Ziemianski Andrzej Achaja tom 1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Boczne drzwi, tak jak wejściowebogato rozrzezbione, prowadziły do sypialni i jakichś innych pomieszczeń.Wielkie, po-dzielone zawiłą stolarką okno wychodziło wprost na ciemne teraz morze o ile mógłdostrzec tuż pod oknem umieszczono rozległy taras.Podszedł do pokrytej wzorzystątkaniną ściany, na małej komódce ustawiono srebrny dzbanek i kubek z tego samegometalu.Powąchał zawartość dzbanka i napełnił kubek.Zdążył pociągnąć zaledwie łyk,kiedy Sirius doskoczył z tyłu. Co to jest? Wino.Chłopak chwycił dzbanek i opróżnił go kilkoma łykami, mocząc przy tym swójwspaniały ka5�an. Uuuuuch! Ale mało zostawili, psiekrwie! wytarł usta rękawem. Co oni tu?Zbiednieli nagle? Przecież jesteś księciem. No to co? Możesz kazać napełnić Zaan wskazał srebrzyste naczynie. Ha! Sirius porwał dzbanek i ruszył ku drzwiom. A gdzie tu kuchnia? Czekaj Zaan zajął miejsce na wzgardzonym przez chłopca zydlu.Sięgnął dozwisającego z powały sznurka i szarpnął mocno.Gdzieś w oddali rozległ się cichy, led-wie słyszalny głos dzwonka.Służący jednak pojawił się prawie natychmiast. Napełnić! rozkazał Sirius, podając mu dzbanek.Nie wiadomo czemu zro-bił przy tym srogą minę.Pewnie tak zachowywali się wszyscy książęta, o których sły-szał w ludowych bajaniach.Zaan tylko pokręcił głową.Wielki Książę Orion wzbudzałw nim niesamowitą trwogę, a przecież nigdy nie zrobił srogiej miny. Oż psiamać! Sirius uderzył się w czoło, chwilę potem jak służący zniknął zadrzwiami. Nie powiedziałem mu czym napełnić. Nie bój się.Szczyn ci nie wleją.Służący nie był pierwszej młodości.Widać było, że musiał przebyć długi dystans.Skrzętnie jednak ukrywał objawy zadyszki.Wykonując skomplikowany ukłon, postawił183dzbanek przed Siriusem.Chłopak uśmiechnął się triumfalnie, zezując na Zaana, czy napewno widzi całą scenę.Potem zwrócił się znowu do zgiętego wpół sługi. Stań na głowie! Nie, nie. Zaan spurpurowiał momentalnie, widząc jak starszy człowiek opa-da na czworaki. To tylko takie żarty, eeee.Młody książę jest dziś w dobrym nastro-ju.Sirius zmełł przekleństwo.Wykonał dłonią skomplikowany gest, który w jego prze-świadczeniu zapewne oznaczał pozwolenie oddalenia się, ale po chwili zmienił zdanie. Strzel się w mordę powiedział. Ale z pięści, mocno! To taka krotochwila Zaan z całej siły kopnął Siriusa w kostkę, widząc, że słu-ga zaciska dłoń w pięć i wyraznie mierzy we własną szczękę. Idz już, książę niczegowięcej nie chce.Po jego wyjściu Sirius sycząc masował kostkę, Zaan ciągle miał buty, a on właściwiegołe stopy.Ale ból zdawał się niczym w porównaniu z wyrazem nieprawdopodobnegoszczęścia malującego się na jego twarzy. No co? rozparł się w przypominającym tron krześle pod ścianą.Nawet krót-ka spódniczka, nie mogła w tej chwili zachwiać jego głębokim zadowoleniem z siebie. Zawołać dwadzieścia dziewczyn? Każę im zadrzeć kiecki, wszystkim naraz, co? Przestań się wygłupiać. No to po cośmy to całe książęctwo brali? Chcesz, żebyśmy już dzisiaj dali cho-du? Co? No po co to wszystko? Bierzmy łup, przełazmy przez mur i tyle nas widzieli. Bogowie, jaki łup? Noooo.Ten dzbanek, złote drobiazgi, możemy jeszcze coś rąbnąć z korytarza.Zaan chwycił się za głowę. No dobra.Mogę im kazać przynieść sakiewek, tyle ile zdołamy unieść.I chodu! Toś ty się zgodził na takie ryzyko, żeby teraz gwizdnąć coś księciu i uciekać przezlas??? A po co? Sirius obraził się nagle. Ja wiem, co ty chcesz.Chcesz, psiamać,powiedzieć im jak się nazywasz i żeby cię ukamienowali.%7łeby każdy skryba za sto latznał twoje imię.Zaan podparł się na rękach i tylko kręcił głową.Przypomniał sobie swoją świąty-nię, mrozną zimę, wilgotne karty ksiąg, które przewracał, małą karczmę w zapadłej wsi,gdzie przesiadywał wieczorami.Właśnie, czego chciał? Zastanowił się przez chwilę, alenic konkretnego nie przychodziło mu do głowy.Sławy? Sirius miał rację.Ale chyba niebył gotowy na śmierć.jeszcze.Bogactwa? Znowu racja po stronie Siriusa.Jeśli tak, tobrać, co pod ręką i nogi za pas.Istniał cień, malutki cień szansy, że im się uda.Ale to184przecież idiotyzm.Zostać tutaj? Niby tak, ale to znowu balansowanie na baaaaaardzocienkiej linie.Po obu stronach przepaść, iść dalej nie sposób, bo lina drga coraz bardziej,a tu jeszcze tygrysy latają wokół jak muchy koło gówna.Zaan potrzebował pomocy.Alenie przychodził mu na myśl absolutnie nikt, nikt na całym świecie, kto mógłby mu po-móc w tej sytuacji. Co mówił książę? spytał, żeby zyskać na czasie. Aaaaaaa.takie tam.O jakiejś rozgrywce ale nie wypadało pytać w karty czyw kości. Chodzi o grę w ludzkie głowy pomyślał Zaan, ale głośno dodał: No a co z tobą ma być? Kiedy powitają cię na dworze? Mówił, że pózniej.Najpierw trzeba porozmawiać z tym czy z tamtym księciem,że, no.na razie niebezpiecznie Sirius wzruszył ramionami, robiąc światową minę. Zresztą, wiesz jak to między nami książętami, bez ustalenia kto i co, nie idzie ruszyćdo przodu. Nie uda się. Co? Zamiast nie idzie powinieneś powiedzieć nie uda się. O żesz ty roześmiał się chłopak. Zaraz wydam prawo, że trzeba mówić nieidzie ! Ustanowię prawo , a nie wydam. Wydać to może donosiciel najbliższegoprzyjaciela albo żona męża.A zresztą.szlag z tym Zaan zagryzł wargi pogrążo-ny w niewesołych myślach.Nie sądził, że jest aż tak zle.Orion chciał rokować z inny-mi rodami, żeby oszczędzili syna? Miał wrażenie, że to z góry skazane na niepowodze-nie.Tym bardziej, że gra w ludzkie głowy jest grą pozbawioną reguł oprócz jednej je-dynej: mów cokolwiek, a rób inaczej niż mówisz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne