Czasomierze Dav

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niedługo powinnamwykopać cebule i posadzić jarmuż.W oknie widzę odbicie starej kobiety, siedzącej w fotelu swojej ciotecznej babki, i mówięjej: Idz spać.Z trudem podnoszę się, nie zwracając uwagi na rwanie w biodrze, alezatrzymuję się na chwilę przy skrzyneczce zbitej z wyrzuconego na brzeg drewna, którątrzymamy na komodzie jak zamykany ołtarzyk.Zrobiłam ją pięć lat temu podczas najgorszych,stępionych rozpaczą tygodni po Wielkiej Burzy.Lorelei ozdobiła ją muszelkami.W środku jestzdjęcie Aoife i �rvara, ale dzisiaj tylko głaszczę kciukiem wieczko, usiłując przypomniećsobie, jak to było czuć włosy Aoife pod palcami. Zpij dobrze, skarbie.Karaluchy pod poduchy.24 Taoiseach (irl.) premier Irlandii (przyp.tłum.).27 pazdziernikaWstaję jeszcze przed świtem, żeby oskubać cztery zdechłe kury.Zostało nam teraz już tylkodwanaście.Kiedy przeprowadziłam się do Dooneen Cottage ćwierć wieku temu niemogłabym oskubać kury, nawet gdyby od tego zależało moje życie.Dzisiaj je ogłuszam,odrąbuję im głowy i je patroszę, i robię to tak łatwo, jak kiedyś mama robiła gulasz zguinessem.Konieczność nauczyła mnie nawet skórowania i oporządzania królików tak, żebyprzy tym nie rzygać.Kiedy stara torba po nawozie jest już pełna piór, wkładam martwe kurydo taczki i idę na koniec ogrodu, zahaczając o kurnik, gdzie na moje jednokołowe marydorzucam też truchło lisa.To był samiec, jak widzę.Declan przestrzega, żeby nigdy niedotykać lisiego ogona.Lisia kita to broń bakteriologiczna z ładunkiem chorób.Pewnie jest teżzapchlona, a my i tak mamy wystarczająco dużo kłopotów z pchłami, kleszczami i wszami.Liswygląda, jakby ucinał sobie poobiednią drzemkę, jeśli nie patrzeć na rozerwane gardło.Jedenz jego kłów lekko wystaje i naciska na dolną wargę.Ed też miał taki jeden ząb.Zastanawiamsię, czy lis miał szczenięta i partnerkę.I czy jego młodym z rozpaczy pęknie serce, kiedyzrozumieją, że on nigdy nie wróci, czy też pójdą żerować dalej, więcej o nim nie myśląc.Jeślitak, to im zazdroszczę.Dzisiaj morze jest lekko wzburzone.Chyba widzę parę delfinów kilkaset jardów od brzegu,ale kiedy znowu tam spoglądam, już ich nie ma, więc nie jestem pewna.Wiatr nadal wieje odzachodu, nie od wschodu.To straszna myśl, ale jeśli Hinkley wypluwa radioaktywny materiał,kierunek wiatru może decydować o życiu lub śmierci.Przechylam taczkę i zrzucam upiorny ładunek z kamiennego molo.Moim kurom nigdy nienadaję imion, bo trudniej jest ukręcać łeb istocie, którą się nazwało, ale jednak przykro mi, żeprzed śmiercią były tak przerażone.Teraz fale unoszą je razem z ich zabójcą w stronę otwartejzatoki.Chcę czuć nienawiść do tego lisa, ale nie potrafię.Próbował tylko przeżyć.*Kiedy wracam do domu, Lorelei w kuchni smaruje odrobiną masła wczorajszą bułkę nalunch dla siebie i dla Rafiqa. Dzień dobry, babciu. Dzień dobry.Są też suszone glony.I marynowana rzepa. Dziękuję.Raf powiedział mi o lisie.Szkoda, że mnie nie obudziłaś. Nie było sensu, skarbie.Nie potrafisz przywracać do życia martwych kur, a z lisem Zimsam się rozprawił. Zastanawiam się, czy Lorelei pamięta, jaki dziś dzień. Mamy jeszczetrochę blachy falistej ze starej szopy.Spróbuję wkopać ją pod ściany kojca. Dobry pomysł.To powinno przelisić kolejnego chytrusa. O, to właśnie ten twój językowy gen po dziadku Edzie.Lorelei lubi, kiedy jej tak mówię. Dziś jest. słyszę, że stara się, by jej głos brzmiał zwyczajnie i po prostu DzieńRodziców.Dwudziesty siódmy pazdziernika. Owszem, skarbie.Chcesz zapalić kadzidełko? Chciałabym.Lorelei idzie do naszego ołtarzyka i otwiera wieczko.Na fotografii jest Aoife z �rvarem idziesięcioletnia Lorelei, a w tle wykopaliska w L Anse aux Meadows.Zdjęcie pochodzi z2038 roku, ostatniego w ich życiu, ale zielenie i żółcienie na fotografii już teraz blakną, abłękity i czerwienie rozlewają się w smugi i plamy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne