzymierzeńca, dzięki któremu zapanuje w pełni nad sytuacją.ZdradaAszy musi pozostać najpilniej strzeżoną tajemnicą.A� �Mag Ofir, trzymając za rękę Litę, szedł wolnym krokiem główną ulicąmiasta słońca, opuszczonej stolicy Echnatona, faraona heretyka, i jegożony, Nefretete.Ani jeden dom nie został zniszczony, ale piasek dostawałsię przez drzwi i okna do wnętrza budynków, kiedy tylko zawiał mocniejporywisty pustynny wiatr.Położone ponad czterysta kilometrów na północ od Teb miasto zostałoporzucone pięćdziesiąt lat temu.Po śmierci Echnatona dwór opuścił tonajwspanialsze miejsce w Zrodkowym Egipcie i przeniósł się do miastaAmona.Przywrócono tradycyjne obrzędy, nakazano na powrót czcićdawnych bogów, wyrzekając się kultu Atona, tarczy słonecznej, wcieleniajedynego boga.Echnaton zatrzymał się w pół drogi, gdyż nawet kult tarczy słonecznejoznacza zdradę prawdy.Bóg nie mieścił się w żadnych wyobrażeniach, wżadnych symbolach; jak ludzie przebywają na ziemi, tak on przebywa wniebie.Umieszczając Imgów na ziemi, Egipt sprzeciwia się uniwersalnejkoncepcji jedynego boga, musi więc być zniszczony.Ofir był potomkiem libijskiego doradcy Echnatona, człowieka, któryspędzał mnóstwo czasu u boku króla.Echnaton dyktował mu mistycznepoematy, a dziad Ofira rozpowszechniał je na całym Bliskim Wschodzie,także wśród plemion żyjących na Synaju, między innymi Hebrajczyków.Generał Horemheb, prawdziwy założyciel dynastii, do której należał iSeti, i Ramzes, rozkazał zabić przodka Ofira, uważano bowiem, żeLibijczyk jest groznym wywrotowcem i czarnoksiężnikiem, że wywarłzgubny wpływ na Echnatona, doprowadzając do tego, iż faraon zapomniało swoich obowiązkach.To prawda, takie właśnie zamiary miał Libijczyk: chciał pomścićupokorzenia swego ludu, osłabić Egipt, wykorzystać słabe zdrowieEchnatona i doprowadzić do tego, by król zapomniał o sprawachobronności kraju.I niewiele brakowało, żeby postawił na swoim.Teraz pałeczkę przejął Ofir.Odziedziczył po swoim przodku wiedzę italenty maga.Równie mocno jak on nienawidził Egiptu.Ta nienawiść damu siłę, by powalić na kolana kraj faraonów.%7łeby powalić Egipt, trzebazabić faraona.Trzeba zabić Ramzesa.Oczy Lity były ciągle puste, choć Ofir opisywał jej kolejno wszystkiebudowle użyteczności publicznej, pałace arystokracji, pokazywał dzielnicerzemieślników i kupców, nawet park, w którym Echnaton zgromadziłrzadkie gatunki zwierząt.Ofir i Lita przez wiele godzin błądzili po pustympałacu, w którym faraon i Nefretete bawili się ze swoimi córeczkami.Jednaz nich była babką Lity.Podczas tej wizyty w niszczejącym z roku na rok mieście słońca Ofirzauważył, że Lita baczniej się mu przysłuchuje, jakby udało mu sięwreszcie rozbudzić w niej zainteresowanie światem zewnętrznym.Stałaprzez dłuższą chwilę w sypialni Echnatona i Nefretete.W pewnymmomencie pochyliła się nad połamaną kołyską i zaczęła płakać.Kiedy łzy przestały płynąć z jej oczu, Ofir ujął ją za dłoń i zaprowadziłdo warsztatu rzezbiarza.Zobaczyli skrzynie pełne gipsowych kobiecychgłów, które służyły artyście za model, zanim wyrzezbił je w jakimśszlachetnym kamieniu.Mag wyjmował głowy jedną po drugiej.Nagle Lita zobaczyła twarz odznaczającą się niezwykle subtelną urodą.Pogłaskała gipsową głowę.- Nefretete - powiedziała.Potem wyciągnęła rękę w stronę innej,mniejszej twarzy o delikatnych rysach.- Merit-Aton, ukochana córka Echnatona, moja babka.A to jej siostra,tamta też.Moja rodzina, cała moja zapomniana rodzina! Znowu jest przymnie.Jakże blisko!Lita tuliła do piersi gipsowe głowy.Jedna wymknęła się jej z ręki iroztrzaskała, upadając na ziemię.Ofir zląkł się, że Lita zacznie rozpaczać, ale z jej ust nie dobył się nawetokrzyk zaskoczenia.Stała nadal bez ruchu.Po jakimś czasie zaczęła rzucaćgipsowymi głowami o ścianę, a potem deptać odłamki.- Przeszłość jest martwa, a ja ją dobijam - powiedziała, wpatrując sięnieruchomym spojrzeniem w swoje dzieło.- Nie - zaprzeczył mag.- Przeszłość nigdy nie umiera.Twoja babka imatka były prześladowane, gdyż wierzyły w Atona.A ja cię przygarnąłem,Lito, ja zabrałem cię z miejsca wygnania i uratowałem przed niechybnąśmiercią.- To prawda, pamiętam.Babka i matka są pogrzebane tam, wśródwzgórz, a ja dawno już powinnam była przy nich spocząć.Lecz byłeś dlamnie jak ojciec.- Nadszedł czas zemsty, Lito.Zaznałaś samych nieszczęść i cierpień, niemasz za sobą szczęśliwego dzieciństwa.To przez Setiego i Ramzesa.Pierwszy nie żyje, drugi uciska cały lud.Musimy go ukarać.Ty musisz tozrobić.- Chcę się przejść po moim mieście.Lita wodziła dłonią po ścianach domów, jakby brała w posiadaniemartwe miasto.Kiedy słońce zaczęło chylić się ku zachodowi, weszła nataras pałacu Nefretete i patrzyła na widmowe miasto.- W mojej duszy jest pustka, Ofirze, i tylko twoja myśl ją wypełnia.- Pragnę, byś zasiadła na tronie, Lito, bo wtedy będziesz mogła narzucićwszystkim wiarę w jedynego boga.- Nie, Ofirze, to tylko słowa.Włada tobą jedna siła: nienawiść.Zamieszkuje w tobie zło.- Nie chcesz mi pomóc?- Moja dusza jest pusta, ty wypełniasz ją swą żądzą zniszczenia.Kształtowałeś mnie cierpliwie, bym stała się narzędziem twojej i mojejzemsty.Dzisiaj jestem gotowa do walki, jestem jak ostry miecz.Ofir przyklęknął i podziękował bogu.Jego modły zostały wysłuchane.21.W gospodzie panował nastrój ożywienia.Zespół zawodowych tancerek,Egipcjanek z Delty i hebanowoskórych Nubijek, wykonywał zmysłowytaniec.Mojżesz siedział w głębi sali nad kielichem palmowego wina ipatrzył urzeczony na gibkie ciała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne