Drapiezcy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.prawdę mówiąc, nie sądzę, żeby w ogóle miał telefon.Liz zrobiła kanapki z szynką i serem cheddar i urządziliśmy sobie piknik na trawniku pod gorącymzamglonym niebem.Mówiła głównie ona: była otwarta, bezpośrednia i autentycznie zabawna.Chcia-ła pracować w samorządzie.Nie była marksistką-leninistką, choć z drugiej strony trudno by ją uznać zadrugą Margaret �atcher.Uważała, że potrafi być inna. Naprawdę wierzę, że potrafię coś zmienić powtarzała z zapałem.Pomyślałem, że to oczywiste.Być może z pewną dozą cynizmu, ale nie złośliwie.Wszyscy w tym wie-ku wierzą, że potrafią coś zmienić. Chcę być po prostu kimś, to wszystko mówiła Liz. Kimś sławnym.Chcę występować w tele-wizji i rozprawiać z fałszywym niemieckim akcentem o społecznych uwarunkowaniach. A jakie są te społeczne uwarunkowania?Położyła się na plecach na starej brązowej zasłonie, którą zabrałem z domu w charakterze koca, i po-ciągnęła prosto z butelki zimne frascati. Takie, że mężczyzni traktują kobiety jak boginie, dopóki nie złapią ich w swoje sidła.A wtedy eks-ploatują je, znieważają, biją i oczerniają.I im bardziej je eksploatują, znieważają, biją i oczerniają, tymbardziej się to kobietom podoba.32 Tobie też? zapytałem. Nie.W żadnym wypadku.Ale mnie nikt jeszcze nie złapał w swoje sidła. Nie wszyscy mężczyzni są prostakami i damskimi bokserami. Ci, których warto mieć, są tacy.Na tym polega straszliwy paradoks.Usiadłem, żeby zerknąć na Danny ego, który bawił się przy brzegu stawu. Uważaj, Danny! Woda jest głębsza, niż na to wygląda! Uwielbiasz go, prawda? zapytała mnie, przymykając jedno oko przed słońcem. Naturalnie. Ale nie kochasz już jego mamy? W pewien sposób nadal ją kocham.Ale jakie to ma znaczenie? Mieszka teraz w Durham z jakimśbrodatym gnojkiem, który nazywa się Raymond.Liz pokiwała głową. Wiem, co masz na myśli.Znałam kiedyś faceta o imieniu Raymond.Był do niczego.Jeszcze w szko-le oddawał na biednych wszystkie pieniądze, które starzy dawali mu na lunch, a potem podkradał cudzekanapki.Uważał się za świętego. Może i był święty.Liz się roześmiała. Niezły święty.Kiedy skończył szkołę, złapano go na dachu magazynu w South Croydon, podczaskradzieży telewizorów.Skończyłem kanapkę, wziąłem do ręki butelkę i pociągnąłem porządny łyk chłodnego wina. Po południu muszę pojechać do Shanklin Village, żeby porozmawiać ze szczurołapem.Czy możeraczej z pracownikiem pionu odszczurzania , jak nazywają ich dzisiaj. Mogę z tobą pojechać? Wolałbym raczej, żebyś popilnowała Danny ego.Nie masz nic przeciwko temu?Liz uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. Z przyjemnością.Jest naprawdę słodki.Zapytał mnie, czy cię kocham.Wydaje mi się, że się zaprzy-jaznimy. Masz jakichś młodszych braci albo siostry?Uśmiech spełzł jej z twarzy i odgarnęła do tyłu włosy. Miałam młodszego brata o imieniu Marty.Ale był u nas pożar.Wiesz, jeden z tych starych para-finowych prymusów.Przewrócił się i Marty zajął się cały ogniem.Miał tylko cztery latka.Mama i tatao mało nie oszaleli ze zmartwienia. Przykro mi powiedziałem tak łagodnie, jak mogłem.Wydęła wargi. Nic nie można było poradzić. Co sądzisz o opowieści Doris? zapytałem. O starym panu Billingsie i młodym panu Billingsie? Moim zdaniem wspaniała.Ale o starych do-mach zawsze słyszy się takie historie.Przy końcu naszej ulicy też stała rudera.Ludzie nazywali ją domem33Laurelów.Stara kobieta, która tam mieszkała, zmarła na raka i wszystkie dzieciaki wmawiały sobie po-tem, że widzą jej przyciśniętą do okna na piętrze białą twarz; naprawdę białą z białymi włosami; i że starakrzyczy na nie, żeby wynosiły się z ogrodu, tak jak to robiła za życia, ale nic nie słychać przez szybę.Stra-szyliśmy się wzajemnie aż do ogłupienia. Dzisiaj rano kogoś tu widziałem stwierdziłem. Wyglądałem przez okno kaplicy, tam na górze,i zobaczyłem, że ktoś stoi na środku trawnika.Liz zamknęła oczy. Daj spokój, Davidzie, to mógł być ktokolwiek.Przyjemnie było usłyszeć wypowiedziane przez kogoś innego własne imię.To jeden z luksusów, któ-rych naprawdę brakuje, kiedy człowiek jest sam.Danny zawsze mówi do mnie tato i tato jest w porządku.Ale to nie było to samo, co Davidw ustach Liz. Lepiej już pójdę powiedziałem. Dziękuję za kanapki.Położyła się na starej brązowej zasłonie i przyjrzała mi się przez zmrużone oczy. Cała przyjemność po mojej stronie, monsieur.Co pan sobie życzy na kolację? A co powiesz na to chili, o którym wspominałaś? W porządku.Możesz kupić po drodze puszkę fasolki, kminek i przyprawę chili. Nic więcej? Nie sądzisz, że przydałoby się trochę mięsa?Roześmiała się; i spoglądając wstecz sądzę, że w tym właśnie momencie zaczęły się pojawiać rysy namojej miłości do Janie.Zrozumiałem, że są na świecie inne kobiety.Niekoniecznie Liz, ale w ogóle innekobiety, które potrafią się śmiać i być urocze; i mogą się zaopiekować Dannym. Kup trochę mielonego powiedziała. Niezbyt tłustego.Zostawiłem ją i ruszyłem przez ogród w stronę domu.Idąc uświadomiłem sobie, że w jednym z gór-nych okien tkwi blady zarys twarzy; twarzy, która mnie obserwuje.Nie zamierzałem wcale podnosić wzroku i tam patrzeć.Fortyfoot House wymagał przede wszystkimsilnej dozy sceptycyzmu i zdrowego rozsądku nie należało po prostu przyjmować do wiadomości, żeludzie we frakach i cylindrach mogą spacerować po ogrodzie sto lat po swojej śmierci.Nie należało przyj-mować do wiadomości, że po strychu mogą biegać kosmate chichoczące stworzenia ani że w oknach uka-zują się blade twarze.Jeśli o mnie chodziło, Fortyfoot House nie był niczym więcej jak starą ruderą, wokół której nagroma-dziło się przez wszystkie te lata mnóstwo żalu, wspomnień i halucynacji.Być może nie było to dla mnienajlepsze miejsce do pracy, zważywszy rozstanie z Janie i mój raczej chwiejny charakter.Ale z całą pew-nością nie nawiedzały tego domu żadne złe moce ani duchy.Nie wierzyłem, do diabła, w żadne złe mocei nie wierzyłem w duchy.Widziałem mego ojca, jak zamknięty w trumnie znikał przy dzwiękach �eOld Rugged Cross za czerwonymi pluszowymi kotarami krematorium w Worthing; i chociaż modliłemsię, żeby do mnie wrócił, od tego czasu ani razu go nie oglądałem.Nie wpadłem na niego w bibliotecew Brighton ani nie widziałem, żeby tak jak to miał w zwyczaju wyprowadzał na spacer po plaży swojegobulteriera.Quod erat demonstrandum, przynajmniej dla mnie.34Wchodząc jednak w promieniach południowego słońca na patio zerknąłem ponownie w górę i zoba-czyłem, że w oknie wciąż majaczy ten blady kształt odbicie firanki, lustra czy jakieś inne diabelstwo.Wszedłem do domu i wziąłem portfel i kluczyki.Ale czułem się tu jak intruz.Prawie jak włamywacz.Fortyfoot House należał do kogoś innego.Nie do mnie i nie do Danny ego.Nawet nie do Tarrantów.Rozejrzałem się dookoła, wdychając kurz, wilgoć i zapach piwnicznego grzyba. Jest tu kto? zawołałem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne