Katedra Marii Panny w Paryzu Hugo W

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.O, nędzny! Patrzyłem na to i przeorałemsobie pierś sztyletem, który pod habitem ukryłem.Kiedy krzyknęłaś wbiłem go w ciało; gdybyśkrzyknęła po raz wtóry przebiłbym sobie serce! Spójrz! Chyba rana jeszcze krwawi.Rozchylił sutannę.Rzeczywiście, pierś miał jakby pazurami tygrysa poszarpaną, a z boku niezasklepioną jeszcze dużą ranę.Uwięziona cofnęła się ze zgrozą. O! rzekł ksiądz zmiłuj się nade mną, dziewczyno! Sądzisz, że jesteś nieszczęśliwa.niewiesz nawet, co to jest nieszczęście.O! kochać kobietę! I być księdzem! Być znienawidzonym!Kochać ją całą wściekłością duszy, czuć, że za jej jeden uśmiech oddałoby się krew, serce, imię,zbawienie, nieśmiertelność i wieczność, żywot ziemski i nieziemski; żałować, że nie jest siękrólem, geniuszem, cesarzem, archaniołem Bogiem, by w większej potędze lec jak niewolnik ujej stóp; dniem i nocą obejmować ją myślą i marzeniem, i widzieć ją zakochaną w żołnierskimmundurze! I móc ofiarować jej tylko zbrukaną sutannę, której się lęka, która jest jej wstrętna! Zzazdrością i wściekłością w duszy oglądać, jak obdarowuje skarbami swej miłości i urodymarnego, pustego pyszałka! Oglądać, jak to ciało, którego sam widok pali, jak ta pierś aksamitnadrży i rozgrzewa się od pocałunków innego! O nieba! Kochać jej stopę, jej rękę, jej ramię, śnić obłękitnych żyłkach, o śniadej skórze i po całych nocach wić się z pożądania po kamiennejpodłodze celi i zobaczyć, jak te pieszczoty, któreś wymarzył dla niej, przemieniają się w mękę.Położyć ją na łożu, ale na skórzanym łożu tortury! O! to dopiero są prawdziwe katowskie obcęgi,rozpalone w ogniu piekła! O! szczęśliwy ten, którego tną piłą, ten, którego końmi rozrywają! Czyty znasz tortury, które przez długie godziny nocy zadaje człowiekowi krew, która wrze w żyłach,serce, które krwawi, głowa, która pęka, i zęby, które wbijają się w ręce?.nieustępliwi oprawcy,którzy bez chwili wytchnienia obracają cię na rozpalonej kracie wykutej z miłości, zazdrości irozpaczy! Dziewczyno, łaski! ulgi! Rzuć na ten żar garść popiołu! Zaklinam cię, zetrzyj pot, cowielkimi kroplami spływa z mego czoła! Dziecko! torturuj mnie jedną ręką, lecz pieść drugą!Zmiłuj się, dziewczyno, ulituj się nade mną!Ksiądz tarzał się po mokrej posadzce i bił głową o kanty kamiennych schodów.Dziewczynasłuchała i patrzyła.Kiedy umilkł, wyczerpany, i tylko dyszał ciężko, powtórzyła półgłosem: O mój Febusie!Ksiądz poczołgał się ku niej na kolanach. Błagam cię! krzyknął jeżeli masz serce, nie odpychaj mnie! O, kocham cię! Jakże jestemudręczony! Kiedy wymawiasz to imię, nieszczęsna, to jakbyś przegryzała wszystkie żyły mojegoserca.Aaski! Jeśli przyszłaś z piekła pójdę za tobą do piekła.Zasłużyłem na nie.Piekło, wktórym ty jesteś, będzie dla mnie rajem, twój widok jest mi rozkoszniejszy od widoku Boga.O,powiedz, przecież nie odepchniesz mnie! Jeśliby kobieta tak wielką miłość odepchnęła toby sięchyba góry poruszyły tego dnia.O, gdybyś zechciała!.Jakże moglibyśmy być szczęśliwi!Ucieklibyśmy.pomógłbym ci uciec.znalezlibyśmy takie miejsce na ziemi, gdzie jest najwięcejsłońca, drzew i pogodnego nieba.I tam byśmy się kochali i w jedno zespolili obie nasze dusze, inigdy nie nasycone pragnienie siebie gasilibyśmy razem z czary miłości, która nigdy niewysycha.Przerwała mu głośnym, strasznym śmiechem: Spójrz, mój ojcze! Masz krew za paznokciami.Ksiądz jak skamieniały stał przez kilka chwil i przyglądał się swym rękom.193 Dobrze więc! odezwał się wreszcie dziwnie łagodnie znieważaj mnie, drwij ze mnie,depcz! Ale pójdz, pójdz! Spieszmy się! To już jutro, mówię ci.Szubienica na placu Gr�ve,wiesz? Jest zawsze gotowa.Straszne! Zobaczyć, jak cię tam przywożą na więziennym wózku! O,łaski! Nigdy jeszcze nie czułem tak silnie, jak bardzo cię kocham.Pójdz za mną! Pokochasz mniepózniej, kiedy cię już uratuję.Będziesz mnie nienawidziła tak długo, jak zechcesz.Ale chodz!Jutro! Jutro! Szubienica! Twoja śmierć! Uratuj mnie, oszczędz!Wziął ją za rękę i pociągnął za sobą, nieprzytomny.Utkwiła w nim nieruchome spojrzenie: Co się stało z Febusem? O! rzekł ksiądz puszczając jej dłoń nie masz litości! Co się stało z Febusem? powtórzyła obojętnie. Umarł! krzyknął ksiądz. Umarł? rzekła, lodowata i nieruchoma. Więc po co mi mówisz o życiu?Nie słyszał jej. O, tak rzekł jakby do siebie niewątpliwie umarł [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne