Krolewicz i zebrak Twain M

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A zatem uda się do Hendon Hall.Ach, uda się tam nieza-wodnie, bo wie przecie, że Miles zmierza do domu, będzie więc przewidywał, iż go tam za-stanie.Tak, sprawa jest jasna! Nie wolno marnotrawić czasu w Southwark, lecz niezwłocznieprzez ziemie księstwa Kent spieszyć trzeba do Monks Holm, po drodze zaś przeszukiwać lasyi rozpytywać ludzi.Powróćmy jednak do zaginionego małego króla.�w mężczyzna o wisielczym wyglądzie, który (jak mówił pachołek z gospody) znalazłsię skądś w bliskości króla i nieznajomego wyrostka, nie przyłączył się do nich, lecz krok wkrok sunął ich śladem.Nie odzywał się.Lewą rękę miał na temblaku, lewe zaś oko zakryteszeroką zieloną klapką.Utykał trochę i podpierał się dębowym kosturem.Wyrostek wiódłkróla krętym szlakiem przez Southwark i wreszcie wyprowadził na szeroki trakt za miastem.Edward zaczął się irytować.Oznajmił, że zatrzyma się w tym miejscu, bo to Hendon winienprzyjść do niego, nie on do Hendona.Tak, krokiem nie ruszy się z miejsca.Nie będzie tole-rował dłużej takiego lekceważenia.Wyrostek odrzekł na to: Będziesz tu marudził, a twój przyjaciel leży ranny w tym tam lesie.Ale rób, jak ci siępodoba.Król zmienił od razu ton i zawołał: Ranny? A któż ośmielił się to sprawić? Lecz mniejsza o to! Prowadz, prowadz prędzej,młokosie! Czy podkuto cię ołowiem? Ach, choćby sprawca był książęcym synem, pożałujeokrutnie zbrodni swojej!Do lasu było dość daleko, lecz odległość tę pokonano szybko.Wyrostek rozejrzał się wokół,dostrzegł zatkniętą w ziemię gałąz z przywiązanym doń skrawkiem szmaty i poprowadził wgąszcz bacząc na podobne znaki, które odnajdował w pewnych odstępach.Były to niewątpliwiedrogowskazy do jakiegoś miejsca stanowiącego cel przewodnika.Niebawem wyszli na polanę,gdzie stały zwęglone ruiny chaty oraz stara stodoła chyląca się do upadku.Wokół nie było śladużycia: panowała śmiertelna cisza.Wyrostek wszedł do stodoły; chłopiec niecierpliwie deptał mupo piętach.W stodole nie było nikogo! Król podejrzliwie spojrzał na przewodnika. Gdzież on? zapytał.62Odpowiedzią był szyderczy śmiech.Król wpadł w szał wściekłości.Porwał polano i goto-wał się właśnie do ataku na wyrostka, gdy w uszach zabrzmiał mu drugi wybuch szyderczegośmiechu.Zmiał się teraz kulawy hultaj, który przez cały czas podążał w pewnej odległości.Król odwrócił się i rzucił gniewnie: Ktoś ty? Co masz tu do czynienia? Uspokój się i przestań bredzić powiedział mężczyzna. Przebrałem się, ale nie takznów dobrze, żebyś mógł udawać, że nie poznajesz rodzonego ojca. Nie jesteś moim ojcem.Nie znam cię.Jam król! Jeżeliś ukrył gdzie mojego sługę, oddajgo zaraz lub srodze odpokutujesz za to, cóżeś uczynił.John Canty odparł gniewnym, mocnym głosem: Jasno widać, żeś szalony.Nie mam ochoty cię karać, ale będę karał, jeżeli mnie do tegozmusisz.Ta gadanina nic nie szkodzi tutaj, gdzie nie ma ludzi i nikt nie słyszy twoich bania-luk.Ale radzę ci przyuczyć język do rozsądnej mowy, aby nie broił, kiedy zmienimy kwaterę.Popełniłem morderstwo.W domu nie mogę bałamucić.Nie możesz i ty, bo potrzebny mi je-steś.Z ważnych przyczyn zmieniłem nazwisko.Brzmi ono teraz Hobbs.John Hobbs.Tymasz na imię Jack; wbij to sobie w głowę.A teraz gadaj! Gdzie matka? Gdzie siostry? Niebyło ich na umówionym miejscu.Wiesz chyba, dokąd poszły.Król odparł posępnie: Nie nudz mnie głupimi zagadkami.Moja matka nie żyje, siostry są w pałacu.Stojący opodal wyrostek wybuchnął urągliwym śmiechem, a chłopiec rzuciłby się na nie-go, gdyby nie przeszkodził temu Canty czy Hobbs , jak sam się teraz nazywał. Milcz, Hugonie powiedział. Nie drażniłbyś go lepiej.Zmysły ma pomieszane i nie-pokoją go takie zaczepki.Siadaj tu, Jack; uspokój się.Zaraz dam ci coś do jedzenia.Hobbs i Hugon zaczęli rozmawiać z cicha, król zaś odsunął się jak najdalej od ich niemiłe-go towarzystwa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne