Dick Philip K. Ubik

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Starą, żelazną kabinę, zwisającą na metalowejlinie i obsługującego ją skretyniałego starca w czapce windziarza na głowie? Był113to wizerunek nie z roku 1939, lecz z 1909; proces cofania się w czasie postąpiło wiele dalej niż we wszystkich przypadkach, których ja doświadczyłem do tejpory.Lepiej nie ryzykować.Lepiej posłużyć się schodami.Zrezygnowany, zacząłschodzić.Był już niemal w połowie drogi, gdy nagle uświadomił sobie pewien złowiesz-czy fakt.W żaden sposób nie będzie w stanie wrócić na górę ani do swegoapartamentu, ani do czekającej na dachu taksówki.Gdy raz znajdzie się na par-terze, będzie skazany na pozostanie tam, być może na zawsze.Chyba że Ubikw aerozolowej puszce będzie wystarczająco potężny, by przywrócić do istnieniawindę lub ruchomy korytarz.Naziemne środki transportu, pomyślał, jak one będą,do diabła, wyglądać w momencie, gdy znajdę się już na dole? Pociąg? Kryty wózkonny?Schodził zrezygnowany, hałaśliwie zeskakując po dwa stopnie.Było już zapózno na zmianę decyzji.W końcu znlazł się na parterze w obszernym hallu.Stał tam bardzo długi stółz marmurowym blatem, na którym stały dwa ceramiczne wazony z kwiatami najwyrazniej były to irysy.Cztery szerokie stopnie prowadziły w dół do osłonię-tych kotarą drzwi frontowych.Joe przekręcił karbowaną szklaną klamkę i otwo-rzył je.Znowu schody.A po prawej ich stronie rząd zamykanych na klucz mosięż-nych skrzynek na listy; na każdej z nich umieszczone było czyjeś nazwisko.Miałwięc rację: poczta dostarczana była tylko do tego miejsca.Zidentyfikował swojąskrzynkę, znajdując umieszczony na niej pasek papieru z napisem: Joseph Chip2075, oraz przycisk dzwonka, który najwyrazniej odzywał się w jego apartamen-cie po naciśnięciu guzika.Klucz.Nie miał klucza.A może? Przetrząsając swe kieszenie odkrył kółko,na którym dzwoniły liczne metalowe klucze o różnych kształtach.Przyglądał imsię zdumiony, usiłując odgadnąć ich przeznaczenie.Zamek skrzynki do listówwydawał się niezwykle mały; najwyrazniej pasował do niego klucz o podobnychrozmiarach.Wybrawszy najdrobniejszy, włożył go do otworu i przekręcił w zam-ku.Mosiężne drzwiczki odskoczyły, Joe zajrzał do środka.W skrzynce leżały dwa listy i prostopadłościenna paczka, owinięta brązowympapierem i oklejona taśmą.Przez chwilę podziwiał niezwykłe pamiątki z prze-szłości: purpurowe, trzycentowe znaczki z podobizną George a Washingtona, po-tem rozdarł opakowanie, z satysfakcją zauważając, że paczka jest dość ciężka.Ale przecież, zorientował się nagle, paczka o tym kształcie nie może zawieraćpuszki z areozolem; jest na to zbyt krótka.Poczuł dotknięcie lęku.A jeśli to niejest bezpłatna próbka Ubika? To musi być ona; po prostu musi.W przeciwnymrazie powtórzy się historia Ala.Mors certa et hora certa, powiedział sam do sie-bie, upuszczając na podłogę opakowanie z brązowego papieru i przyglądając się114tekturowemu pojemnikowi, który trzymał w ręce.UBIK BALSAM NA NERKI I WTROB.Wewnątrz pudełka znalazł słoik z niebieskiego szkła, zaopatrzony w dużąpokrywkę.Na etykiecie znajdował się napis: SPOS�B U%7łYCIA.Gwarantuje-my, że ten niezwykły środek przeciwbólowy, nad którego udoskonaleniem doktorEdward Sonderbar pracował przez czterdzieści lat, raz na zawsze uwolni was odprzykrej konieczności wstawania w ciągu nocy.Po raz pierwszy będziecie spaćspokojnie, znakomicie się czując.Należy po prostu rozpuścić łyżeczkę balsamuna nerki i wątrobę Ubik w szklance ciepłej wody i wypić pół godziny przed uda-niem się na spoczynek.Gdyby ból lub pieczenie utrzymywały się, wskazane jestzwiększenie dawki do jednej łyżki stołowej.Nie podawać dzieciom.Zawiera wy-ciąg z liści oleandra, saletrę, olejek miętowy, fenacytynę, tlenek cynku, węgieldrzewny, chlorek kobaltu, kofeinę, ekstrakt digitaliny, szczątkowe ilości stero-idów, cytrynian sodowy, kwas askorbinowy, sztuczne aromaty i barwniki.Balsamna nerki i wątrobę Ubik, jest silny i skuteczny w działaniu, jeśli stosuje się gowedług instrukcji.Wywołuje podrażnienie skóry.Należy używać gumowych rę-kawiczek.Uważać, by preparat nie dostał się do oczu ani nie kapnął na skórę.Niewdychać przez dłuższy okres.Uwaga: przewlekłe stosowanie lub przedawkowa-nie może doprowadzić do nałogu.To szaleństwo, pomyślał Joe.Ponownie przeczytał listę składników, czując,jak wzbiera w nim gniew i frustracja.I narastające poczucie bezradności, którezakorzeniło się w nim i opanowało go bez reszty.Jestem wykończony, myślał.Ten preparat nie jest środkiem, który reklamował w telewizji Runciter: to jakaśtajemnicza mikstura dawnych specyfików, maści na cerę, środków przeciwbólo-wych, trucizn i składników całkowicie obojętnych, z dodatkiem, ni mniej, ni wię-cej, tylko kortyzonu, którego nie znano przed drugą wojną światową.Najwyraz-niej nastąpiła regresja Ubika, który opisywał Runciter w tej nagranej reklamówcetelewizyjnej w każdym zaś razie regresja dotknęła tę jego próbkę.Ironia jest tuaż nazbyt wyrazna: preparat, który stworzono po to, by odwracał proces regresyw-ny, sam uległ temu procesowi.Mogłem być tego pewny, gdy tylko zobaczyłem testare, czerwone, trzypensowe znaczki.Rozejrzał się po ulicy i spostrzegł zaparkowany przy krawężniku klasyczny,muzealny samochód poruszający się na kołach.Marki LaSalle.Czy uda mi się dojechać do Des Moines samochodem lasallem z 1939 roku? zadał sobie pytanie.O ile nie będzie się on starzał, możliwe, że dotrę tamw końcu mniej więcej za tydzień.Wtedy będzie mi już wszystko jedno.Zresztąsamochód nie pozostanie w nie zmienionej postaci.Wszystko będzie się cofaćw czasie może z wyjątkiem drzwi od mojego mieszkania.115Podszedł jednak do auta, by przyjrzeć mu się z bliska.Może to mój wóz, po-myślał.Może jeden z tych kluczy pasuje do stacyjki? Czy nie w taki sposób funk-cjonowały te poruszające się po ziemi samochody? Z drugiej strony jak mamnim jechać? Nie umiem prowadzić starego samochodu, zwłaszcza takiego, któryma.jak się to nazywało?.ręczną zmianę biegów.Otworzył drzwi i wsunął sięza kierownicę; siedział tam, skubiąc bezradnie dolną wargę i usiłując przeanali-zować sytuację [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne