Burroughs Edgar Rice Pellucidar

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie musiałemdługo czekać.Czółno podpłynęło do ściany pieczary i lina, której jeden konieczamocowany był na dziobie, została przywiązana do wystającego ze skały występu.Potem mężczyzni, stanowiący załogę zaczęli się wspinać po prawie pionowej ścianieku znajdującemu się kilkaset stóp wyżej szczytowi wzgórza.Jakkolwiek wiedziałem, żejaskiniowi ludzie z Pellucidaru są znakomitymi wspinaczami, przyglądałem się temuz niekłamanym podziwem, gdyż nigdy jeszcze nie zdarzyło mi się oglądać pokazutakiej sprawności w pokonywaniu skalnych urwisk.Parli ku górze bez chwili przerwy,aż w końcu zniknęli mi z oczu za górną krawędzią ściany.Jeżeli oni mogli się wspiąć na to urwisko, myślałem, ja również mogę, a jeżeli nie, toprzynajmniej zginę próbując.Jednak gdy przystąpiłem do realizacji tego zadania, okazało się ono łatwiejsze niżpoczątkowo przypuszczałem.Natychmiast odkryłem, że w ścianie wyciosane zostałypłytkie zagłębienia, tworzące rodzaj drabiny, wiodącej od podnóża ku samemuszczytowi.Przeszedłem przez krawędz i wreszcie stanąłem na płaskim terenie, a potem, odkamienia do kamienia i od drzewa do drzewa, zacząłem posuwać się w głąb płaskowyżu,bardzo często zatrzymując się i uważnie rozglądając wokół.Jakże pragnąłem mieć przy sobie moje rewolwery i karabin! Nie musiałbym wtedyskradać się ku wiosce Hooji jak przestraszony kot.Teraz nie mogłem sobie pozwolićna podejmowanie niepotrzebnego ryzyka, ponieważ od sukcesu mego przedsięwzięciazależało życie Dian.Niewątpliwie bardzo wzniośle i heroicznie byłoby dać się odkryći stanąć twarzą w twarz z tuzinem lub większą ilością uzbrojonych wojowników, jednaktakie spotkanie mogłoby natychmiast położyć kres mym ziemskim poczynaniom i tozanim zdołałbym czegokolwiek w służbie Dian dokonać.Musiałem tak przebyć blisko mile, nie widząc nawet śladu żywej istoty, gdy nagle,okrążając ostrożnie któryś z kolejnych głazów, wpadłem wprost na mężczyznę,skradającego się, podobnie jak ja, na czworakach, tylko w przeciwną stronę.Rozdział XNapad na wiezienie w jaskiniGdy go ujrzałem, miał głowę odwróconą do tyłu patrzył w stronę wioski.Na mniespojrzał dopiero w chwili, w której na niego skoczyłem.Jeszcze nigdy nie widziałemczłowieka tak zaskoczonego, jak ten biedny jaskiniowiec.Zanim zdołał wydać choćbyjeden okrzyk trwogi czy ostrzeżenia, zacisnąłem palce na jego gardle i zaciągnąłem gopod osłonę głazu, gdzie, usiadłszy na nim, usiłowałem podjąć decyzje co mam dalejz nim począć.Z początku wyrywał się, ale prędko dał za wygraną i potem leżał już bardzospokojnie.Osłabiłem więc nieco ucisk mych palców na jego tchawice, za co, jak sobiewyobrażałem, musiał mi być niezmiernie wdzięczny.W każdym razie ja bym był.Myśl o tym, że miałbym go zabić z zimną krwią była wstrętna, ale żadne innerozwiązanie nie przychodziło mi do głowy.Oczywiście wypuścić go nie mogłem,byłoby to jednoznaczne ze sprowadzeniem sobie na kark całej wioski.Leżał, patrzącna mnie ciągle z tym samym wyrazem zaskoczenia na twarzy.W końcu w jego oczachpojawił się błysk rozpoznania. Widziałem cię już powiedział. Widziałem cię na arenie w mieście Mahar,Phutrze, gdy thipdary odciągnęły od ciebie i twojej kobiety taraga nigdy nie udałomi się zrozumieć dlaczego tak się stało.Byłem następnym na arenie.Postawili przeciwmnie dwóch wojowników z Gombul.Uśmiechnął się na to wspomnienie. Równie dobrze mogłoby to być dziesięciu wojowników z Gombul.Zabiłem ichi wywalczyłem sobie wolność.Popatrz!Obrócił ku mnie swe lewe ramie, pokazując świeżo zagojoną ranę po piętnie takim, jakie Mahary wypalały swoim niewolnikom. Potem ciągnął dalej gdy wracałem do domu, spotkałem uciekającą grupęmoich ziomków.Powiedzieli mi, że człowiek, nazywający się Hooja Przebiegły,74wykorzystując nieobecność większości wojowników, napadł na naszą wioskę a jejmieszkańców pojmał i zrobił z nich niewolników.Gdy tu wreszcie dotarłem, złe wieścipotwierdziły się w całej rozciągłości Hooja i jego rozbójnicy mieszkali w naszychdomach, a poddani mego ojca byli tylko ich niewolnikami.Zostałem schwytany, ale Hooja nie zabił mnie.Jestem synem wodza, który miałnadzieję, że dzięki mnie pozostali wojownicy z naszego plemienia wrócą do wioskii pomogą mu w wielkiej wojnie, która, jak mówi, ma się wkrótce rozpocząć.Wśród jego więzniów znajduje się Dian Piękna, której brat, wódz Amozytów DakorMocny, uratował mi kiedyś życie wtedy, gdy przybył do �urii, by ukraść sobiemałżonkę.Pomogłem mu w realizacji jego zamierzenia i odtąd jesteśmy dobrymiprzyjaciółmi.Dowiedziawszy się, iż Dian jest tu wieziona, powiedziałem Hooji, że jeżelistała się jej jakaś krzywda, może nie liczyć na moją pomoc.Niedawno jeden z ludzi Hooji podsłuchał moją rozmowę z innym więzniem.Planowaliśmy wciągniecie do spisku wszystkich ludzi z naszego plemienia i zdobyciebroni.Chcieliśmy, wykorzystując jakąś chwilę, w której większość bandy Hooji będzienieobecna, zabić pozostałych jej członków i odzyskać nasze wzgórze.Gdyby nam sięto udało, potrafilibyśmy je obronić.Na jego szczyt można dostać się tylko dwiemadrogami wąskim tunelem z jednej strony i stromą ścieżką wzdłuż urwiska ze stronyprzeciwnej.Gdy Hooja usłyszał o naszych planach, bardzo się rozgniewał i rozkazał, by mniezabito.Związano mi ręce i nogi, i do czasu, aż wszyscy nasi wojownicy wrócą, bybyć przy mojej śmierci, umieszczono mnie w jaskini.Wkrótce potem usłyszałem, żektoś mnie woła przytłumionym głosem, zdającym wydobywać się ze ścian jaskini.Odpowiedziałem na to wołanie i wtedy ta kobieta, gdyż był to głos kobiecy, powiedziała,że słyszała moją rozmowę z ludzmi, którzy mnie tu uwięzili.Powiedziała też, że jestsiostrą Dakora i że znajdzie jakiś sposób, by mi pomóc.W jakiś czas pózniej w miejscu, z którego dochodził jej głos ukazał się niewielkiotwór.Potem zobaczyłem kobiecą rękę, powiększającą otwór odłamkiem skały.SiostraDakora wykopała dziurę między jaskinią, w której leżałem związany, a sąsiednią, będącąjej wiezieniem.Już wkrótce była przy mnie i rozcinała krepujące mnie więzy.Potem długo rozmawialiśmy.Zaproponowałem, że spróbuje ją stąd uwolnić i zabraćdo Sari, gdzie, jak powiedziała, mogłaby się dowiedzieć czegoś o swym małżonku.Właśnie teraz, gdy mnie schwytałeś, chciałem dostać się na przeciwny koniec wyspy,by sprawdzić, czy jest tam jakaś łódz i czy droga ucieczki jest wolna.Ostatnio wyspajest niemal ogołocona z łodzi, gdyż ogromna część ludzi Hooji i niemal wszyscyniewolnicy przebywają na Wyspie Drzew.Hooja buduje tam flotę, mającą przenieśćjego wojowników do ujścia wielkiej rzeki, którą odkrył, wracając z Phutry.Młodzieniec przerwał i wskazał na północny-wschód.75 Ta rzeka jest szeroka, gładka i niemal do samego Sari toczy swe wody bardzopowoli dodał.Puściłem go natychmiast po stwierdzeniu, że on również jest wrogiemHooji.Podczas gdy opowiadał swą historie, tłoczyliśmy się obaj w kryjówce za głazem. Gdzie teraz znajduje się Dian Piękna? spytałem. Wróciła do jaskini, w której była wieziona odpowiedział i tam na mnieczeka. Nie obawiacie się, że Hooja przyjdzie tam podczas twojej nieobecności? Hooja jest na Wyspie Drzew [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne