Andrzej Sapkowski Narrenturm (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ramiona Nikoletty drżały lekko, czuł też dygotanie oplatających go ud.Widział, jak drżą jej zamknięte powieki i przygryziona dolna warga.Gdy wreszcie pozwoliła mu na to, uniósł się.I podziwiał.Owal twarzy jaku Campina, szyję jak u Parlerowskich madonn.A poniżej skromną, zawsty-dzoną nuditas virtualis małe okrąglutkie piersi ze stwardniałymi od żądzysutkami.Cienką talię, wąskie biodra.Płaski brzuch.Wstydliwie przykurczoneuda, pełne, piękne, godne najwyszukańszych komplementów.Od komplementówzresztą i pięknosłowia odurzonemu Reynevanowi aż gotowało się w głowie.Byłwszak erudytą, truwerem, kochankiem we własnym pojęciu na miarę Tri-stana, Lancelota, Paola da Rimini, Gwilelma de Cabestaing co najmniej.Mógł i chciał jej powiedzieć, że jest lilio candidior, bielsza nizli lilia, i omnibusformosior, piękniejsza od wszystkich.Mógł i chciał jej powiedzieć, że jestpulchra inter mulieres.Mógł i chciał jej powiedzieć, że jest forma pulcher-rima Dido, deas supereminet omnis, la regina savoroza, Izeult la blonda, Beatrice,Blanziflor, Helena, Venus generosa, herzeliebez vrowel�n, lieta come bella, la re-gina del cielo.Wszystko to mógł i chciał jej powiedzieć.I nie był w stanieprzecisnąć słowa przez ściśniętą krtań.37Zauważyła to.Wiedziała.Jak mogła nie zauważyć i nie wiedzieć? Przecieżtylko w oczach oszołomionego szczęściem Reynevana była dzieweczką, panną,która drży, tuli się, zamyka oczy i przygryza dolną wargę w bolesnej ekstazie.Dla każdego mądrego mężczyzny gdyby taki był w pobliżu sprawa byłabyjasna: to nie nieśmiała i niewprawna młódka to bogini, która z dumą przyjmujenależny jej hołd.A boginie wszystko wiedzą i wszystko zauważają.I nie oczekują hołdów w postaci słów.Pociągnęła go na siebie.Wracał rytuał.Odwieczny obrządek.353Nazaza! Nazaza! Nazaza!Trillirivos!Wówczas, na polanie, słowa dominy nie w pełni dotarły do niego, głos, którybył jak wiatr od gór, gubił się jednak w poszumie ciżby, tonął w krzykach, śpie-wach, muzyce, huku ognia.Teraz, w łagodnym szale spełnianej miłości, słowawracały dzwięcznie, wyraznie.Dobitnie.Słyszał je poprzez szum krwi w uszach.Ale czy do końca pojmował?Jam jest uroda zielonej ziemi, jam jest Lilith, jam jest pierwszaz pierwszych, jam jest Asztarte, Kybele, Hekate, jam jest Rigatona,Epona, Rhiannon, Nocna Klacz, kochanka wichru.Czcijcie mnie w głębi serc waszych, składajcie ofiarę z aktu miłościi rozkoszy, bo miła mi taka ofiara.Albowiem jam jest dziewica nietknięta i jam jest płonąca od żądzymiłośnica bogów i demonów.I zaprawdę powiadam wam: jak byłamz wami od początku, tak znajdziecie mnie u kresu.Znalezli Ją u kresu.Oboje.Ognie biły w niebo dzikimi eksplozjami iskier.* * * Przepraszam cię powiedział, patrząc na jej plecy. Za to, co się stało.Nie powinienem.Wybacz mi. Słucham? odwróciła twarz. Co mam ci wybaczyć? To, co się stało.Byłem nierozsądny.Zapomniałem się.Zachowałem nie-właściwie. Czy mam rozumieć przerwała że żałujesz? Czy to chciałeś powie-dzieć? Tak.Nie! Nie, nie to.Ale należało.Należało zapanować.Powi-nienem być rozsądniejszy. Więc jednak żałujesz przerwała mu znowu. Robisz sobie wyrzuty,masz poczucie winy.Mniemasz ze skruchą, że stała się szkoda.Krótko mówiąc:wiele byś dał, by to, co się stało, mogło się odstać.Bym ja mogła się odstać. Posłuchaj. A ja. nie chciała słuchać. Ja, pomyśleć tylko.Ja gotowa byłamiść za tobą.Zaraz, jak stoję.Tam, dokąd ty idziesz.Na koniec świata.Byle z tobą. Pan Biberstein. wybąkał, spuszczając wzrok. Twój ojciec.354 Jasne przerwała i tym razem. Mój ojciec.Wyśle pościg.A dwa po-ścigi to jednak dla ciebie za dużo. Nikoletto.Nie zrozumiałaś mnie. Mylisz się.Zrozumiałam. Nikoletto. Nic już nie mów.Zaśnij.Zpij.Dotknęła dłonią jego warg, ruchem tak szybkim, że umykał wzrokowi.Wzdry-gnął się.I nie wiedząc kiedy znalazł po chłodnej stronie wzgórza.Usnął, zdawało mu się, tylko na małą chwilkę.A jednak, gdy się obudził, niebyło jej przy nim.* * * Oczywiście powiedział alp. Oczywiście, że ją pamiętam.Ale przykromi.Nie widziałem jej.Towarzysząca mu hamadriada wspięła się na palce, coś szepnęła mu do ucha,po czym skryła się za jego plecy. Jest trochę nieśmiała wyjaśnił, gładząc ją po sztywnych włosach. Alemoże pomóc.Pozwól z nami.Poszli w dół po zboczu.Alp nucił pod nosem.Hamadriada pachniała żywicąi mokrą topolową korą.Noc Mabon miała się ku końcowi.Wstawał świt, ciężkii mętny od mgły.W grupce dyskutujących nielicznych już pozostałych na Grochowej uczest-ników sabatu odnalezli istotę płci żeńskiej, tę o oczach świecących jak fosfor,a skórze zielonej i pachnącej pigwą. Owszem kiwnęła głową wypytana Pigwa. Widziałam tę dziewczynę.W grupie kobiet schodziła w kierunku Frankensteinu.Jakiś czas temu. Zaczekaj alp chwycił Reynevana za ramię. Bez pośpiechu! I nie tędy.Z tej strony górę otacza Las Budzowski, zabłądzisz w nim jak dwa a dwa cztery.Poprowadzimy cię.Nam zresztą też trzeba w tamte strony.Mamy tam interes. Idę z wami powiedziała Pigwa. Pokażę, którędy dziewczyna poszła. Dziękuję rzekł Reynevan. Jestem wam bardzo wdzięczny.Nie znamysię przecież.A pomagacie mi. Zwykliśmy sobie pomagać Pigwa odwróciła się, przeszyła go fosforo-wym spojrzeniem. Byliście ładną parą.A tak mało już nas zostało.Jeśli niebędziemy sobie wzajem pomagać, wyginiemy ze szczętem. Dziękuję. A ja wycedziła Pigwa wcale nie ciebie miałam na myśli.355Weszli w jar, koryto wyschniętego strumienia, obrośnięte wierzbami.Z mgłyprzed nimi rozległo się ciche przekleństwo.A za moment dostrzegli kobietę, sie-dzącą na omszałym głazie i wytrząsającą kamyki z ciżem.Reynevan poznał jąod razu.Była to pulchna i wciąż jeszcze nosząca ślady mąki młynarka, kolejnauczestniczka debaty przy beczułce jabłecznika. Dziewka? spytana, zastanowiła się. Ta jasnowłosa? Aaa, ta szlach-cianka, co była z tobą, Toledo? Widziałam ją, a jakże.Tędy szła.Ku Frankenste-inowi.W kupie, kilka ich było.Jakiś czas temu. Tędy szły? Tędy.Zaraz, zaraz, poczekajcie.Idę z wami. Bo masz tam interes? Nie.Bo tam mieszkam.Młynarka nie była, delikatnie mówiąc, w najlepszej formie.Szła opieszale,czkając, mrucząc i powłócząc nogami.Denerwująco często przystawała, by po-prawiać garderobę.Niewiadomym sposobem wciąż nabierała do ciżem żwiru,musiała siadać i wytrząsać go a robiła to denerwująco wolno.Za trzecim ra-zem Reynevan gotów już był wziąć babę na barana i nieść, byle tylko zwiększyćtempo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne