Ziemkiewicz Rafał Walc stulecia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mimo wszelkich starań, zaczynał robić się nerwowy.Szukał jednocześnie tu i tam, w zapisach bieżących i w archiwach,pracował nad profilem psychologicznym i nad drzewem interakcji obiektu,rekonstruował jej decyzje służbowe - i nie można powiedzieć, w każdej ztych dziedzin coś tam odkrywał, posuwał się do przodu, zapisy sprawypuchły - tylko wciąż nic z tego nie wynikało.Robiły mu się odleżyny odsiedzenia w gniezdzie, interfejsy Tannenbaumu migały w oczach, kiedypróbował zasnąć, i wciąż miał równie blade jak na początku pojęcie, czegowłaściwie oczekuje od niego Kuruta.Zatrzymał wóz na parkingu urządzonym w niszy pod wspinającą się ponadpoziom dachów estakadą drogi przelotowej, wciśniętą między dawno nieodnawiane, secesyjne kamieniczki.Betonowe filary po bokach, na nichszary, wznoszący się nieznacznie strop, pobrużdżony odbitym nawieczność deseniem niedbale ułożonych oszalo-wań.Automat w bramceparkingu był zepsuty.Obok niego stał plastikowy kontener strażnika; samstrażnik prze-chadzał się w tę i we w tę w poprzek wjazdu, niosąc w ręku wielką jakprastara krótkofalówka końcówkę sieci z czytnikiem.Bez słowa podsunąłją Prepostvary'emu; ten położył palce na płytce sensorycznej iodczekawszy, aż elektroniczny świergot potwierdzi transakcję, ruszył cie-mną ulicą w stronę Robespierre'a.Szedł na drgawy.Ostatnie pół dnia spędził na coraz bardziej rozpaczliwychpróbach rozszyfrowania bodaj części kodu z przechwyconych pakietów; nicznowu nie zwojował, za to gdy w końcu wyszedł z gniazda na papierosa,poczuł nagle, że się po prostu dusi.%7łe jeszcze kilka godzin w ten sposób,a zacznie miotać się po domu jak po klatce, waląc głową o ściany i meble.Dochodził do granicy umysłowego wysiłku.To nieważne, że cały tenwysiłek nic na razie nie dał; dłużej już nie mógł.Trzeba było odprężyć się,za wszelką cenę przewietrzyć głowę - poszaleć, przeciąć coś i zapomnieć owszystkim na jakiś czas.Skręcił w większą przecznicę; tu już się robił ruch.Ludzie, mającysamochody mniej wypakowane drogocenną elektroniką niż Wiktor,zostawiali je po prostu na bocznym paśmie ulicy, przy chodniku.Zebrałosię ich tam już więcej niż na strzeżonym pod estakadą.Przy niektórychdostrzegał grupki ludzi, zazwyczaj w średnim wieku, przekrzykującychjeden przez drugiego, jakby tym wrzaskiem musieli udowadniać, że sąfantastycznie wyluzowa-ni i świetnie się bawią.Przewietrzyć głowę, nie myśleć.Aatwiej było to postanowić, niż zrobić.Myśl bezustannie, uparcie wracała po rozgałęzieniach podejmowanych wostatnich dniach decyzji.Gdzie była pominięta nieopatrznie droga, któramogła doprowadzić go do sukcesu? Co przeoczył, o czym zapomniał?Najgorzej było z tymi pakietami szyfrowymi, odsyłanymi dokądś regularnieprzez dom obiektu.Nie mógł ich ugryzć od żadnej strony.Podchodził tak itak, próbując tego lub tamtego - za każdym razem jedynym skutkiem byłouruchomienie autodestrukcji atakowanego zbioru.Oczywiście, swoimzwyczajem, nie ugrzązł wyłącznie w tym.Po każdej nieudanej próbieczyścił zwielokrotnia-ną pamięć operacyjną Sosenki - posługiwanie się jej narzędziami corazbardziej mu się podobało, tak nawiasem - i na parę godzin wracał dozwykłej, kreciej roboty.W ramach tej ostatniej dokopał się do kartotekiubezpieczeniowej ojca obiektu.W innej sytuacji przyjąłby to jak odkrycieżyły złota.Portret psychologiczny obiektu, naszkicowany dotąd zaledwiekilkoma zgrubnymi kreskami, zaczął się błyskawicznie wypełniać.Mógł jużformułować pytania o nie więcej niż trzech, czterech wariantach odpo-wiedzi.Jak na ten etap pracy, było to całkiem niezle i gdyby szło o zwykłeprofilowanie, pewnie by kładł się spać z poczuciem, że jest na dobrejdrodze i posuwa się nią razno.Ale rozsądek podpowiadał, że Kuruta nie tego po nim oczekuje.Miałswoich profilerów pod dostatkiem, w żadnym wypadku nie musiałbyangażować Wiktora tylko do tego.Chodziło mu o coś innego, cośkonkretnego, jakąś wyczuwalną w tym wszystkim, ale wciąż dla Wiktoranieuchwytną tajemnicę, może związaną - na to zdawały się wskazywaćsłowa suwerena - z wewnętrzną rywalizacją w samym Tannenbaumie.Ale co by to mogło być - Wiktor nie miał nawet śladu pomysłu.Odgadnąć,czego się po nim oczekuje, było pierwszym, podstawowym punktem testu;i właśnie go oblewał.A chętnych na to samo miejsce czekało na pewnodość.Naprawdę ważny mógł być właśnie ten strumień nie dającego się rozgryzćszyfru, poupychanego w pakietach rutynowych danych technicznych, jakiekażdy dom wysyła wiele razy dziennie do zarządu i administracji osiedla,siłowni, banku, poczt i gdzie tam jeszcze.Z faktu, że w ogóle go odkrył,też powinien być dumny i pewno by �ył.gdyby szło o jego pomysłowośćjako kreta [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne