May Karol Czarny Gerard

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Duma tu panu nic nie pomożei to wojsko, choć liczne, zostanie wybite, jeżeli się nie cofniecie.Zaręczam, że żaden żołnierz niezostanie przy życiu. Pan musisz mieć gorączkę! Proszę oznajmić moje żądanie pańskiemu dowódcy. To nie jest potrzebne, odpowiedz już pan otrzymałeś. To ma być ostatnie słowo?67 Tak. Oznajmiam więc, że nie będę znał litości! To śmieszne, myślę, że nie zajdzie taka potrzeba. Zobaczymy.Zaraz zaczniemy.To mówiąc podniósł szpadę w górę, zdarłwszy wprzód z niej chustkę.Na ten znak półkoleFrancuzów poczęło się szybko poruszać.Złamał warunki pokojowego rokowania.Gerard byłprzecież wysłannikiem nieprzyjaciela, a więc osobą nietykalną.Pomimo tego major wyciągnąłszpadę krzycząc: Ty łotrze, masz nagrodę za wszystko!Zamierzył się do ciosu.Nie znał jednak Gerarda, jeżeli sądził, że mu pójdzie tak łatwo.Kolbąstrzelby sparował cięcie, gwałtownym szarpnięciem zrzucił go z konia i obalił na ziemię.Wmgnieniu oka wyrwał mu szpadę i obróciwszy go na wznak wbił w ciało aż po rękojeść, tak żeostrze wryło się głęboko w ziemię. Tu masz nagrodę zdrajco! zakrzyknął sapiąc nad nim. Przygwożdżony własną szpadąoglądaj porażkę swoich.Po czym pospiesznie począł biec na górę.Kule nadciągających Francuzów świstały mu za-uszmi.Ze strony fortu dały się już słyszeć nawoływania. Prędko, prędko do bramy.Jeszcze otwarta! Za pózno! odkrzyknął. Zamykajcie! Ja zostaję tutaj.Za jednym, jedynym drzewem, którestało na wzgórzu w pobliżu palisady, schronił się i rozciągnąwszy na ziemi wysyłał zza niegokulę po kuli atakującym Francuzom. Ten człowiek szuka śmierci odezwał się Sternau do Mariano. Tak się przynajmniej wydaje odrzekł. Znasz może powód tego? Tak.Musimy go wspierać ile możliwości! Nie powinien zginąć.Chodz ze mną.Obrońcy fortu nie byli wprawdzie liczni, ale tacy mężowie jak Sternau, Gerard, Sępi Dziób,Bawole Czoło wystarczyli za pięciu, a może i dziesięciu innych.Nim Francuzi dobiegli do pod-nóża skały, ich szeregi poczęły się przerzedzać, ale nadal nacierali.Dopiero podczas wspinania się można było oglądać straszliwe skutki celnego ognia obrońców.Gdy tylko któryś podsunął się wyżej padał ugodzony kulą, tamując drogę innym.Następnywdzierał się po trupie dalej, ale tylko po to, by natychmiast podzielić dolę poprzednika.Tam, gdzie znajdował się Gerard wrzała najzapalczywsza walka.Jeden z oficerów poznał go,więc rozkazał natychmiast swoim ludziom osaczyć go i wziąć o ile możności żywcem.Jeden podrugim drapał się w górę, lecz Gerard nie próżnował.Każda jego kulka była celna, a jeżeli któ-remuś udało się dojść z boku aż do niego, jego ciężka kolba roztrzaskiwała mu głowę.Właśnie w tym miejscu, za palisadami stał Sternau i Mariano, niedaleko nich Sępi Dziób.Pra-cowali w pocie czoła, starając się ratować Gerarda, a napastników powstrzymując z dala, celnymistrzałami.Przede wszystkim interesujące było zachowanie się Sępiego Dzioba.Aadował, mierzył istrzelał z taką szybkością i wprawą, iż zdawało się, że to czary.Przy tym mówił głośno, jakbyrozmawiając z nieprzyjacielem. Tam znowu któryś mierzy w Gerarda! wołał. Szkoda, że się trudzisz, bo najpierw po-łkniesz moją kulkę!Szybko wypalił, Francuz celujący w Gerarda potoczył się po ziemi. Tam znowu gramoli się drugi.Zapewne myśli, że go nie zobaczę.Przerachowałeś się, patrztylko, jak polecisz w dół.68Wypalił z drugiej lufy i Francuz trafiony w czoło padł do tyłu obalając przy tym własnymciałem idących za nim żołnierzy.Gerard dotychczas bronił się zacięcie, lecz nagle zabrakło mu kuł.Walczył jeszcze swą kolbą ichoć ranny, ociekający krwią, oganiał się jak odyniec waląc ile miał sił naokoło.W tej chwili zabrzmiał donośny głos Sternaua: Nie bój się pan nadchodzi pomoc!Pomimo znacznej przewagi, nie udało się żadnemu z Francuzów dotrzeć do palisady.Nagleodezwały się ich trąbki, wołające do powrotu.W zaciekłości swej w szturmowaniu nie spostrze-gli co się za nim działo.Dopiero teraz ujrzeli jakby spod ziemi wyrosłych Apaczów.Tylko niektórym oddziałom udało się jeszcze na czas sformować czworoboki, tak zwane car-r�.Z góry Sternau oglądał całą scenerię.Teraz dzielni obrońcy mogli nieco odetchnąć.Cała uwa-ga Francuzów skierowała się na Indian i strzelców Juareza. Zrobimy wycieczkę? spytał Mariano. Tak, to będzie najlepsze, ale poczekajmy jeszcze chwilę.Nagle usłyszeli za sobą pędzącegokonia, a na nim Indianina.Trzy orle i trzy krucze pióra powiewały mu we włosach, twarz poma-lowana była wojennymi farbami.Miał na sobie nowy strój, z ramion spływała skóra szaregoniedzwiedzia. Niedzwiedzie Serce zawołał Mariano. Skąd on wziął to ubranie? Kupił pewnie od Pirnero.Chce się pokazać Apaczom.Słowa te natychmiast zostały potwierdzone.Dotarłszy do bramy w milczeniu wskazał na nią.Zrozumieli i otworzyli wrota na oścież.Z góry puścił się galopem kierując konia ku nieprzyja-cielowi.Jak już wspomnieliśmy Francuzi utworzyli kilka czworoboków.To o nie rozbił się napadApaczów.Podczas gdy w innych miejscach niezatrzymani, tratując nieprzyjaciela, posunęli sięnaprzód, sformowane czworoboki wstrzymały tu i ówdzie ich atak.Indianie daremnie starali sięrozedrzeć te najeżone bagnetami kwadraty [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne