Tadeusz Miciński Poezje

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po skałach zbiegłem stromych w morze,śpiewem otchłani jęczą fale,konchy, jak łzy me, lśnią w pokorze.Słucham objawień Twych w głębinie komety się krzyżują w mroku,okręt mój w Ciemność Bożą płynie.Na włosach zmarłej gram pieśń Wschodu,bym Cię nie przeklął Hieruzalem,obłąkanego Ty naroduMatko! a bólem Twoim się opaszę,a głowę swą na gwiazdach złożę,wieczność, jak wino zleję w czaszę.A kości moje wezmę z ziemi,którą przyciemnił Duch Twój Pański,i odtąd ziarnem bujnym plemi.Krwi mej czerwone bystre prądy,co wypłynęły z gór Taboru, nowe przelśnione ujrzą lądy.Serce mam owoc z tego drzewa,co kwitnie w raju snem Cherubów,a ptak żałoby nad nim śpiewa.78A śpiew ten z harfy jest proroków,z płomienia gwiazd i z męczenników,z piorunów, z wichrów i obłokówi z onych Judasza srebrników,jenżmi Cię kupił człowiek, Boże.Tyś tajemnicze posiał znaki,abym powrócić mógł do Ciebie,jak słońce w ojczyste zodiaki.Ale mój okręt wiry niosą przebóg! pod więzień ślizgie ściany rozpacz mię krwawą zlewa rosą.I szydzą ze mnie czarni strażei krzyż gotują mi jutrzenki wracam w mych więzień kurytarze.I to wszak darem z Twojej ręki ból wieczność męki.79WPOZR�D RAJU Patrzyła na różnobarwną puszczę,którą obrały za siedzibę pawie uśmiechając się, ale z sercem pożeranymprzez płomień smutku jej wielkie oczywidziały rzeki o jasnych wodach i drzewaokryte kwiatem pnączów.(Savitri)80NOC MAJOWAOsły w koronach zasiedli na trawie świetlaki różę całują polną a śmierć odmiga się w stawiei gra piosenkę swawolną.Efemerydy,lećcie w tan o kwiaty jezior, nereidy!na multankach w dąbrowie gra Pan.Efemerydylećcie w tan,lećcie w tan miłosnym splotemobjęciwieczyście młodzii święci śmiertelnym grotemprzeszyci W migliwej sinej falizłote karasie i płotki,a cierpliwe zimorodkipatrzą swym okiem ze stali a na drzewach stuk czarnych kowali,wśród jarzębin kraśne krzywodzióbkii pustułki z oczyma jak hubki w świście wesołym i śpiewachto nad wodą to latam po drzewach.Do nocnej hulankistworzone w lasach polanki.Wszystkie ptaszki hołd mi czynią,bo dziś me śluby z boginią.I oto nad jeziorem,stoim w kwieciu purpurowem,łzy szczęścia lejąc z zachwytem i trwogą,miłosną płonąc pożogą ogień ogarnia te prastare drzewai płaczą smolnymi łzami,a znajoma z mórz polarnych mewaaureolą się toczy nad nami.Ach, szkarłatne pnącze fakirów,ach, kaktusów gwiazdziste królewny,ach, dwa groby szklanne wśród kirówi płomień serc naszych powiewny.Zaszumiał skrzydłami król Gryfze swą kochanką Aabedą 81wśród płomiennych rumaków i grzywpędzimy z Norn chmurnych czeredą a góry pod nami a śnieg pianą jakby z ziemi wytrysnęły fale a dokoła bezmiar szafirowy i ogień i bór i te sowy,wpatrzone zrenicą przerażeń,co pojęła boski szał wydarzeń.Ale mi łzy płyną gorące,leśne fauny patrzą na mnie drwiące,bo ust naszych nie umiemy łączyć,i jak rzeka do morza się wsączyć stoimy w niemej trwodze,w zachwycie, w krwawej pożodze,a na rękach oplecionych w kwiatysączą się rdzawe stygmaty.Konające pary jednodniówekdo nóg mych padają z szelestem,a grabarze czarni mrówekwloką ich w kurytarze pod rdestem. Niegdyś błądziłem przez te kolumnady,co Abderrahman tworzył ukochanej,w ametystową noc Szeherezady,gdy w niebiosach płoną talizmany usłyszałem ryk osła ach, jak rozpaczliwy jak flet przedęty, dziki i chrapliwy.Lecz nigdy w ludzkiej krtanitaka dusza nie wyrosła,taki jęk potępieńca z otchłani.Ja z nim nie pójdę w zawody,lecz wszystkim radzę! Efemerydy,lećcie w tan o kwiaty jezior, nereidy na multankach w dąbrowie gra Pan. 82***Stoi kamień na kamieniu i jeszcze kamień a ty się, serce, na smoka zamień [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne