(57) Niemirski Arkadiusz Pan Samochodzik i ... Złoty Bafomet

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Symbolika była bowiem ogromnie ważnym elementem działalności masonów.%7łeby to zrozumieć wystarczy podać jeden znamienny przykład - siedziba organizacji Pike a wCharleston w Południowej Karolinie została wybrana dlatego, że miejscowość ta leży na 33równoleżniku szerokości geograficznej północnej.Bo tyleż mamy stopni wtajemniczenia wrytuale szkockim.Trzydzieści trzy!I takiemu oto człowiekowi postawiono pomnik, który stoi do dziś na eksponowanymmiejscu w Waszyngtonie.Co łączyło hrabiego Rautingera, przybyłego na ziemię piotrkowską w 1847 roku, zamerykańskim masonem i kręgiem jego znajomych? Bafomet!Obudziłem się po ósmej rano.Ledwo otworzyłem oczy, a poczułem, że w zamku tętni życie.Skrzypnęła tu i ówdziepodłoga, trzasnęły na parterze drzwi i zewsząd dochodziły fragmenty rozmów.Wyjrzałem zaokno, na rozświetlone w rannym słońcu korony drzew, które kołysał lekki wiaterek i pieściłśpiew ptaków, na spokój zielonego trawnika ciągnącego się w kierunku odległej szosy.Wąskądrogą ciągnącą się po północnej stronie zamku przejechał miejscowy samochód, wnet pojawiłsię mozolnie pracujący nogami rowerzysta z biegnącym z przodu psem i zrozumiałem, żeprzespałem poranek i świat już dawno wydał pierwsze westchnienie, a na dole pracowali jużw pocie czoła pracownicy Agencji.W wieży nikogo nie spotkałem.Na górze zrobiłem sobie szybko jakąś kanapkę, nadole zaś wziąłem prysznic.Na dół zszedłem przed dziewiątą.W korytarzu panowałprzyjemny chłodek, ale pachniało też starymi meblami i drewnem.Zamek posiadał wnętrze niezbyt regularne.Brama przejazdowa dzieliła go na dwieniekomunikujące się ze sobą części.W części południowej, w której teraz stałem, zasklepionekolebkowo pomieszczenia były różnej wielkości.Biegły przez całą szerokość budynku.Wpołudniowej części zamku największym pomieszczeniem (usytuowanym w środku) byłabiblioteka z czynnym Internetem, dalej znajdowały się dwa mniejsze pokoje, za nimi zaśzaczynała się dopiero brama przejazdowa.W ostatnim pokoju powiedziano mi, że kierownikaznajdę w części północnej.Z sieni bramy wszedłem bocznymi drzwiami do części północnej.Tam znalazłem mniejsze pomieszczenia w dwóch traktach.Domyśliłem się, że znajduje się tusekretariat i pokoje kadry kierowniczej.Nie zdążyłem zrobić kroku, gdy zderzyłem się z wybiegającą z drzwi po lewej kobietą.Wpadliśmy na siebie przypadkowo i niewiasta przerażona krzyknęła, jakby zdarzył sięwypadek.Złapałem ją upadającą i ku swemu zaskoczeniu stwierdziłem, że była to owapiękność z galerii, dzisiaj ubrana w obcisłe dżinsy i skórzaną kamizelkę.Znakiemrozpoznawczym były jej zadbane, lśniące czarne włosy, teraz spięte staranną rękaw modnykokon, i zapach zmysłowych perfum.To była ta sama ślicznotka, która nie lubiła Picassa.ROZDZIAA TRZECIPOZNAJ ALIN " CZY STEFAN KUPIA OBRAZ? " OSAMOCHODACH " UM�WIENI W BIESIADNEJ " W GABINECIEKIEROWNIKA O MOJEJ MISJI " MIETEK POD DRZWIAMI " NIECH PAN UWA%7łA NA ALIN " CZY ALINA MNIE POLUBIAA? "BADAM ZCIANY, CZYLI ROZMOWA ZE STUDENTAMI " IRENKAWRCZA MI KLUCZ DO PIWNICY " TAJEMNICZY MEIL OD L.L."W KOMENDZIE POLICJI " W AODZI, CZYLI ROZPOZNAJ KUPCA!" ZLEDZ ROMKA " UCIECZKAJej obecność w zamku kompletnie mnie zaskoczyła.- Paweł - przedstawiłem się szybko.- Paweł Daniec.- Alina - wyszeptała zdumiona.Tak, to była ona! Kapryśna i niedostępna dama, prawa ręka kierownika tutejszej ARR,słynna pani Alina, o której mówiono, że miała romans ze znanym, przystojnym aktorem iobracała się w wyższych sferach.To ją widziałem wczoraj w galerii z pewnym majętnymgościem w lnianym garniturze.Miała klasę i wymagania, nie ma co.Nie lubiła Picassa, leczinteresowała się współczesnym malarstwem abstrakcyjnym, którego ja, z kolei, niecierpiałem.- Pan tutaj? - zapytała.- Nie jesteśmy na ty ? - zwróciłem jej uwagę.- Nie z każdym, z kim się zderzę w korytarzu, przechodzę na ty.- Co trzeba zrobić, żeby wypić z panią bruderszaft?- To zależy - uśmiechnęła się tajemniczo.- Znamy się dopiero od wczoraj.Pewnie cośpan wymyśli oryginalnego.Co pan tu właściwie robi?- Znacie się?To pytanie zadał mężczyzna pod czterdziestkę.Na imię miał Wiktor i był tutaj jednymz głównych doradców prowadzących jednoosobowy referat do spraw pasz i żywienia zwierząt.Ten nieco markotny mężczyzna o jasnych włosach i podłużnej twarzy, siedział w rogu przybiurku, a poruszył go fakt mojej znajomości z Aliną.Wyglądało na to, że był zazdrosny, cozresztą pokrywało się ze słowami pana Edwarda o namiętnościach, jakie Alina rozbudzała wmężczyznach.Weszliśmy do pokoju.Tam przedstawiłem się ponownie i podałem powód przyjazduna zamek.%7ładne z nich nie skomentowało moich słów, zaś wzmianka o konserwacji zamkunie zrobiła na nich wrażenia.Rozmowa szybko zeszła na temat wczorajszego spotkania.- Poznaliśmy się w galerii - wyjaśniła szybko Alina.- Właśnie - dodałem.- Była pani z takim sympatycznym starszym panem.To paniojciec?- %7łe co?! - wybałuszyła oczy.- Stefan moim ojcem?- O, przepraszam, to nie moja sprawa.- Ma pan rację, to nie pańska sprawa.- W takim razie, to pewnie pani narzeczony.- Niech pan nie będzie taki staroświecki - zirytowała się.- Czemu od razu narzeczony.- Myślałem, że skończyłaś znajomość ze Stefanem - mruknął niezadowolony Wiktor.- Niezobowiązujące spotkanie - wzruszyła ramionami.- Rozumiem - pokiwałem głową.- Nawet kupił pani ten ładny obrazek zatytułowany Alegoria miłości.Pan Stefan to ma gest!- Pan Stefan ma pieniądze - dodał ironicznie Wiktor.Alina zaszczyciła kolegę pełnym pretensji wzrokiem.- Już z nim zerwałam - usiadła za swoim biurkiem przed komputerem, demonstrującnam, robaczkom, co to znaczy gracja.- Nie chciał kupić obrazu, więc z nim zerwałam.- Jak to? Alegoria miłości nie trafi w pani ręce? Przecież pan Stefan wypisywał jużczek.- No tak, ale zaraz po pańskiej ucieczce zmienił zdanie - odpowiedziała chłodno.-Powiedział, że nie mam za grosz gustu.Gadał zupełnie jak pan.Zaraził go pan swoimwykładem o malarstwie.- A zatem nie kupiła pani tego okropnego obrazu - wyrwało mi się.- Właśnie że kupiłam! Na raty.Po wyjściu Stefana dogadałam się z właścicielemgalerii, że będę spłacać należność w ratach, artysta opuści jeszcze o dwadzieścia procent.Właśnie dzisiaj jestem z nim umówiona w tej sprawie w kawiarni.- Kto to? - niemalże jęknął zawiedziony Wiktor.- Maurycy Stachurski [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne