Dekameron t.1 Boccaccio G

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ricciardo zasię, gdy już wszystko w domu ucichło, po drabinie na jeden mur się wdrapał, apotem, wystawiając się na azard skręcenia sobie karku, na gzyms drugiego się przebrał; ażwreszcie na balkonie nogę postawił.Katarzyna z nieopisaną radością go przyjęła.Po wielupocałunkach legli po społu i przez całą noc niewysłowionej rozkoszy zażywali, przy czymsłowikowi po wielokroć śpiewać kazali.Uniesienia ich trwały długo, noc zasię krótka była,nie postrzegli przeto, że już dzień jest bliski.Rozgrzani miłosnymi igraszkami i porą wiosen-ną, usnęli obok siebie bez żadnego okrycia.Katarzyna, objąwszy prawą ręką Ricciarda zaszyję, lewą trzymała mocno tę jego cząstkę, której nazwy wy, białogłowy, wielce się zawszewśród mężczyzn sromacie.Gdy tak spali, dzień nastał i pan Lizio podniósł się z pościeli.Przypomniawszy sobie, żecóruchna śpi na balkonie, rzekł do się po cichu drzwi otwierając: Obaczmyż, czy słowikswoją pieśnią spać dziś Katarzynie pozwolił.Podszedł do łoża, odsunął zasłonę i spostrzegł córkę obnażoną i w ramionach Ricciardaśpiącą.Poznawszy Ricciarda nie rzekł ani słowa.Nie czyniąc hałasu do swojej komnaty po-wrócił, udał się do żony i tymi słowy ją zbudził: Wstawaj prędko, miła żono, jeśli chcesz obaczyć, jak córka twoja, która w słowiku sobieupodobała, schwytała go i dotąd go w ręku trzyma. Jakże to być może? spytała żona. Chodz tylko prędzej odrzekł pan Lizio a sama obaczysz.Pani Giacomina spiesznie się przyodziała i cichutko udała się z mężem na balkon.Zbli-żywszy się do łoża córki, pan Lizio uniósł zasłonę.Wówczas jego żona obaczyła, jak to Kata-rzyna, w śpiewie słowika rozmiłowana, trzyma schwytanego ptaka krzepko w swoim ręku.Pani Giacomina, srodze na Ricciarda zagniewana, już krzyk podnieść chciała, ale pan Liziowstrzymał ją i rzekł: Wstrzymaj się, żono, jeśli ci drogą jest miłość moja, wstrzymaj się i waruj się ust otwo-rzyć.Wierę, to, co córka nasza schwytała, już do niej należeć musi.Ricciardo pochodzi z za-cnego rodu, jest przy tym bogatym człowiekiem.Związek z nim tedy tylko zaszczyt sprawićnam może.Jeżeli chce się żywy i cały z tego domu wydostać, musi się z Katarzyną pierwejzaręczyć i przekonać się, że słowika w swojej własnej, a nie w obcej klatce umieścił.%7łona widząc, że mąż nie turbuje się tym wszystkim zbytnio, uspokoiła się zaraz i zmilkłapomyślawszy, jak przyjemną noc córka jej miała; spała dobrze, a przy tym pojmała słowika.Niedługo trwało, a tymczasem Ricciardo ze snu się ocknął.Widząc, że dzień się jasny uczy-nił, zmartwiał ze strachu, zbudził Katarzynę i zawołał: O moja duszo, cóż nam teraz uczynić wypada? Oto dzień się już uczynił i tu mnie zasko-czył!Na te słowa pan Lizio przystąpił do łoża, podniósł zasłonę i rzekł: Co czynić? Jakoś to wszystko uładzimy! Na ten widok Ricciardowi zdało się, że mu ktośserce wydziera z piersi.Podniósł się natychmiast i rzekł: Panie Lizio, na miłosierdzie boskie, ulitujcie się nade mną.Uznaję, że jako niegodziwy izdradziecki człowiek na śmierć zasłużyłem.Czyńcie ze mną, co chcecie, zaklinam was jed-nak, darujcie mi życie! Ricciardo odparł pan Lizio w samej rzeczy, za miłość moją i zaufanie, jakie dla cie-bie żywiłem, nie zasłużyłem na taką zapłatę.Kiedy się jednak już stało to, do czego młodośćcię skusiła, pojmij Katarzynę za żonę, dla uratowania siebie od śmierci, mnie zasię od hańby.Czym była córka moja dla ciebie przez tę noc całą, niech tym na całe życie zostanie.Tymtylko sposobem możesz mnie ułagodzić i własne życie ocalić.Jeżeli zaś się nie zgadzasz, po-leć duszę swoją Bogu!Katarzyna, słysząc grozne słowa rodzica, puściła słowika i okrywszy się, z płaczem pana230Lizia prosić jęła, aby jej kochankowi przebaczył.Jednocześnie także błagała Ricciarda, abyna żądanie jej rodzica przystał i tym sposobem w spokoju więcej podobnych nocy sobie i jejzgotował.Prośby te jednakoż zbytecznymi były, bowiem Ricciardo wstydem za swój błąd i chęciąnaprawienia go powodowany, a z drugiej strony pobudzany zarówno lękiem przed śmiercią ichęcią wydobycia się z matni, jak pragnieniem posiadania umiłowanej dzieweczki, natych-miast, bez żadnych wybiegów, oznajmił gotowość wypełnienia woli pana Lizia.Wówczaspan Lizio wziął od żony pierścień i wręczył go Ricciardowi, który nie mieszkając, w przy-tomności rodziców z Katarzyną się zaręczył.Po czym pan Lizio i jego małżonka ostawili ob-lubieńców samych rzekłszy tylko: Spocznijcie teraz, należy się wam bowiem jeszcze trochę snu.Gdy rodzice wyszli, narzeczem rzucili się sobie znów w ramiona i do sześciu mil, które tejnocy przebyli, jeszcze dwie dodali, nim się z łoża podnieśli.Tak skończył się pierwszy dzieńich wędrówki.Ricciardo rozmówił się z panem Lizio szczegółowie o wszystkim, a po upły-wie kilku dni w przytomności krewniaków i przyjaciół wziął ślub z Katarzyną, wwiódł ją uro-czyście do domu swego i wspaniałe wesele wyprawił.Potem przez długi czas, dniem i nocą,w spokoju i radości łowili słowika, ile tylko zapragnęli.�231O p o w i e ś ć p i ą t aD W A J R Y W A L EGuidotto z Cremony porucza córkę swoją Giacominowi z Powii i umiera.Giannole diSeverino i Minghino di Mingole, zakochawszy się w niej w Faenzy, bójkę o nią wszczynają.Dzieweczka, która okazuje się siostrą Giannolego, wychodzi za mąż za Minghina.Słuchając opowieści o słowiku damy tak się śmiały serdecznie, że gdy Filostrato umilkł,jeszcze się pohamować nie mogły [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne