Giovanni Boccaccio Dekameron tom 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.�W Varlungo, wioseczce, jak wiecie, niedaleko stąd położonej, żył niegdyś proboszcz, tęgii chwacki mąż, będący wielkim niewiast lubownikiem.W czytaniu i pisaniu niezbyt celował,umiał jednak w dni świąteczne pod cieniem wiązu świętym słowem krzepić gromadkę swoją.Gorliwość jego kapłańska objawiała się szczególnie w stosunku do białogłów, które pod nie-obecność ich mężów pilnie odwiedzał przynosząc im zawsze w podarunku jakiś obrazek, wo-dę święconą, ułamek poświęcanej gromnicy po społu z swoim błogosławieństwem.Międzyowieczkami, z których wiele już doń należało, wpadła mu w oko szczególnie jedna, imieniemBelcolore, żona gospodarza, zwanego Bentivegna del Mazzo.Była to bardzo wesoła, świeża,czarniutka i jędrna białogłowa, zaprawiona w tarciu na żarnach lepiej niż jakakolwiek inna.Umiała grać na cymbałach i uchodziła we wsi za najlepszą śpiewaczkę, nikt bowiem tak jakona nie umiał zanucić: Leci woda, leci na zielone pole , lub zawieść riddę47, czy ballonchio,wdzięcznie chusteczką powiewając.Dla tych wszystkich przymiotów zadurzył się w niej naszojciec duchowny, i to tak zapalczywie, że cały dzień myślał tylko o niej i włóczył się po po-84lach, wypatrując, gdzieby ją spotkać można było.Kiedy zaś w niedzielę rano spostrzegł ją wkościele, to natężał się tak przy śpiewaniu Kyrie i Sanctus, że przysiąc by było można, iż sięsłyszy ryczącego osła.Przy tym wszystkim był o tyle ostrożny, że Bentivegna del Mazzo aniżadna z sąsiadek jego niczego się nie domyślali.Dla pozyskania łask Belcolory proboszcz od czasu do czasu obdarzał ją to wiązką świeże-go czosnku ze swego ogrodu, sławnego na całą okolicę, który sam uprawiał, to znów pełnymkoszem zielonego bobu lub młodych cebulek majowych.A gdy mu się gdzieś na stronieprzydybać ją udało, przymilał się do niej, to znów wyrzuty czynić jej zaczynał.Białogłowaudawała, że nic nie rozumie, i zachowywała się względem niego tak obojętnie, iż czcigodnypasterz do rozpaczy prawie dochodził.Pewnego dnia zdarzyło się, że proboszcz, przechadza-jąc się z założonymi rękoma po polu, spotkał Bentivegna del Mazzo, pędzącego przed sobąosła objuczonego mnóstwem przedmiotów, i zaczepił go pytaniem, dokąd zmierza. A gdzieżby odpowiedział Bentivegna jeśli nie do miasta? Wiozę te rzeczy w poda-runku panu Bonaccorri da Ginestreto, muszę bowiem szukać u niego poparcia w pewnejsprawie, w której pan prokurator sądu do siebie mnie wzywa i niechybnie stawić się przyka-zuje.Proboszcz, pełen radości z tak szczęśliwego rzeczy obrotu, zawołał: Dobrze robisz, mój synu, radząc sobie w ten sposób! Przyjmij błogosławieństwo moje,ruszaj i wracaj prędko, a jeśli zobaczysz po drodze Lapuccia albo Naldina, nie zapomnij impowiedzieć, żeby mi jak najspieszniej rzemienie do cepów przysłali.Bentivegna obiecał to uczynić i pojechał dalej.Proboszcz zasię, ujrzawszy oddalającegosię w stronę Florencji, pomyślał, że teraz sposobna chwila nastała, aby zajść do Belcolory iszczęścia u niej spróbować.Nie zwlekając tedy wziął nogi za pas i co tchu w piersiach popę-dził do domu swej umiłowanej.Wszedłszy do sieni, zawołał: Pokój temu domowi! Nie usłyszawszy odpowiedzi dodał: Cóż to, zali nie ma tutajnikogo?Belcolore, znajdująca się w tej chwili na stryszku, odrzekła: Ach! To wy, panie, witajcie! Cóż was na taki skwar z domu wygania? Ech! na moją duszę zawołał proboszcz cóż by innego, jeśli nie chęć przepędzenia ztobą radosnej chwili w czasie nieobecności męża twego, którego spotkałem na drodze do Flo-rencji!Gdy tych słów domawiał, Belcolore zeszła ze stryszku, usiadła na ławie i poczęła przebie-rać konopne nasienie, które mąż jej zebrał przed kilku dniami.Proboszcz, tą jej obojętnością do żywa dotknięty, zawołał: Belcolore, Belcolore, długoż mnie jeszcze w ten sposób zwodzić będziesz? [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne