Prevost Historia Manon Lescaut i kawalera des Grieux

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pan de G*** M*** znalazł dla mnie parę uprzejmych słów dla zatarcia przeszło-ści; powinszowawszy mi szczęścia posiadania takiego ojca, kazał mi się przeprosić za rzeko-mą zniewagę wyrządzoną jego rodzinie oraz podziękować, że się przyczynił do mego uwol-nienia.Wyszliśmy razem, nie rzekłszy słowa o mej kochance.Nie śmiałem nawet odzwiernymwspomnieć o niej w obecności tych panów.Niestety! moje smutne zlecenia byłyby zupełniedaremne: okrutny rozkaz przyszedł równocześnie z rozkazem mego oswobodzenia.Biednądziewczynę zaprowadzono w godzinę pózniej do Szpitala, gdzie dołączono ją do kilku nie-szczęśliwych istot skazanych na też samą karę.Ponieważ ojciec kazał mi się udać z sobą do domu, w którym zamieszkał, była blisko szó-sta wieczór, gdy zdołałem się wymknąć, aby wrócić do Ch�telet.Miałem jedynie zamiarprzesłać ubóstwianej jakiś posiłek i polecić ją jeszcze odzwiernemu, nie spodziewałem siębowiem, bym mógł uzyskać widzenie.Nie miałem również czasu zastanowić się jeszcze nadsposobami uwolnienia jej.Kazałem sprowadzić odzwiernego.Hojność moja i uprzejme obejście zjednały mi jegożyczliwość; zaczął mówić o losie Manon jak o czymś, w czym serdecznie współczuje ze mną.Nie zrozumiałem zrazu, o czym mówi.Upłynęła dobra chwila, nim zdołaliśmy się porozu-mieć.Wreszcie widząc, że nie wiem.o niczym, oznajmił mi o wyroku, którego brzmienie dziśjeszcze, kiedy go panu powtarzam, przejmuje mnie dreszczem zgrozy.Wiadomość ta raziła mnie jak gromem.Osunąłem się wpółzemdlony i z tak bolesnym uci-skiem serca, iż w chwili utraty przytomności sądziłem, że już na zawsze wyzwalam się odżycia.Nawet po odzyskaniu zmysłów zostało mi to uczucie.Wodziłem kolejno oczami popokoju i zwracałem je na siebie, aby się upewnić, czy na moje nieszczęście liczę się jeszczedo żyjących.To pewna, iż gdybym szedł za naturalnym popędem, który każe nam szukać,wyzwolenia od cierpień, nic nie mogło mi być ponętniejsze niż śmierć tak wielka była mojarozpacz i przygnębienie.Mimo to, cudem miłości, odnalazłem niebawem dość siły, aby po-dziękować niebu, że wróciło mi świadomość i rozum.Zmierć moja.byłaby zbawcza jedyniedla mnie; Manon potrzebowała, mego życia: trzeba ją oswobodzić, ratować, pomścić! Po-przysiągłem obrócić na to wszystkie siły.Odzwierny udzielił mi ratunku, jakiego mógłbym oczekiwać od najlepszego przyjaciela.Przyjąłem jego starania z wdzięcznością. Ach rzekłem współczujesz więc memu cierpieniu! Cały świat mnie opuszcza, własnyojciec staje się najokrutniejszym prześladowcą, nikt nie ma dla mnie litości! Ty jeden w tymprzybytku barbarzyństwa i przemocy, ty okazujesz współczucie najnieszczęśliwszemu z lu-dzi!64Odzwierny radził mi nie pokazywać się na ulicy, zanim nie ochłonę nieco. Puść mnie, puść odparłem ujrzysz mnie z powrotem wcześniej, niż mniemasz.Przy-gotuj najciemniejszą celę; dołożę starań, aby na nią zasłużyć.W istocie, pierwszą mą myślą było sprzątnąć obu G*** M*** i naczelnika policji, następ-nie napaść na Szpital zbrojną ręką, ściągnąwszy, kogo tylko się da, ku pomocy.Własnegoojca ledwie zdołałbym oszczędzić w zemście, tak słusznej w moich oczach; odzwierny nie taiłbowiem, że on i stary G*** M*** są sprawcami mej zguby.Ale skorom uczynił kilka kroków i skoro powietrze ochłodziło mnie nieco, wściekłośćustąpiła miejsca rozsądniejszym uczuciom.Zmierć wrogów byłaby słabą korzyścią dla Ma-non, a naraziłaby mnie na to, żeby mi odjęto wszelki sposób śpieszenia jej z pomocą.Miał-żebym zresztą uciec się i do nikczemnego morderstwa? Jakaż inna droga mogłaby zadość-uczynić mej zemście? Zebrałem całą przytomność, aby pracować przede wszystkim naduwolnieniem Manon odkładając resztę do chwili, w której to przedsięwzięcie będzie uwień-czone powodzeniem.Miałem już bardzo niewiele pieniędzy; rzecz nader ważna, od której należało zacząć.Zna-łem jedynie trzy osoby zdolne mi użyczyć pomocy: pana de T***, ojca i Tybercego.Małebyły widoki, abym mógł coś uzyskać od tych dwóch, pierwszego zaś wstyd mi było nużyćnatręctwem.Ale względy takie niewiele ważą, kiedy się jest w rozpaczy.Udałem się natych-miast do seminarium nie troszcząc się o to, czy mnie poznają.Kazałem zawołać Tybercego.Pierwsze jego słowa przekonały mnie, że nie zna jeszcze, mych ostatnich przygód.Pierwotniemiałem zamiar rozczulić go i obudzić jego współczucie; ta okoliczność kazała mi odmienićdrogę.Wspomniałem, ogólnie o radości, jaką sprawił mi widok ojca, następnie prosiłem, abymi pożyczył nieco pieniędzy, tłumacząc, iż pragnę przed wyjazdem umorzyć pewne długi,których wolałbym nie wyjawiać ojcu.Ofiarował natychmiast swą sakiewkę.Z sześciusetfranków, jakie zawierała, wziąłem pięćset.Chciałem wystawić skrypt, ale Tybercy był zbytszlachetny, aby go przyjąć.Rozstawszy się z zacnym przyjacielem, udałem się do pana de T***.Wobec niego nie kła-dłem maski [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne