Christie Agatha Trzynascie zagadek (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gotowa była na to przysiąc. Myślę, że nie można jej zbytnio wierzyć zaprotestowała Joyce. One zawsześpią podczas nocnego dyżuru. Mogło być i tak rzekł pan Petherick ugodowo. Wydaje mi się jednak, że przyjmujemy fakty bez ich rozważenia.Zanim przyj-miemy słowa pielęgniarki za prawdziwe, powinniśmy najpierw upewnić się co do jejuczciwości.Zeznaniem swym zapewniła Kelvinowi alibi, i to tak prędko, że musi to bu-dzić wątpliwości. Mieliśmy również zeznania tej chorej artystki zastrzegł się Raymond. Oświadczyła, że ból nie pozwolił jej zasnąć tej nocy i w takim wypadku musiałabysłyszeć warkot motoru, zwłaszcza że noc była bardzo cicha po wieczornej burzy. Hm. mruknął pastor. To zmienia postać rzeczy.A czy Kelvin oprócz tegomiał jakieś alibi? Zeznał, że był w domu i leżał w łóżku od dziesiątej, ale nikt nie mógł tego po-twierdzić. Według mnie zarówno pielęgniarka, jak i jej pacjentka spały obstawała przyswoim Joyce. Chorym zwykle się zdaje, że nie zmrużyli oka przez całą noc.Raymond West wyczekująco spojrzał na pastora Pendera. Wiecie państwo, współczuję temu Kelvinowi rzekł duchowny. Wydaje misię, że przysłowie na pochyłe drzewo wszystkie kozy skaczą znalazłoby potwierdzeniew jego wypadku.Gdyby nie ta opona o wzorze rzadko spotykanym jak na zbieg oko-liczności, obciąża go głównie jego niechlubna przeszłość. A co pan powie, sir Henry?Komisarz uśmiechnął się i pokiwał głową. Tak się składa, że wiem cokolwiek o tej sprawie powiedział. Nie będę więczabierał głosu. Kolej na ciebie, ciociu Jane.Czy masz coś do powiedzenia? Chwileczkę, kochanie rzekła panna Marple. Zdaje mi się, że zle policzyłamoczka.Dwa lewe, trzy proste, jedno spuścić, dwa lewe.Tak, teraz w porządku.Co mó-wiłeś, kochanie?29 Co sądzisz o tym wszystkim? Boję się, że nie spodoba ci się moja opinia.Zauważyłam już, że młodzi ludzie nielubią słuchać tego, co mam im do powiedzenia.Lepiej będzie, jak nic nie powiem. Ależ, ciociu Jane.Mówi śmiało! Cóż, kochany Raymondzie rzekła panna Marple składając robotę na drutachi patrząc siostrzeńcowi prosto w oczy. Naprawdę sądzę, że powinieneś bardziej uwa-żać przy wyborze przyjaciół.Jesteś bardzo łatwowierny i tak łatwo dajesz się zwieść po-zorom.Przypuszczam, że to dlatego, iż jesteś pisarzem i masz bujną wyobraznię.Cała tahistoryjka z hiszpańskim galeonem! Gdybyś był trochę starszy i miał więcej doświad-czenia życiowego, natychmiast obudziłoby to w tobie czujność.I jeszcze na domiarzłego tak ufać człowiekowi, którego znałeś zaledwie od kilku tygodni!Sir Henry wybuchnął głośnym śmiechem i klepnął się po kolanach z całych sił. No, ależ ci się dostało, Raymondzie! Pani jest niezrównana, panno Marple! Twójprzyjaciel Newman nazywa się w rzeczywistości zupełnie inaczej.Ma zresztą kilka róż-nych nazwisk.Obecnie przebywa nie w Kornwalii, ale w Devonshire dokładniejw Dartmoor i siedzi w więzieniu.Nie schwytaliśmy go na kradzieży złota ze statku,za to wpadł przy włamaniu do skarbca jednego z londyńskich banków.Pogrzebaliśmytrochę w jego przeszłości i w rezultacie wpadliśmy na ślad złota skradzionego z wraku Otranta.Spora jego ilość została zakopana w ogrodzie przy jego domu.Było to dośćsprytne.Jak wiecie, wybrzeże Kornwalii obfituje w podania o zatopionych galeonachpełnych złota.Wykorzystał to Newman puszczając w obieg pogłoskę, jakoby on sampodjął się próby wydobycia skarbu z zatopionego przed wiekami Juana Fernandeza.Miało to bowiem tłumaczyć wynajęcie przez niego nurka, a pózniej i posiadanie złota.Potrzebny był mu jednak kozioł ofiarny i znalazł go w osobie Kelvina, który wprost ide-alnie nadawał się do tego celu.Newman odegrał swą komedyjkę po mistrzowsku, a naszprzyjaciel Raymond, jako sławny pisarz i wiarygodny świadek, zapewnił mu niepodwa-żalne alibi. A ślady opon? spytała ciągle niezbyt przekonana Joyce. Och, od razu się tego domyśliłam, choć zupełnie się na tym nie znam wtrą-ciła panna Marple. Często jednak widziałam, jak ludzie zmieniają koła przy swo-ich samochodach.Wspólnicy Newmana też mogli zdjąć koło od ciężarówki Kelvinai wynieść je bocznymi drzwiami garażu, a potem założyć je do ciężarówki Newmana.Następnie wyjechali na plażę jedną bramą, załadowali złoto na ciężarówkę i powróciliinną bramą, po czym z powrotem założyli koło do samochodu Kelvina.Tymczasemktóryś z nich związał Newmana w rowie, a ten nie przypuszczał, że tak długo będzieleżał w tej niewygodnej pozycji.Wydaje mi się, że tę część zadania wykonał człowieknazywany ogrodnikiem. Dlaczego, ciociu, twierdzisz, że on tylko podawał się za ogrodnika? zdumiałsię Raymond.30 Cóż, nie mógł przecież być prawdziwym ogrodnikiem, prawda? wyjaśniałapanna Marple. Ogrodnicy nie pracują w pierwszy dzień Zielonych Zwiątek.Wszyscyo tym wiedzą.Uśmiechnęła się i złożyła robótkę. Ten właśnie drobiazg naprowadził mnie na właściwy trop powiedziała, poczym spojrzała Raymondowi w oczy w przekorą. Gdy założysz rodzinę, kochanie,i będziesz miał własny ogród, i ty dowiesz się o takich drobiazgach.IVKrew na ulicy To może dziwne, ale opowiadam swoją historię z pewną niechęcią zaczęłaJoyce Lempri�re. Zdarzyło się to dokładnie pięć lat temu, ale do tej pory prześla-duje mnie wspomnienie tamtych wydarzeń.Na pozór wszystko przebiegało normalniei nic nie zapowiadało rychłej tragedii [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne