Carroll Jonathan Calujac ul

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie podoba ci się to, co jest dzisiaj tonic, jutro będzie inaczej.Zaśmiałem mu się w twarz i powiedziałem: Myli się pan wszystko zostaje.Te wielkie, tłuste robaki pamięci i zapomnienia zostają z namii choć niektóre zdychają, reszta pozostaje przy życiu, kręci się i wije.Ta cisza zaczynała być nieznośna.Ponieważ noc była ciepła, postanowiłem włożyćszlafrok i wyjść na zewnątrz.Dlaczego wcale nie byłem zaskoczony, gdy zobaczyłem tam Veronicę? Dlaczego wa-hałem się tylko przez moment, a potem podszedłem bliżej i usiadłem obok niej? Dzwoniłaś z telefonu komórkowego? Tak, siedzę tu od dawna, próbując zebrać się na odwagę, żeby zadzwonić. A gdybym nie wyszedł? Poczekałabym trochę, a potem poszła. Czego ty ode mnie chcesz, Veronico? Chcę tego samego co Pauline! Chcę przeżyć dziesięć żyć naraz! Próbowałam torobić i do tego robić tak, żeby nie krzywdzić innych, ale. Rozpłakała się.Nie mogłaprzestać, płakała, aż zabrakło jej tchu, zupełnie jak dziecko, które wie, że nie ma sensujuż dłużej płakać, bo i tak niczego nie zmieni.Siedziałem jak rażony gromem.Dlaczego wcześniej to do mnie nie dotarło? Veronicato Pauline! Dorosła, elektryzująca, poplątana kobieta, która ma wiele do zaofiarowania,ale wciąż lokuje swoje uczucia w niewłaściwym miejscu.Jakże często pragnąłem się do-wiedzieć, jaka byłaby Pauline Ostrova, gdyby żyła.I oto siedziała tuż obok mnie, szlo-chając rozpaczliwie.108Ukląkłem przed nią i oparłem głowę na jej kolanach.Veronica położyła mi rękę naszyi i tak trwaliśmy przez dłuższą chwilę. Zimno mi.Idę do środka.Pójdziesz ze mną?Spojrzała na mnie z nadzieją.Po chwili wahania uśmiechnąłem się i przytaknąłem,że tak, właśnie to mam na myśli.Wstaliśmy.Ruszyłem w kierunku domu, lecz zatrzy-mała mnie. Mam coś dla ciebie.To miała być niespodzianka, ale. Sięgnęła do kieszenii wyjęła kartkę. Masz tu telefon mężczyzny o nazwisku Bradley Erskine.To jedenz tych, którzy zabili Gordona Cadmusa. Jak go znalazłaś? Trochę popracowałam i skorzystałam z różnych układów.Powiedział, że poroz-mawia z tobą, ale sam wszystko zaaranżuje.Po prostu tam zadzwoń. Naprawdę nie wiem, co powiedzieć.Dziękuję.Stała w miejscu.Wziąłem ją za rękę i weszliśmy do środka.Zadzwoniłem pod ten numer, podejrzewając, że jest zmyślony.Głos z taśmy kazał mizostawić wiadomość, więc nagrałem się.Dwa dni pózniej oddzwoniła jakaś kobieta.Narogu Pięćdziesiątej �smej Ulicy i Lexington Avenue jest budka telefoniczna.Miałemtam być następnego dnia o siedemnastej.Miałem po prostu tam być, z pustymi rę-kami.Gdy dotarłem na miejsce, ktoś akurat korzystał z telefonu.Próbowałem go przeku-pić, ale powiedział, żebym spierdalał.O siedemnastej siedem odwiesił słuchawkę i wy-szedł ze złośliwym uśmieszkiem na twarzy.Czekałem następne pół godziny, ale nic sięnie wydarzyło.Zadzwoniłem znów pod numer Erskine a i zostawiłem wiadomość, żejestem w budce i poczekam jeszcze pół godziny.Nic.Minął kolejny tydzień.Chodziłem podenerwowany i próbowałem pracować nadksiążką.Oczywiście nie powiedziałem nikomu o Bradleyu Erskinie, ponieważ bałemsię, że McCabe albo Durant mogą mi pokrzyżować szyki.Kobieta zadzwoniła znów i powiedziała, że mam być następnego dnia o tej samejgodzinie przy tej samej budce.Gdy przyjechałem na miejsce, w budce nie było nikogo.Telefon dzwonił, więc chwyciłem słuchawkę.Kobieta powiedziała tylko: Stacja metra,Siedemdziesiąta Druga Ulica i Central Park West, za pół godziny.Znalazłszy się na miejscu, nie wiedziałem, czy mam czekać w środku, czy na ze-wnątrz.Wszedłem, kupiłem bilet i usiadłem na ławce.Przejechało kilka pociągów.Gdyusiadł obok mnie, patrzyłem w przeciwną stronę. Niech pan pyta.Miał koło pięćdziesiątki.Ciemne, krótko przystrzyżone włosy, twarz miękka i przy-jemna.Skóra lekko lśniąca, jakby się spocił albo był posmarowany kremem.109Nie wiedziałem, czy podać mu rękę, ale skoro sam tego nie zaproponował, nie próbo-wałem.Nie mogłem się jednak oprzeć pokusie patrzenia na jego ręce.Był to pierwszymorderca, którego spotkałem w życiu, i chciałem zapamiętać jak najwięcej.Tłuste.Serdelkowate, tłuste dłonie. Pan Erskine? Pan Bayer? Uśmiechnął się i mrugnął. Moja przyjaciółka mówiła mi, że wie pan coś o śmierci Gordona Cadmusa. Wiem.Siedziałem w pierwszym rzędzie.Pozwoli pan? Sięgnął i rozdarł mi ko-szulę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne