81 1. Opowiesci z Wysp Owczych Maciej Wasielewski Marcin Micha

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Przez prawie dwa lata pobytu nie kupiliśmy ani jednej pamiątki, więc teściany, podpatrzone u Christiny z Sandav�gur, to taki nasz nietypowy suwenir, cząstkawspomnień.Zwłaszcza, że różowych momentów było wiele.Od lutego 2007 roku Andrzej zarabiał korony farerskie, grając w piłkarskiej drużynie FSV�gar (klub zmienił pózniej nazwę na 07 Vestur).Karina urodziła w Tórshavn drugą córkę,Marię.Starsza, Lena, umie zaśpiewać po farersku piosenkę o wesołej kaczuszce, którejnauczyła się od Beinty, J�kupa, Anny Julii i innych dzieci z przedszkola. Andrzeju, kluczowe pytanie: FK czy Bónus? Na początku poróżniliśmy się o to z Kariną.Obstawałem przy zakupach w Bónusie,wydawał mi się bardziej schludny, europejski, poza tym ma wesołe logo z prosiakiem.Aleprzytrafiła się nam sympatyczna sytuacja w FK i przestałem być zatwardziały. Wygrałeś talon? Chcieliśmy kupić krewetki, był jakiś problem z kodem na opakowaniu i Maria, córkawłaściciela, poszła sprawdzić feler na zaplecze.Okazało się, że za tydzień mija terminważności, ale postanowili przedwcześnie wycofać produkt. Jeśli macie życzenie, to wezciete krewetki ze sobą , zaproponował szef sklepu i dodał, że w chłodni leżą jeszcze trzy paczki.Tak oto mieliśmy jedzenie na tydzień. Skoro o jedzeniu: wolisz gumowatego skerpikj�ta czy przerośnięte frikadele? Skerpikj�t budzi mój podziw, ponieważ wisi tyle czasu w przybudówkach, które stawiająnawet koło szpitali, przez specjalnie poluzowane dechy dmie wiatr, mięso gnije, konieckońców smakuje co najmniej przykro, a i tak wszyscy daliby się za niego pokroić.Z kolei frikadele, rybne mielone, są zjadliwe, choć nie tak smaczne jak owca z piekarnika,a już na pewno nie jak surowy łosoś, świeżo wyłowiony z oceanu, pocięty na plasterkii unurzany w sosie sojowym. Co z zieleniną? Przy sztormowej pogodzie można czekać na pomidory z Danii jak na Godota.Przed meczem w Tv�royri nocowaliśmy całą drużyną na statku i kolacja wyglądałacokolwiek osobliwie, bo dostaliśmy kanapki i na raz wszyscy Farerowie zaczęliwygrzebywać z nich sałatę i warzywa.W końcu stwierdzili, że wolą pizzę.%7łyczenie zostałooczywiście spełnione.A wiesz, co zaserwowano nam na śniadanie? Maskonura w brzoskwiniach? Smażonego kurczaka z frytkami. Masz żal? Raczej szczęście, że mogłem popatrzeć na lokalne zwyczaje.Myślę sobie, że często wręczprzesadzaliśmy z Kariną z tą ciekawością.Jeśli gdzieś nas zapraszano, gospodarzepokazywali farerskie specjały i mówili: Tego nie musicie jeść, nie będzie wam smakować.Protestowaliśmy: Nie chcemy hamburgerów ani hot-dogów, prosimy o tłuszcz wieloryba,ewentualnie ziemniaczka, dla równowagi.Albo szaszłyk z suszonej ryby i spiku.I, jeślimożna, dokładkę nurzyka. Mówisz o ptaszysku? Tak.Raz zaproszono mnie na polowanie. Wpisałeś się na listę strzelców? Nie ustrzeliłem nawet pół pióra.Był listopad, wypłynęliśmy przed szóstą rano.Kolebałojak diabli, zimnica, kuter krótki na trzy metry i ja: w futrzanych rękawicach, czapce uszance,z ciężką starą strzelbą przy boku.Trzeba przyznać, że nurzyki to przebiegłe ptaki.Siadają nawodzie, po chwili nikną pod powierzchnią, by za moment wylecieć pięćdziesiąt metrów dalej.Ostatecznie Atli i jego przyjaciel, bo byliśmy we trzech, trafili jakieś trzydzieści sztuk.Mnie pozostało obsługiwanie podłużnego czerpaka. Pamiętasz latającą ciężarówkę? Pytasz o sztorm w styczniu 2008 roku? Nawet widziałem gdzieś w sieci filmik.Stoi tir,kadr z okna domu, nagle potężny podmuch i ciężarówka upada.A potem najbardziej szokującymoment: kolejny podmuch i tir wraca do pionu.Wiesz, teraz to brzmi jak anegdota, ale tamte kilkadziesiąt godzin było gehenną. Jechałem autostopem z kobietą, która opowiadała, że jej rodzinne Klaksv�k wyglądało jakwymarłe.Cztery tysiące ludzi zaryglowanych w domach, przy ogarkach świec, bez prądui ogrzewania, a za oknami kataklizm. Atli zatelefonował, żebyśmy zakręcili wszystkie kaloryfery, przenieśli jak najwięcejciepłych rzeczy do małego pokoju, starali się nie zbliżać do okna i pod żadnym pozorem niewychodzili z domu.Niebawem się zaczęło: wichura, rwanie dachów, powyginane latarnie,nieustająca śnieżyca, grad.Poznikały nawet ptaki.Przeleżeliśmy w łóżku czterdzieści osiemgodzin, z przerwami na wyprawy do toalety i po kanapki do kuchni.Piękny dom, wielki salon,komputer, telefony, a my jak jaskiniowcy. Wiatr zniszczył wtedy największą skrzynkę pocztową na świecie, tę ze Skopun, gabarytówpiętrowej altany. Podobno nikt jednak nie zginął.Farerowie zachowują się w takich sytuacjach bardzoodpowiedzialnie.W trakcie najmocniejszej nawałnicy ulice rzeczywiście były puste, niekursowała komunikacja, nikt nie poszedł do szkoły i pracy.Kiedy w domu kołyszą się ściany,nie przyjdzie ci do głowy zgrywać bohatera.Po wszystkim pojawił się Atli z kilofem, odgarnął śnieg, rozłupał lód i mogliśmy wreszcieotworzyć zablokowane drzwi.� propos otwartych drzwi: byliśmy na uroczystym obiedzie u farerskiej rodzinyz Sandav�gur i ktoś podjął temat, że w święto narodowe, 29 lipca, praktycznie wszyscymieszkańcy archipelagu spotykają się w Tórshavn.Palnąłem okrutnie: Czy wyjeżdżacie,tradycyjnie nie zamykając domów? To nareszcie będzie okazja trochę poszabrowaćGospodarz z gospodynią spojrzeli po sobie, dyskusja momentalnie padła.Mój tokrozumowania był dla nich niepojęty. Pożyczam sobie tę obserwację obyczajową do mojej kolekcji. Jakiej kolekcji? Twierdzeń o społeczeństwie farerskim.Chałupnicza robota.Dla przykładu: zauważyłem,że Farerowie bardzo często nie gaszą silników w samochodach, kiedy podjeżdżają pod sklepzrobić zakupy.Albo że nie podają sobie ręki na przywitanie.Albo najbardziejcharakterystyczne: potrafią zajmować się w jednym momencie rzeczami z różnych biegunów.W naszej przetwórni pracowała dziewczyna, która była także przedszkolanką i stewardesą. O, widzisz, znajoma Kariny zarabiała jako fryzjerka, nauczycielka i sprzedawcaubezpieczeń.A wicedyrektor mojego klubu miał też etaty strażaka i marynarza. To kolejna silna teza: nie ma na Owcach zawodów, których wykonywanie byłobywstydliwe lub nieprestiżowe.Owszem, nie każdy chce być budowlańcem czy śmieciarzem, alekiedy pytałem ludzi o najbardziej niewdzięczne zajęcie, to odpowiadali, że każdą pracę, którajest pożyteczna, należy szanować. Tak jest, dlatego właściciel naszego zespołu, biznesmen i światowiec, nauczył mniesadzić ziemniaki, sterować kutrem i łowić ryby na goły hak.Dorzucę ci jeszcze jedną obserwację: w szpitalach bardzo dba się o ciężarne panie.Karinabyła zachwycona.Pielęgniarki masowały jej plecy, piekły gofry.Wyobraz sobie, że salowa,która nie miała akurat dyżuru, potrafiła zadzwonić do Kariny na komórkę i zapytaćo samopoczucie.Do tego domowe porcje jedzenia, przekąski, sterylny porządek, ciszai spokój.W państwowym szpitalu w Tórshavn. Czy znasz ten zwyczaj, że na cześć młodej pary faceci z osady biorą strzelby, idą nanabrzeże i strzelają w chmury? A pózniej celebrują przy muzyce.W każdym domu, przy byle okazji, dostawaliśmyśpiewnik, ktoś brał gitarę i zaczynał się recital [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne