Crichton Michael Trzynasty Wojownik (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wieczorem, kiedy przybiliśmy do brzegu i rozpaliliśmy ogień, spytałem Hergera, czypotwory morskie kiedykolwiek zaatakowały jakiś statek na morzu, a jeśli tak, jak się toodbyło, ponieważ nie widziałem żadnych głów tych potworów.W odpowiedzi Herger przywołał Ecthgowa, jednego ze szlachciców i zastępcęBuliwyfa.Ecthgow był poważnym wojownikiem, który nie bywał wesoły, o ile się nieupił.Zgodnie ze słowami Hergera był on na statku, który został zaatakowany.Ecthgowopowiedział mi to: potwory morskie są większe niż cokolwiek na powierzchni lądui większe niż jakikolwiek statek na morzu, a kiedy atakują, podpływają pod okręt, unoszągo w powietrze, odrzucają na bok, jak kawałek drewna, i miażdżą swoimi rozwidlonymiogonami.Ecthgow opowiadał, że na jego okręcie było trzydziestu ludzi, a tylko oni jeszcze dwaj inni przeżyli dzięki łaskawości bogów.Ecthgow mówił zwyczajnie i, jakzwykle on, bardzo poważnie, więc wierzyłem mu, że mówi prawdę.Ecthgow wyjaśnił mi też, że Normanowie wiedzą, iż potwory te atakują, ponieważpragną obcować ze statkiem, biorąc go za istotę należącą do ich rodzaju.Z tego powoduNormanowie nie budują nazbyt wielkich okrętów.Herger powiedział mi, że Ecthgow jest wielkim wojownikiem, który zyskał sławęw boju, i że należy mu wierzyć we wszelkich sprawach.Przez następne dwa dni żeglowaliśmy wśród krainy Danów, trzeciego zaś dniawpłynęliśmy na otwarte morze.Lękałem się, że tutaj znów zobaczymy morskie potwory,ale nie widzieliśmy ich; aż wreszcie dotarliśmy do terytorium zwanego Venden.ZiemieVenden są górzyste i posępne; ludzie Buliwyfa podpłynęli do nich na jego statkuz pewnym drżeniem i zabili kurę, którą wrzucili do morza w ten sposób: głowę zrzuciliz dziobu statku, tułów zaś z miejsca przy sterniku, z rufy.46Nie skierowaliśmy się prosto do brzegu ziemi Venden, lecz żeglowaliśmy wzdłużwybrzeża, docierając w końcu do królestwa Rothgara.Oto, co ujrzałem najpierw:wysoko na skalnej ścianie, górując nad szarym bezmiarem rozszalałego morza, stałpotężny drewniany dwór, wyniosły i okazały.Powiedziałem do Hergera, że to wspaniaływidok, ale i Herger, i wszyscy jego kompani pod przywództwem Buliwyfa pomrukiwalitylko i kiwali głowami.Zapytałem Hergera, dlaczego tak się działo.Powiedział: Rothgara nazywają Rothgarem Próżnym, a jego wielki dwór jest znakiempróżnego człowieka. Dlaczego tak mówisz? spytałem. Z powodu rozmiarów i przepychu tegodworu?Zaprawdę bowiem, kiedy podpłynęliśmy bliżej, zobaczyłem, że dwór ten był bogatozdobiony rzezbieniami i srebrnymi ornamentami, które połyskiwały z daleka. Nie rzekł Herger. Powiadam, że Rothgar jest próżny z powodu sposobu,w jaki wybudował swoją siedzibę.Wzywa bogów, by go strącili, i udaje, że jest czymświęcej niż człowiek, więc spotkała go kara.Nigdy przedtem nie widziałem bardziej niezdobytego wielkiego dworu, toteżpowiedziałem Hergerowi: Na ten dwór nie można napaść, jakże więc Rothgar ma zostać strącony?Herger roześmiał się i odparł: Wy, Arabowie, jesteście bezdennie głupi i nic nie wiecie o zwyczajachobowiązujących w świecie.Rothgar zasługuje na nieszczęście, jakie na niego spadło;jedynie my możemy go ocalić, a możliwe też, że i nam się to nie uda.Słowa te zadziwiły mnie jeszcze bardziej.Spojrzałem na Ecthgowa, zastępcę Buliwyfa,i zobaczyłem, że stał on na statku nadrabiając miną, chociaż kolana mu dygotały; i tonie przenikliwość wiatru sprawiła, że się tak trzęsły.Ecthgow bał się; wszyscy oni siębali, a ja nie wiedziałem, dlaczego.KR�LESTWO ROTHGARA NA ZIEMI VENDENStatek przybił do brzegu w czasie popołudniowej modlitwy, toteż błagałem Allahao przebaczenie za to, że nie odprawiłem modłów.Nie mogłem jednak tego uczynićw obecności Normanów, którzy sądzili, że moje modlitwy to klątwy rzucane na nich,i zagrozili, że mnie zabiją, jeśli będę się modlił w zasięgu ich wzroku.Każdy wojownik na statku ubrał się w strój bojowy, który wyglądał tak: najpierwbuty i getry z szorstkiej wełny, a na wierzchu grube futro sięgające kolan.Na to nałożylikolczugi; mieli je wszyscy prócz mnie.Następnie każdy wziął swój miecz i przypiął godo pasa; każdy ujął swą białą tarczę ochronną i włócznię; każdy włożył na głowę hełmzrobiony z metalu lub ze skóry17; przez to wszyscy ci mężczyzni byli tacy sami, wyjąwszyBuliwyfa, który jako jedyny niósł miecz w ręku, gdyż był on zbyt wielki.Wojownicy patrzyli w górę na ogromny dwór Rothgara, zdumiewali się jegobłyszczącym dachem i niezwykłą starannością wykonania, zgodnie przyznając, żenie ma na świecie niczego podobnego do tego dworu, z jego wyniosłymi szczytamii bogatymi rzezbieniami.Jednakże w mowie ich nie było szacunku.W końcu zeszliśmy z okrętu i powędrowaliśmy drogą wykutą w kamieniu podgórę, do wielkiego dworu.Pobrzękujące miecze i klekoczące kolczugi robiły niemałohałasu.Po przejściu niewielkiego odcinka ujrzeliśmy koło drogi nasrożoną głowę wołuzatkniętą na kiju.Zwierzę było świeżo zabite [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne