[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kandyd i Kakambo wsiedlido karocy; barany pomknęły jak wiatr.W niespełna cztery godziny zajechali przed pałac królewski,położony na krańcu stolicy.Pałac wysoki był na dwadzieścia stóp, a na sto szeroki; niepodobna opisać,z jakiej materii był zbudowany.Aatwo sobie wyobrazić, o ile musiała ona przewyższać kamyki i piasek,które nazywamy złotem i drogimi kamieniami.Dwadzieścia pięknych dziewcząt, sprawujących straż, przyjęły Kandyda i Kakambę w progu, zawiodłyich do łazni, ubrały w suknie tkane z puchu kolibra; po czym, wielcy oficjerowie i wielkie oficjerkiKorony zaprowadzili ich do komnat Jego Królewskiej Mości.Szli, wedle tamecznego obyczju, międzydwoma rzędami muzykantów; każdy po tysiąc ludzi.Kiedy zbliżali się do sali tronowej, Kakambo spytałochmistrza, jak należy pozdrawiać Majestat; czy padając na ziemię kolanami czy brzuchem; czyprzykładając ręce do głowy czy do pośladków; czy zlizując proch z podłogi; słowem, jaki jestceremoniał."Zwyczaj jest, odparł ochmistrz, uścisnąć króla i ucałować go w oba policzki".Kandyd iKakambo rzucili się na szyję Majestatowi, który przyjął ich z nieopisaną uprzejmością i zaprosiłgrzecznie na wieczerzę.Tymczasem oprowadzono ich po mieście, pokazano budynki publiczne wznoszące się pod chmury,stopnie ozdobione tysiącznymi kolumnami, fontanny z czystej wody, fontanny z wody różanej, zesłodkich likierów, które płynęły ustawicznie po wielkich placach wyłożonych jakimś drogim kamieniem,wydającym zapach podobny do woni gozdzików i cynamonu.Kandyd zapragnął widzieć gmachy sądowi,pałac sprawiedliwości; powiedziano mu, że nic podobnego nie istnieje i że w tym kraju nie znająprocesów.Spytał, czy istnieją więzienia; powiedziano mu że nie.Co go najwięcej i najprzyjemniejzdziwiło, to Pałac Nauk, z galerią długą na dwa tysiące kroków, szczelnie zapełnioną matematycznymi ifizycznymi przyrządami.Oprowadziwszy gości,w ciągu popołudnia, po tysiącznej może części całego miasta, zawiedziono ich z powrotem do pałacu.Kandyd siadł do stołu w towarzystwie króla, sługi swego Kakamby i licznych dam.Nigdy nie widzianoznakomitszej zastawy, i nigdy nikt nie iskrzył się tak dowcipem przy wieczerzy, jak król owej krainy.Kakambo tłumaczył Kandydowi wszystki trefne odezwania króla, które, nawet przetłumaczone, nietraciły swej trefności.Ze wszystkich rzeczy które zdumiewały Kandyda, ta pewnie nie najmniejszydawała mu powód do zdziwienia.Spędzili miesiąc w tej gościnie.Kandyd bez ustanku powtarzał: "To prawda, przyjacielu, jeszcze raz ciprzyznaję, że zamek, w którym sie urodziłem, nie umył się do tej rozkosznej krainy; ale cóż! nie ma tuKundegundy, a i ty zostawiłeś pewnie jaką damę serca w Europie.Jeśli zostaniemy tutaj, będziemy poprostu tym co drudzy; jeśli natomiast wrócimy do kraju, bodaj z tuzinem baranów obładowanychtutejszymi kamykami, staniemy się bogatsi niż wszyscy królowie razem, nie będziemy się musieliobawiać inkwizytorów i z łatwością zdołamy odzyskać Kunegudę".Ten pogląd spodobał się Kakambie; tak miło jest uganiać się po świecie, odgrywać ważną rolę wśródswoich, popisywać się tym co się widziało w podróżach, iż dwaj szczęśliwcy postanowili wyrzec sięswego szczęścia i prosić najjaśniejszego króla o pozwolenie odjazdu."Robicie głupstwo, rzekł król;wiem dobrze, że w moim kraju nie ma nic nadzwyczajnego; ale, kiedy człowiekowi jest gdzieś znośnie,trzeba się tego trzymać.Nie mam oczywiście prawa zatrzymywać cudzoziemców; byłaby to tyraniaobca zarówno naszym prawom jak i obyczajom; wszyscy ludzie są wolni; jedzcie kiedy chcecie; alewydostać się stąd jest dosyć trudno.Nie podobna jest płynąć pod prąd bystrej rzeki, którą dostaliściesię tu cudem i która kryje się pod sklepieniem skał.Góry, które otaczają całe królestwo, mają dziesięćtysięcy stóp i strome są jak ściana; każda ma w obwodzie więcej niż dziesięć mil; zejścia z nich nie ma,chyba prosto w przepaść.Mimo to, skoro koniecznie chcecie jechać, dam rozkaz inżynierom, abyzbudowali machinę, która by was mogła wygodnie stąd przenieść.Skoro się znajdziecie poza górami,nikt z tutejszych nie będzie wam mógł towarzyszyć; poddani moi uczynili ślub nie opuszczać nigdy tej doliny, a zbyt są roztropni aby go łamać.Poza tym, możecie mnie prosić o wszystko co się wamspodoba."Prosimy waszą królewską mość, rzekł Kakambo, jedynie o kilka baranów, obładowanychżywnością, kamykami i błotem tego kraju [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl odbijak.htw.pl
.Kandyd i Kakambo wsiedlido karocy; barany pomknęły jak wiatr.W niespełna cztery godziny zajechali przed pałac królewski,położony na krańcu stolicy.Pałac wysoki był na dwadzieścia stóp, a na sto szeroki; niepodobna opisać,z jakiej materii był zbudowany.Aatwo sobie wyobrazić, o ile musiała ona przewyższać kamyki i piasek,które nazywamy złotem i drogimi kamieniami.Dwadzieścia pięknych dziewcząt, sprawujących straż, przyjęły Kandyda i Kakambę w progu, zawiodłyich do łazni, ubrały w suknie tkane z puchu kolibra; po czym, wielcy oficjerowie i wielkie oficjerkiKorony zaprowadzili ich do komnat Jego Królewskiej Mości.Szli, wedle tamecznego obyczju, międzydwoma rzędami muzykantów; każdy po tysiąc ludzi.Kiedy zbliżali się do sali tronowej, Kakambo spytałochmistrza, jak należy pozdrawiać Majestat; czy padając na ziemię kolanami czy brzuchem; czyprzykładając ręce do głowy czy do pośladków; czy zlizując proch z podłogi; słowem, jaki jestceremoniał."Zwyczaj jest, odparł ochmistrz, uścisnąć króla i ucałować go w oba policzki".Kandyd iKakambo rzucili się na szyję Majestatowi, który przyjął ich z nieopisaną uprzejmością i zaprosiłgrzecznie na wieczerzę.Tymczasem oprowadzono ich po mieście, pokazano budynki publiczne wznoszące się pod chmury,stopnie ozdobione tysiącznymi kolumnami, fontanny z czystej wody, fontanny z wody różanej, zesłodkich likierów, które płynęły ustawicznie po wielkich placach wyłożonych jakimś drogim kamieniem,wydającym zapach podobny do woni gozdzików i cynamonu.Kandyd zapragnął widzieć gmachy sądowi,pałac sprawiedliwości; powiedziano mu, że nic podobnego nie istnieje i że w tym kraju nie znająprocesów.Spytał, czy istnieją więzienia; powiedziano mu że nie.Co go najwięcej i najprzyjemniejzdziwiło, to Pałac Nauk, z galerią długą na dwa tysiące kroków, szczelnie zapełnioną matematycznymi ifizycznymi przyrządami.Oprowadziwszy gości,w ciągu popołudnia, po tysiącznej może części całego miasta, zawiedziono ich z powrotem do pałacu.Kandyd siadł do stołu w towarzystwie króla, sługi swego Kakamby i licznych dam.Nigdy nie widzianoznakomitszej zastawy, i nigdy nikt nie iskrzył się tak dowcipem przy wieczerzy, jak król owej krainy.Kakambo tłumaczył Kandydowi wszystki trefne odezwania króla, które, nawet przetłumaczone, nietraciły swej trefności.Ze wszystkich rzeczy które zdumiewały Kandyda, ta pewnie nie najmniejszydawała mu powód do zdziwienia.Spędzili miesiąc w tej gościnie.Kandyd bez ustanku powtarzał: "To prawda, przyjacielu, jeszcze raz ciprzyznaję, że zamek, w którym sie urodziłem, nie umył się do tej rozkosznej krainy; ale cóż! nie ma tuKundegundy, a i ty zostawiłeś pewnie jaką damę serca w Europie.Jeśli zostaniemy tutaj, będziemy poprostu tym co drudzy; jeśli natomiast wrócimy do kraju, bodaj z tuzinem baranów obładowanychtutejszymi kamykami, staniemy się bogatsi niż wszyscy królowie razem, nie będziemy się musieliobawiać inkwizytorów i z łatwością zdołamy odzyskać Kunegudę".Ten pogląd spodobał się Kakambie; tak miło jest uganiać się po świecie, odgrywać ważną rolę wśródswoich, popisywać się tym co się widziało w podróżach, iż dwaj szczęśliwcy postanowili wyrzec sięswego szczęścia i prosić najjaśniejszego króla o pozwolenie odjazdu."Robicie głupstwo, rzekł król;wiem dobrze, że w moim kraju nie ma nic nadzwyczajnego; ale, kiedy człowiekowi jest gdzieś znośnie,trzeba się tego trzymać.Nie mam oczywiście prawa zatrzymywać cudzoziemców; byłaby to tyraniaobca zarówno naszym prawom jak i obyczajom; wszyscy ludzie są wolni; jedzcie kiedy chcecie; alewydostać się stąd jest dosyć trudno.Nie podobna jest płynąć pod prąd bystrej rzeki, którą dostaliściesię tu cudem i która kryje się pod sklepieniem skał.Góry, które otaczają całe królestwo, mają dziesięćtysięcy stóp i strome są jak ściana; każda ma w obwodzie więcej niż dziesięć mil; zejścia z nich nie ma,chyba prosto w przepaść.Mimo to, skoro koniecznie chcecie jechać, dam rozkaz inżynierom, abyzbudowali machinę, która by was mogła wygodnie stąd przenieść.Skoro się znajdziecie poza górami,nikt z tutejszych nie będzie wam mógł towarzyszyć; poddani moi uczynili ślub nie opuszczać nigdy tej doliny, a zbyt są roztropni aby go łamać.Poza tym, możecie mnie prosić o wszystko co się wamspodoba."Prosimy waszą królewską mość, rzekł Kakambo, jedynie o kilka baranów, obładowanychżywnością, kamykami i błotem tego kraju [ Pobierz całość w formacie PDF ]