balzac honoriusz proboszcz z tours

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Drogi przyjacielu, rozgrzesz mnie, pozwól,bym cię zdradziła.Zostanę twoją przyjaciółką naginając się do wymagańświata.Rozstrzygaj.Biedny ksiądz w zdumieniu wykrzyknął: Chapeloud miał tedy słuszność powiadając, że gdyby Troubert mógł gowciągnąć za nogi do grobu, zrobiłby to! Sypia w łóżku mego Chapeloud! Nie pora na lamenty rzekła pani de Listom�re mamy niewiele czasu.Cóż więc?Birotteau zbyt był poczciwy, aby nie iść w ważnych momentach za odru-chem serca.Zresztą jego życie było już tylko agonią.Spojrzał na swą pro-tektorkę rozpaczliwym wzrokiem, który ją zasmucił i rzekł: Zdaję się na panią.Ze mnie już kawałek śmiecia porzucony na ulicy!Tylko, pani baronowo dodał nie chciałbym pozostawić Troubertowi por-tretu mego księdza Chapeloud; robiony był dla mnie, należy do mnie, niechpani uzyska to, aby mi go oddano, zrzekam się reszty. A więc rzekła pani de Listom�re pójdę do panny Gamard.Ton, jakim wyrzekła te słowa, świadczył o wysiłku, jaki czyniła baronowade Listom�re zniżając się do rokowań z ambitną starą panną. Spróbuję dodała wszystko jakoś ułożyć.Zaledwie śmiem mieć na-dzieję.Niech ksiądz idzie do pana de Bourbonne, aby sporządził pańskieformalne zrzeczenie, niech mi ksiądz przyniesie ten akt; po czym z pomocąarcybiskupa uda się nam może to załatwić.Birotteau wyszedł przerażony.Troubert urósł w jego oczach do rozmiarówegipskiej piramidy.Ręce tego człowieka były w Paryżu, a łokcie w klasztorzeZw.Gracjana. On mówił sobie przeszkodziłby margrabiemu de Listom�re zostać pa-rem Francji?. I może z pomocą arcybiskupa uda się to załatwić!W obliczu tak wielkich spraw Birotteau czuł się robakiem: poddał się lo-sowi.38Nowina o przenosinach księdza Birotteau wywołała zdumienie tym więk-sze, iż nikt nie umiał odgadnąć przyczyny.Pani de Listom�re mówiła, żebratanek się żeni i rzuca służbę: trzeba tedy rozszerzyć apartament.Nikt niewiedział jeszcze o zrzeczeniu się księdza.Toteż instrukcje pana de Bourbon-ne wykonano skrupulatnie.Te dwie nowiny, które doszły do uszu wielkiegowikariusza musiały pogłaskać jego miłość własną dowodząc mu, że jeżeli ro-dzina Listom�re nie kapituluje, to przynajmniej zostaje neutralna i uznajemilcząco tajną władzę Kongregacji.Uznać ją czyż nie znaczy poddać się jej?Ale proces znajdował się sub iudice.Czyż to nie znaczyło równocześnie ugiąćsię i grozić?Listom�rowie zajęli tedy w tej sprawie stanowisko zupełnie podobne jakwielki wikariusz: zostali zewnątrz i mogli wszystkim kierować.Ale zaszłoważne wydarzenie, które utrudniło sukces planu mającego na celu ułago-dzenie stronnictwa Gamard Troubert.Poprzedniego dnia panna Gamardzaziębiła się wychodząc z katedry; położyła się do łóżka widocznie ciężko cho-ra.Całe miasto rozbrzmiewało lamentami fałszywego współczucia. Sercepanny Gamard nie mogło wytrzymać tego skandalicznego procesu.Mimosłusznych praw umrze ze zmartwienia.Birotteau zabił swoją dobrodziejkę..Taka była treść zdań sączonych włoskowatymi naczyniami wielkiego zboruniewieściego i skwapliwie powtarzanych przez całe Tours.Panią de Listom�re spotkał ten wstyd, iż wybrawszy się do starej pannynie zabrała żadnego owocu swej wizyty.Zapytała bardzo grzecznie o general-nego wikariusza.Troubert rad był może, iż może przyjąć w bibliotece księdza Chapeloud iprzy tym kominku ozdobionym dwoma słynnymi obrazami będącymi przed-miotem sporu kobietę, która nie doceniła go niegdyś.Wytrzymał baronowąchwilę, po czym zgodził się użyczyć jej audiencji.Nigdy żaden dworak ani dy-plomata prowadzący swoje prywatne sprawy lub też państwowe negocjacjenie rozwinęli w rokowaniach więcej zręczności, obłudy, rozumu, niż ich oka-zali baronowa i ksiądz Troubert, skoro znalezli się oko w oko.Podobno ojcu chrzestnemu, który w średnich wiekach zbroił zapaśnika ikrzepił go pożytecznymi radami w chwili wstąpienia w szranki, stary wygapowiedział baronowej: Niech pani nie zapomni swej roli: jest pani osobą pośredniczącą, a nie s tr o n ą.Troubert jest również pośrednikiem.Waż pani swoje słowa, bacz nakażdy odcień jego głosu.Jeżeli się pogłaska po brodzie, znaczy, żeś pani do-pięła swego.Czasami rysownicy przedstawiali dla zabawy w karykaturze częsty kon-trakt między tym, co się mówi, a tym, co się myśli.Tutaj, aby dobrze oświe-tlić ten pojedynek na słowa między księdzem a wielką damą, konieczne jestodsłonić myśli, jakie ukrywali sobie wzajem pod nieznaczącymi na pozórzdaniami.Pani de Listom�re wyraziła ubolewanie nad procesem, po czym wspo-mniała, jak bardzo pragnęłaby, aby ta sprawa zakończyła się ku zadowoleniuobu stron. Zło się stało, pani rzekł ksiądz poważnie cnotliwa panna Gamardumiera.( Tyle mnie obchodzi to głupie dziewczysko, co zeszłoroczny śnieg myślał ale chciałbym wam wpakować na grzbiet jej śmierć i zmącić waszesumienie, o ile będziecie tak głupi, aby się tym przejmować ).39 Dowiedziawszy się o tej chorobie odparła baronowa wymogłam na ks.wikarym zrzeczenie się pretensji, które właśnie przyniosłam tej świątobliwejpanience.( Odgaduję cię, szczwany łajdaku! myślała. Ale to nas ubezpie-cza od twoich potwarzy.Co do ciebie, jeżeli przyjmiesz zrzeczenie, wpakujeszsię, przyznasz się tym samym do wspólnictwa ).Nastała chwila milczenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne