Rycerze Zlotego Runa Paul Berna

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. A dlaczego nie miałbyś go sprzedać, miły Kukulinku? py-tał dalej Karolek głosem słodkim jak miód. Nigdy w życiu! zawołał tamten wydzierając się z objęćkolegi. Co za przyjemność może ci dać taki znaczek? wtrąciła sięMisia przychodząc z odsieczą Karolkowi. Co trzy lata otwie-rasz album, żeby na niego popatrzeć, i kropka, koniec.Pienią-dze za twój znaczek o wiele lepiej by się miały w skarbonce Mo-hikanów.A ponieważ jesteś naszym skarbnikiem, więc i taktrzymałbyś je u siebie jeszcze przez pewien czas.To ważne! Noi ten piękny gest. Misia ma rację orzekł Karolek. Mówiąc przed chwilą oosobistych talentach każdego z nas, zapomniałem i o osobi-stych poświęceniach.To może nam dużo dać w wyniku końco-wym.Kukulinku, trzeba opylić tę zieloną dwucentówkę z Bry-tyjskiej Gujany.Kukulinek popatrzył na przyjaciół błędnym wzrokiem., niewiedząc, czy sobie z niego żartują, czy nie. Dziadek by się nie zgodził wybełkotał wreszcie. Niesprzedaje się tak cennego znaczka. Tere-fere! zaśmiał się Karolek. Wiemy dobrze, że dzia-dunio Cabassole robi wszystko, co zechcesz.Nieprawda, Roze-tko? Kukulinku, sprzedaj znaczek! zawył chór szatanów zPort-Biou. To spisek! jęknął chłopak, szukając gorączkowo wyjścia zsytuacji.Obrady nie posunęły się tego wieczoru dalej, ale ziarno zosta-ło rzucone, a wszystko, co się rodziło W szalonej głowie Karol-ka, miało jedną szansę na trzy, że się uda.Dzieci wracały przez Parcelę.Przy rondzie spotkały panaAmorettiego, jak wychodził z uliczki wiodącej do osiedla Mohi-kanów.Odbył poufną rozmowę z Cadusse'em i Pastourelle'em idowiedział się, że przy największym wysiłku mogą zebrać wpiętnastkę najwyżej trzysta tysięcy franków.A więc sprawa byłaprzesądzona.Amoretti wracał w świetnym humorze, ale widokpaczki dzieciaków nagle go zaniepokoił. Co te diablęta zamierzają tutaj zmalować? mruknął przezzęby. Trzeba mieć oczy otwarte, i to nie byle jak, bo jeszczegotowi wysadzić mi w powietrze merostwo jakąś petardą wła-snej produkcji. ZIELONA DWUCENT�WKA Z GUJANY.Panna Blanc czekała na zwierzenia.Usłyszała je z ust Misi,która chciała zapewnić sobie najlepszego sojusznika w wypra-wie krzyżowej po milion", przedsięwziętej przez dzieciarnię.Nauczycielka, która lepiej znała dzieci niż ktokolwiek inny, nig-dy im nie odmawiała poparcia, mającego jednocześnie zba-wienny.wpływ na zwariowaną paczkę.Dowiedziawszy się oostatnim pomyśle, wprost osłupiała.Wydał się jej absurdalny,a szanse powodzenia znikome. Jak możecie myśleć a zdobyciu miliona w tak krótkim cza-sie? Kto to widział, kto to słyszał? Fortuna nie daje się tak szyb-ko obłaskawić, zwłaszcza dzieciom. Tym bardziej odparła Misia. Przecież nie mamy za-miaru stukać od drzwi do drzwi ze skarbonką z tekturowegopudełka.Na taki pomysł może wpaść pierwszy lepszy harcerz!My chcemy czegoś więcej.Rozmawiały w małym podwóreczku, gdzie dopiero od parudni ucichł gwar szkolny.Ukośne promienie porannego słońca,padając poprzez smukłą kolumnadę pinii, nadawały baśniowywygląd temu pełnemu zieleni zakątkowi, utrzymywanemu widealnym stanie dzięki czarodziejskim zabiegom nauczycielki. No, pogadamy, jak zbierzecie jedną dziesiątą potrzebnychpieniędzy powiedziała wreszcie, śmiejąc się, panna Blanc.Ale jak? Zimno mi się robi na samą myśl o tym.W miaręzwiększania się sumy, pokusy też będą coraz większe.Zdołacieim się oprzeć? Pewnie! Po pięciu dniach naszej kampanii mamy już wskarbcu piętnaście tysięcy franków.Jeżeli Kukulinek zgodzi sięsprzedać swoją zieloną dwucentówkę, to już będzie prawie stotysięcy.Panna Blanc nie mogła opanować zdziwienia. Nie przypuszczałam, że sprawy potoczą się aż tak szybko!Jeśli wkładacie w to całe serce, to brawo! Jestem skłonna uwie-rzyć w cuda! Ale niełatwo będzie przekonać Kukulinka: zdążyłjuż nabrać zachłanności prawdziwego zbieracza. Chodzimy koło niego od rana do nocy jak koło pisklęcia.Już prawie dojrzał. Z tymi słowami Misia uciekła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne