Boglar Krystyna Dalej sa tylko smoki (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kochali się zachłannie, rozrzucając prześcieradła i koł-drę, jakby chcieli się zamknąć w ramionach, odgrodziwszy od okrucieństw małostko-wości, które niesie życie.Mało spali, ale w rzadkich rozmowach nie wracali do tajemnicSabejczyków.Jego słowa były pełne uczucia i ciepła.Takie, jakich lubią słuchać wszyst-kie kobiety świata.Jakie umieją wypowiadać mężczyzni w ciemnościach, przytuleni dorozgrzanego ciała.I nie powtarzają tych słów, gdy świt rozbieli kwadraty okien.Bo sąjuż zwietrzałe i niepotrzebne.Rano, ku własnemu przerażeniu, Agata odkryła kałużę wody w nogach łóżka.Międzygrubym dywanem a zwisającą kołdrą. Była tu! Kto? Jacek tarł szczecinę pokrywającą brodę.yle się czuł bez maszynki do go-lenia. Bilqis, zobacz!Pochylił się i podniósł przewróconą butelkę wody mineralnej. Agato, opamiętaj się, kochanie!Potarła dłonią czoło.Była zmęczona, śpiąca i wystraszona. Chcę stąd wyjechać.Z tego hotelu klasy lux! Natychmiast!Pokiwał głową. Naprzód będę musiał wyjść z twego pokoju, nie budząc mieszkającego naprze-ciwko Corneliusa.Nie powinienem kompromitować kobiety.Zatrzepotała rzęsami64 Och, zrobisz to jakoś.inteligentnie, co? Dzięki za wiarę w moją ostatnią szarą komórkę.Wez prysznic, gorący.potem za-pakuj wszystkie rzeczy i zejdz na śniadanie.Będę w holu o dziesiątej. Muszę się pożegnać.z całą siódemką rywali.Bo teraz już wiem, dlaczego zosta-łam zaproszona do Sankt Moritz.A oni, od dziś, będą śledzić każdy mój krok.Ciekawe.kogo też poślą do Warszawy.%7łegnali się serdecznie, wymieniając uściski i wizytówki.Niektórzy z nich AureliaLevy, Jacques Trever i Samantha York jechali stąd wprost pod bezchmurne nieboArabii.Mieli przygotować sezon wykopaliskowy w obrębie Pustyni Zmierci.Pózniej do-łączy do nich Jeremy Tavernier.Profesor Tschudi z uwagi na wiek i obowiązki zdobywa-nia pieniędzy od międzynarodowych sponsorów zostanie w Szwajcarii.W Cambridgena wyniki prac czekać będzie Michael Burrows.Ale wcześniej wygłosi cykl odczytóww Berlinie. Jedzie pan do Niemiec? spytała Agata, ustawiwszy swoją torbę u stóp schodów. Zaraz?Spojrzał na nią miękko.Jego złote oprawki błyszczały w świetle elektrycznych kin-kietów. Ależ tak, Agatho.Pani wie, że nie ustąpię.Muszę prześledzić dalszą drogę diamen-tu.Przy okazji pogadam z ludzmi, którzy jeszcze pamiętają Kryształową Noc.Zamrugała. Kryształowa Noc? Co to takiego? Cóż uśmiechnął się z leciutką wzgardą pani pokolenie nie interesowało sięzupełnie losami niemieckich %7łydów, gdy Hitler doszedł do władzy.Wy, Polacy. Proszę! podniosła lekko głos. Proszę, niech się pan nigdy nie wypowiadaw ten sposób.Nikt nie ma prawa osądzać Polaków.Nikt.Wy, Europejczycy, a takżeAmerykanie, w ogóle nie chcieliście uwierzyć w istnienie obozów zagłady.Więc dajmyspokój.Stało się coś dziwnego.Zwykle sztywny i ironiczny Burrows, zachowujący stosownydystans wobec swoich rozmówców, pochylił się niespodziewanie, raczej zgiął, złamałw pasie i pocałował Agatę w czoło.Tak serdecznie, po ojcowsku, choć był od niej nie-wiele starszy. Ta lekcja, dumna Polko, starczy mi do końca życia!Nagle na schodach powstało jakieś zamieszanie.Do promiennego profesoraTschudiego podbiegło dwóch pracowników hotelowych.Z eleganckich garniturów są-dząc, wysokiej rangi.Coś szeptali, gestykulując.Profesor zbladł, głos mu drżał, gdy po-wiedział:65 Bardzo państwa przepraszam ale.coś się stało Tomowi Collinsowi.Zarazwrócę.Aurelia wymieniła długie spojrzenie z Samanthą. Albo ma delirium, albo nie żyje. Tfu! Co mówisz, Aurelio! Trever splunął, jakby to mogło zaradzić złu. Możesię tylko zle czuje.Pod hotel zajechały powozy.Służba zabierała co cięższe bagaże.Ludzie zaczęli wy-chodzić.Nikt nie chciał się spóznić na pociąg lub samolot. Do widzenia, Agatho! Samantha podała jej długą, wąską dłoń nie wiem dla-czego, ale czuję, że się jeszcze spotkamy. Będzie mi miło. Boy chciał chwycić także jej torbę, ale ją obroniła. Czekamna samochód!Samantha uniosła brwi.Nie powiedziała ani słowa.Jej niedbale zarzucone na ra-miona futro zafalowało.Dłoń w czarnej rękawiczce uniosła się w geście pożegnania.Także Aurelia, roztaczając wokół zapach francuskich perfum, wołała wesoło: Au revoir � tous! � bient�t!Agata uśmiechnęła się.Francuski madame Levy nie był w najlepszym gatunku.Jeremy Tavernier tylko pomachał jej z daleka.Za nim, dzierżąc pod pachą tubę z pla-nami wykopalisk, podążał Jacques.W holu zaczęło się robić pusto.Agata spojrzała na zegarek.Dziesiąta już minęła.JFKspózniał się.Za to powoli, śmiertelnie blady, schodził z pierwszego piętra Cornelius.Podbiegła parę schodków w górę, by go chwycić za ramie. Co się stało, profesorze? Nie żyje. Tom? Tom Collins?Skinął głową. Zatelefonowali po lekarza i karetkę.Muszą go odtransportować dyskretnie.Towielce szacowny hotel. Co mu się stało? Alkohol?Profesor Tschudi przełknął ślinę. Był pijany.Kompletnie pijany.Ale żaden trunek nie zostawia śladów na szyi.Agata otworzyła usta.Poczuła, że brak jej powietrza. Co.co pan chce przez to powiedzieć? %7łe.Drzwi otworzyły się i wbiegł JFK. To twoja torba? zawołał.Nie odpowiedziała.Być może w ogóle nie usłyszała pytania.Reporter uważnie przyj-rzał się profesorowi.Na moment zastygł, z torbą Agaty w dłoni.66 Co się stało?Profesor zaczął pomału przychodzić do siebie.Znów na podeście pojawił się jedenz zarządzających. Profesorze, jest lekarz.Agata odetchnęła głęboko. Nie umarł śmiercią naturalną? Proszę powiedzieć! To dla mnie.dla nas ważne!Chyba pan rozumie, Corneliusie.Tschudi zacisnął usta.Wymruczał coś, co z trudem do niej dotarło: Został uduszony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne