Kazimierz Przerwa Tetmajer Poezje

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tylko gry waszej pogłos brzmiennyma być słyszany w zmroczy sennej,macie dalekim echem wrócić.96MARSZ ZB�JECKI ZE SKALNEGO PODHALAHej! idem w las - piórko się mi migoce!Hej! idem w las - dudni ziemia, gdy krocę!Ka wywinem ciupazecką - krew cerwonom wytocę!Ka obyrtnem siekierecką - krew mi spod nóg bulkoce!Ciemniuśka noc - ogień lasem prześwieca!Ciemniuśka noc - złe się złemu zaleca!Na polanie popod jedle - watra w lesie się pali:cy się grze j om dziwozony - cy j om carci skrzesali? Ty mlady brat - ty sa z nami stowarzis!Jak padnie ci - budzies cirnom ziemie gryz,a jak padnie - talarkami, dukotami budzies siał,na każdy dzień freirećku - kohanećku budzies miał!Hej, bratowie! - ja sa ku wam zwerbuje!Nie płaćcie mi - kohanecki leluje!Nie płaćcie mi, siostry moje - jabłonecki bielućkie!Nie pładze mi, matko, ojce - gołąbecki siwućkie!Nie płaccie mi - jo se idę zbijać, kraść!Za dak mi las - zo posłanie mokwa, chraść!Jak mi padnie talorami - dukotami bedem siał!A jak padnie siubienicom - budzie se mnom wiater chwiał!97SERIA SZ�STA 1910(1909 ROK)Przeminął czas, przeminął czasmłodości tęsknych pieśni,co się nie stało życiem w nas,już się nie ucieleśni.I tylko jedne w sobie maróżnicę pózna pora:młodość do jutra tęskni dnia,wiek męski śni o wczora.Lecz duszy się nie zmienia głos,czym rodzisz się, tym giniesz,a komu tak przeznaczył los:ujrzysz, zrozumiesz - - miniesz.98TSKNICA.zdrowie,Ile cię cenić trzeba, ten tylko się dowie,Kto cię stracił.Adam MickiewiczJU%7ł NIE WIEM, CO POZA MN BYAO.Już nie wiem, co poza mną było -czy żyłem kiedy?.czy kochałem?.,.Zda mi się, stoję za mogiłą -cóż w tej mogile pochowałem?Czy pochowałem jakie kwiaty?Czy pochowałem złote rzeczy?Nie wiem - to jakieś dawne światy,stracone z mego serca pieczy.Snadz nic nie było żalu warte,skoro nie został żal po niczem - -napisy trumien są zatarte,blask lamp grobowych nie był Zniczem.Jak obcy po przeszłości chodzę,w tę i w tę stronę zwracam głowę,a to są przecie tu, przy nodze,krwi mojej rzeki koralowe.Wstrzymam się, idę i znów stanę,jakbym nie wiedział, gdziem wniósł głowę99a to są przecie w bród rozlanekrwi mojej rzeki purpurowe.A KIEDY.A kiedy będziesz moją żoną,niechaj ci oczy jasno płonąi patrzą w pustkę tam daleko,gdzie się czcze dymy z ziemi rodząi jak upiory gdzieś się wleką,i jak umarli w nią odchodzą.A kiedy będziesz moją żoną,słuchaj, jak pustka w ciszy dzwoni,jak echa pogrobowych dzwonóww bezdeni nieba kędyś tonąi jak sekundę każdą goniszmer łez żałoby i szmer skonów.I niechaj ci w rozwarte oczyżar, jako piorun, ogniem strzelii olśnij się w błyskawic bieli,jak duch, co nad mogiły skoczyi z nieba na skroń ściąga gromy,aby w nich stanąć niewidomy.Bowiem zaiste dziś ci mówię,żeś w ogniu winna stanąć cała,jako bóg grecki skamieniała100i osłonięta przez gwiazd mrowie,niedotykalna, niewidzialna,ogniem zakryta i zapalną.Imienia twego niech nie śledzą - -ja wiem i śmierć, co jest przede mną;kres nam za jedną cichą miedzą,chociaż nie pójdziesz w otchłań ze mną.Choć dzwon ustanie bić na wieży,długo, daleko dzwięk się szerzy.Zostaniesz po mnie, chocieś wstaławraz ze mną, wieczna i dozgonna,ty towarzyszko mego ciała,którą poślubiam jako żonę - -a imię twoje to czczość wonna,która oplata drzew koronę.CIEMNY, PACHNCY LAS.Ciemny, pachnący, wielki las!Ile tu kwiatów, ziół i traw!Jak złotem ku mnie błyszczy mech!Ile tu duchów lata w krąg!Jak błyszczą skrzydła pośród drzew!O Boże! Cóż za cud i czar!Sto dębów z wiatrem szumi wraz!Sto dębów mgłę przerzyna wpław,101złotą, słoneczną, letnią mgłę,i wonny, świeży wiatru dechzłotych rozwiesił arfę wstąg.Idzie! o! idzie z ziemi zew,z pachnącej ziemi, z wonnych par,idzie i woła, gra i grzmi!To idziesz ty, to idziesz ty,o Bóstwo święte, święta Moc!Matko i dziecko duszy mej!.-O wonny, święty, wielki las!O blask, co zdołał ciemność zmóc!O deszczu światła! lej się! lej!O święto leśne! Lata czas!,.NAD RZEKTaka mi się marzy wielka rzeka,co ze zródeł wysokich wyciekai w dół z dzikim łoskotem się wali,rwąc wsze tamy, co się piętrzą fali.Het porywa podobłoczne buki,stacza głazy ciężkie i olbrzymie,wały kruszy i rozmiata w sztuki,a sto gromów gra w jej srebrnym dymie!102Pędz, pędz, rzeko!.Na krawędzi siedzęi twe wody rozszalałe śledzę,pod nogami mi spienione płyną - -na krawędzi wiszę nad głębiną.Tam daleko - daleko - ocean zielony,cichy, wielki - - święte wód bezbrzeże - -nad nim wichry grające jak dzwony,Bóg dostojny - - i to święte wierzę.Bóg dostojny - Wielki i Wspaniały,Bóg dostojnej, spiżowej martwoty - -z dygocącej nad głębiną skałypatrzę, patrzę.o bezden tęsknoty!.CICHE, MISTYCZNE TATRY.Ciche, mistyczne Tatry, owe wieczne głuszezimowych, śnieżnych pustyń, owe zapadliska ,niedostępne wśród złomów, gdzie jeden się wciskamrok i gdzie wicher końcem swych skrzydeł uderzaz głuchym jękiem, jak końskie na polu kopyto,uderzające w zbroję martwego rycerza:ty, pustko, w siebie wołasz błędną ludzką duszę.Ty, pustko nieskalana, kędy myśl człowiekaw dumną, zimną samotność wolno się odwleka,jak lew ranny w pieczarę zapadłą i skrytą;ty, pustko nieskalana, gdzie się dusza rzuca103zmęczona i ponura, by z krwi chłodzić płuca,oczy myć z kurzu, ręce ogartywać z błota.O Tatry! Jakże drogą jest wasza martwota!Ten chram, kędy ofiarę niezmiernemu Boguodprawia wiatr u skały lodowej ołtarza,a tej mszy słucha turni zwieszonych milczącytłum i białego lasu przepastna ciemnota,i kędyś uczepiony na szczytowym rogublask wschodzącego słońca, co lody rozżarza,na kształt lampy ofiarnej, u stropu wiszącej!.A kiedy się gwiazdami zaświecą przestrzeniewiekuistego nieba i nieprzeniknionezejdzie na ziemię nocy zimowej milczenie:wówczas mi się wydaje, ze już lat tysiąceubiegły, że już życie dawno pogrzebionei że jest to dusz ludzkich, dawno niepamiętnych,dusz do szału zuchwałych, do szaleństwa smętnych,uroczysko grobowe, senne i milczące.KTO ZAWSZE TYLKO %7łYA W PUSTYNI.Kto zawsze tylko żył w pustyni,niechaj nikogo ten nie wini,że nie podniosą się rozpaczei tylko nad nim kruk zakracze.104Kto się nie imał ludzi sprawyani się wcielał w ból ich krwawy,niech nie narzeka ten spod ziemi,że ludzie nad nim idą niemi.Kto kochał tylko wichr i skały,od skał i wichru li ma prawożądać, aby go żałowały,kiedy pod zimną legnie trawą.MEMU SYNKOWIMój synku mały, dzwignio życiamego i celu duszy mej:nad twoim czółkiem od powiciazabłysł zły uśmiech doli złej - -i całym mego bytu celemjest walczyć o cię z dolą tą,klątwy nad tobą być mścicielemi spłacić dług mój choćby krwią.Krwią mą serdeczną, trudem, męką,gdyby tak padło za twą rzecz - -mój synku mały: tą piosenkąbudzę cię rano gdzieś tam precz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne