Twain Mark Krolewicz i zebra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Samą rzekę w kierunku miasta Londynu, jak okiem sięgnąć, pokrywały gęsto czółna prze-wozników i spacerowe barki.Wszystkie burty przyozdobione były kolorowymi latarniami iłodzie kołyszące się na niewielkich falach przypominały niezliczone grządki wielobarwnychkwiatów poruszanych łagodnym tchnieniem letniego wietrzyka.Rozległe terasy wiodącychku wodzie kamiennych schodów (dość przestronne, by pomieścić całą armię niejednego nie-mieckiego księstewka) nie lada przedstawiały widok, bo ustawiono na nich szeregi halabard-ników królewskich w połyskujących pancerzach, a tłumy jaskrawo przybranych sług biegaływ gorączce przygotowań tam i z powrotem i z góry na dół.Nagle padł jakiś rozkaz i wszystko, co żywe, natychmiast zniknęło z owych schodów.Wpowietrzu zawisła cisza skupionego oczekiwania.Dokąd wzrok sięgnąć zdoła, widać byłomrowie ludzi, którzy wstawali w łodziach i osłaniając oczy od blasku latarń lub pochodnispoglądali ku pałacowi.Do stopni terasy przybił rząd czterdziestu czy pięćdziesięciu korabi dworskich.Były onebogato złocone, a wspaniałe rzezby zdobiły ich wysokie dzioby i rufy.Na niektórych powie-wały bandery lub proporce, inne przystrojone były złotogłowiem i arrasami tkanymi w her-bowe znaki, nad innymi trzepotały jedwabne flagi naszywane mnóstwem srebrnych dzwo-neczków, które przy lada podmuchu wiatru dzwięczały radosną muzyką.Znalazłbyś jednakkorabie o wyższych jeszcze ambicjach, gdyż należały do szlachetnie urodzonych dworzan znajbliższego otoczenia królewicza.Miały burty malowniczo dekorowane szeregiem tarczwspaniale zdobnych w heraldyczne godła.Statki dworskie ciągnione były przez holowniki, nakażdym zaś holowniku znajdował się prócz wioślarzy oddział żołnierzy w lśniących szysza-kach i półpancerzach oraz grupa muzykantów.W wielkiej bramie ukazała się straż przednia oczekiwanego pochodu oddział halabardni-ków. Mieli oni na sobie obcisłe, krótkie spodnie w czarne i żółte pasy, aksamitne czapy zesrebrnymi różami po bokach, kaftany z wiśniowego i modrego sukna, z tyłu i z przodu zdob-ne trzema piórami złotem szytym herbem królewicza.Drzewca halabard okrywał purpuro-wy aksamit nabijany pozłocistymi ćwiekami i przybrany złotymi chwasty.Dwa rzędy hala-bardników zwróciły się w prawo i w lewo, aby uformować dwa długie szeregi sięgające odpałacowej bramy aż po skraj wody.Wówczas hajducy w szkarłatnozłotej liberii księcia Waliirozwinęli gruby kobierzec czy też sukno w pasy i usłali nim drogę pomiędzy szeregami.Zwnętrza pałacu rozbrzmiały dzwięki trąb, kapele z łodzi odpowiedziały żywą melodią, a dwajmarszałkowie dworu z białymi laskami wyszli z bramy powolnym, uroczystym krokiem.Zanimi postępował urzędnik niosący buławę miejską, dalej drugi z mieczem miasta Londynu,potem kilku setników gwardii municypalnej z wszelkimi odznakami swej godności i herbamino rękawach, potem spowity rycerskim płaszczem wielki herold kapituły Orderu Podwiązki,potem kilku rycerzy Orderu Aazni, z których każdy miał rękawy przyozdobione białą koron-ką, potem ich giermkowie, potem sędziowie w beretach i szkarłatnych togach, potem LordWielki Kanclerz Anglii w purpurowej szacie otwartej z przodu, a lamowanej gronostajami,potem deputacja rajców miejskich w czerwonych płaszczach, potem zaś starsi rozmaitychcechów odziani w uroczyste szaty.Następnie ukazało się i zeszły go schodach dwunastu fran-28cuskiej szlachty, wspaniale ubranych w stroje, na które składały się pikowane kaftany z białe-go; przetykanego złotem jedwabiu, krótkie pelerynki z purpurowego aksamitu podbitego fioł-kową taftą i cieliste haut-de-chausses.Panowie ci należeli do orszaku ambasadora francuskie-go, za nimi zaś kroczyło dwunastu kawalerów ze świty ambasadora hiszpańskiego, odzianychw czarny aksamit nie skalany żadną ozdobą.Pochód zamykało kilkunastu angielskich wiel-możów, każdy ze swym pocztem.Za pałacowym murem zagrzmiały trąby; w bramie stanął wuj królewicza (w niedalekiejprzyszłości potężny książę Somerset), ubrany w kaftan z czarnego złotogłowiu i purpurowyatłasowy płaszcz haftowany w złote kwiaty na tle srebrzystej siatki.Odwrócił się, zerwał zgłowy beret z pióropuszem, zgiął się w niskim pokłonie i zaczął postępować tyłem, za każ-dym krokiem bijąc pokłony.Trąby raz jeszcze zagrzmiały długą fanfarą; rozległ się okrzyk: Miejsce dla miłościwego a potężnego Edwarda, księcia Walii! Wysoko, na murach pałaco-wych, z łoskotem gromu wykwitły długą wstęgą czerwone języki płomieni.Zebrana na rzececiżba huknęła potężnym rykiem radosnego powitania.Tom Canty przyczyna i bohater całe-go widowiska ukazawszy się pochylił nieco dostojną głowę.Był on wspaniale przybrany w biały atłasowy kaftan o wyłogach ze szkarłatnej jedwabnejmaterii usianej diamentowym pyłem i lamowanej gronostajami.Z ramion spływał mu, zdob-ny trzema herbowymi piórami, płaszcz z białego złotogłowiu podbity błękitnym atłasem,przystrojony perłami i klejnotami, a spięty brylantową agrafą.Na szyi zawieszony miał OrderPodwiązki oraz kilka najwyższych orderów zagranicznych.Ilekroć światło padło na króle-wicza, klejnoty odpowiadały wnet oślepiającym blaskiem.Jakiż to widok dla cię, Tomie Canty, chłopcze zrodzony w norze, chowany w londyńskichrynsztokach, tak dobrze obeznany z łachmanami, brudem i nędzą!29ROZDZIAA XKR�LEWICZ W OPAAACHRozstaliśmy się z Johnem Canty, gdy wlókł on prawdziwego królewicza na Offal Court, awrzaskliwy, rozochocony motłoch następował mu na pięty.Jeden tylko człowiek w tym tłu-mie próbował nieśmiałym słówkiem wstawić się za jeńcem; nikt nie baczył nań wszakże, niktnie słyszał go nawet wśród niezmiernej wrzawy.Królewicz walczył o wolność i w dalszymciągu miotał się, oburzony na obelgi, które musiał znosić, lecz John Canty stracił wreszciecierpliwość i porwany nagłym szałem wzniósł dębową pałkę nad głową księcia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne