Cammilleri Rino Inkwizytor (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.154 Jeden? odrzekł katar, wybuchając gromkim śmiechem, powtórzonym po tysiąc-kroć przez echo. Popatrz!.W tejże samej chwili zwielokrotnił się: na czterech innych stalagmitach ukazały sięcztery jego kopie, doskonale identyczne.Konrad z towarzyszącymi, zbici z tropu i zdezorientowani, przywarli do ściany, niewiedząc gdzie patrzeć.Wzburzony mag skinął ręką na Viscontiego, rozkazując: Daj mi księgę, prędko!.Ten wahał się, spoglądając to na maga, to na katara i zwielokrotnienia jego postaci. Zrób co ci mówię, natychmiast! wrzasnął rozwścieczony Scot. Ty nic mu niemożesz zrobić!.Szymon Visconti posłuchał odruchowo.Wyciągnął spod ka5�ana plik skór i podałgo magowi.Ten, nie spuszczając z oczu wroga i jego kopii, wyciągnął dłoń i chwycił księgę,potem pokazał ją drwiąco pięciu postaciom katara i wsunął ją sobie za pazuchę woła-jąc: Teraz chodz i wez ją sobie, jeśli chcesz!.Przez oblicze tamtego (czy raczej tamtych?) przemknął wyraz niezadowolenia. Najwidoczniej było napisane, że tak musi się skończyć.A zatem na nas dwóchkolej!. Odejdzcie stąd! szepnął mag to towarzyszy. I cokolwiek się stanie, na miłośćBoską, nie wtrącajcie się!.Potem odszedł kilka kroków, rozłożył ramiona i.również się zwielokrotnił.PięciuMichałów Scotów biegało po pieczarze, każdy w innym kierunku.Katarzy natychmiast zniknęli, by pojawić się każdy obok każdego z MichałówScotów.Magowie znikali i ponownie się pojawiali w rozmaitych miejscach, i to samo, bezprzerwy, czynili katarzy.Stojący przy ścianie, czuli ból w oczach od tego widoku.W pewnej chwili jeden z katarów zmaterializował się, stając tyłem przed Viscontim,który natychmiast wymierzył mu cios pięścią.Lecz ręka przeszła gwałtownie przez bez-cielesny obraz.Katar odwrócił się, by na niego spojrzeć, chichocząc mu szyderczo w twarz, potemzniknął, by pojawić się gdzieś dalej.Sarabanda, tak jak się nagle zaczęła, tak nagle ustała i pozostały tylko dwie postaci:jeden katar wysoko na skale i, na drugim krańcu, jeden Michał Scoto. Nigdy ci się nie uda! zawołał mag. Jesteśmy równi! I tu się mylisz! , zasyczał tamten i wyciągnął rękę w stronę przeciwnika.Natychmiast, nie wiadomo skąd, wyfrunęły tysiące nietoperzy i całym mrowiemrzuciły się na maga.Ten zakrył głowę ramionami i zniknął pod czarną chmurą rojącychsię, lepkich skrzydeł.155Harudne chciał się rzucić na pomoc Szkotowi, ale Konrad go powstrzymał.Z nagła wokół maga rozbłysło niebieskie światło i nietoperze odleciały z ohydnympiskiem, znikając w zakamarkach jaskini.Teraz przyszła kolej na Scota.Podniósł rękę z wyprostowanymi kciukiem i palcem wskazującym.Rozległy sięgwizdy i piski, pochodzące z podnóża skały, na której stał katar.Wszyscy zwrócili sięw tamtą stronę i ze zgrozą dostrzegli całe gromady odrażających stworzeń, myszy, pają-ków, karaluchów, najrozmaitszych węży, zdążających do stóp garbusa.On jednak ledwie rzucił na nie pogardliwym spojrzeniem, następnie z ponurą, zło-wróżbną miną zamknął oczy i zniknął.Tamci rozglądali się przez długie, dręczące chwile, starając się odgadnąć, gdziemógłby się pokazać.Jeżeli miałby się znowu pojawić.I rzeczywiście, pojawił się znowu i to nie gdzie indziej, jak na ramionach MichałaScota, którego towarzysze jednym głosem wydali ostrzegawczy okrzyk.W samą porę.Szkot, obróciwszy się z nagła, ujrzał wroga i zniknął, by się pojawić na drugimwierzchołku podziemnej skały.Rycząc z wściekłości katar, przygotowywał się, by dotrzeć do niego posługując siętym samym sposobem błyskawicznego przemieszczania się, ale uprzedził go mag, któryzaczął się zwielokrotniać.Pięciu, dziesięciu różnych magów wyrosło na tyluż stalagmitach.Katar, którego wygląd mówił, iż tym razem postanowił skończyć potyczkę, zrobił tosamo i pojawił się zwielokrotniony w tych samych miejscach, co przeciwnik.Każda kopia natarła na kopię antagonisty w szalonej walce wręcz, chwiejąc się naswoich stalagmitach.Konrad i jego towarzysze, ogarnięci rozpaczą, usiłowali śledzić etapy starcia, lecznie wiedzieli gdzie patrzeć. Co zrobimy? , zawołał struchlały Gaddo. Tylko dwaj są prawdziwi, tylko dwaj! krzyknął Harudne. Ale którzy?!. Istotnie, to złudzenia! To złudzenia! rzekł Visconti, kręcąc głową na boki, żeby od-gadnąć, gdzie naprawdę są przeciwnicy. Szukajcie cienia! , zawołał nagle zdławionym głosem Konrad. To oni, to oni! Są tam!.Gaddo pierwszy rozpoznał dwie postacie, które jako je-dyne rzucały cień.Były najdalej, na ogromnym stalagmicie, którego niewidoczną pod-stawę zakrywały inne skały.Wszyscy spojrzeli w tamtą stronę.Walka przybierała złyobrót dla Michała Scota: katar, ze zwierzęcą zręcznością i siłą, nieprawdopodobną w takrachitycznym ciele, chwycił maga za gardło szponiastymi palcami i dusił bezlitośnie,zwalając przeciwnika na kolana.156Widać było, że Scoto za chwilę wyzionie ducha.Z trudem łapał powietrze, twarzmu zsiniała, a oczy prawie wyszły z orbit. Trzeba coś zrobić! wrzasnął Visconti, jeśli katar zwycięży, będzie po nas! Niemożemy nawet marzyć o rywalizowaniu z nim! Jest zbyt potężny! Szybko, daj mi swój pas! , zawołał wtedy do niego Konrad.Tamten spojrzał nań, osłupiały.Natychmiast jednak zrozumiał i posłuchał, gdy zo-baczył, że Konrad schyla się i podnosi duży kamień.Francuz zgiął pas na pół, w zagłębienie włożył kamień i zaczął kręcić uczynioną na-prędce procą, naprowadzając ją na cel. A teraz niechaj święty król Dawid poprowadzi ją do celu, gdyż nie będzie czasu, byjeszcze raz spróbować , powiedział zataczając koła prymitywną bronią. Teraz albo już nigdy! , krzyknął.Kamień poleciał ze świstem i, z Bożą pomocą, trafił katara w skroń.Trysnęła obficie krew.Mężczyzna obrócił się, jakby boleśnie zdumiony, i spojrzał naich grupkę.Zachwiał się, ale nie zwolnił uścisku.Stał tak przez kilka chwil nieruchomy,a potem z nieludzkim, przenikliwym, niesłychanie długim krzykiem spadł po drugiejstronie stalagmitu, pociągając za sobą maga. Nieeeee!.Wszyscy czterej jak jeden mąż rozpaczliwie krzyknęli i rzucili się razemdo podnóża podziemnej skały.Nie było to łatwe z powodu spiczastości i nierówności gruntu oraz głębokich kałuż.Kiedy zaś okrążyli już strzelisty wierzchołek, stanęli zmartwiali z przerażenia.Przepaść.Z tyłu była przepaść.Konrad ledwo powstrzymał rozpędzonego Gadda, chwytając go za sutannę i ratu-jąc przed upadkiem w czeluść.Była to prawdziwa otchłań, szczelina bez dna, czarna i wąska, której wylot mieściłsię tak nisko, że był niewidoczny dla kogoś, kto nie okrążył stalagmitu.Po magu i kata-rze nie było śladu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne