Lumley Brian Nekroskop 9 Stracone Lata

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wtedy zobaczył Harry'egoKeogha.Harry wyszedł na jezdnię, stając pomiędzy kolegami i Seanem Milliganem.Wciążobracając się, by wypuścić śmiertelny ładunek, Sean posłał wściekłą serię w stronę Harry'ego.Harry odgadł wcześniej intencje terrorysty - już wywołał drzwi M�biusa pomiędzysobą i Milliganem.Zbłąkane kule świsnęły mimo, ale linię ognia Seana przesłaniały drzwi,których nie widział nikt poza Nekroskopem.Główny snop kul przeszedł przez próg i zniknąłz tego świata.Na dachu zaś strzelec wyborowy w końcu namierzył Milligana i posłał jedenpospieszny strzał.Trafiony w biodro członek IRA zachwiał się i zaczął padać.Wraz z pakunkiem leciałprosto w drzwi Harry'ego!I Nekroskop wiedział, co musi zrobić.Gdyby po prostu zamknął drzwi, pojawiłoby sięmnóstwo pytań, bo ludzie tak po prostu nie rozpływają się w powietrzu.Ale Harry miał już wgłowie nie dający się zmienić obraz, który podpowiedział mu, jak to zrobić.Mając tylko trzysekundy, przesunął się na bok drzwi.Jego umysł musiał się zmagać z obcą metafizyczną matematyką bramy.i w końcuwygrał! Drzwi jakby zawieszone na zawiasach uniosły się na dziewięćdziesiąt stopni dopoziomu i kiedy Harry odskoczył do tyłu, opadły i przyjęły nową zawartość.Osiem kilo semtexu wpadło do kontinuum M�biusa, do miejsca, w którym nawet myślma swój ciężar, a wypowiedziane na głos słowo było w stanie ogłuszyć.I do tego jedyniesłabe, chociaż podłe ciało mające stawić czoła eksplozji.Z jednym wyjątkiem wszystkoodbyło się tak jak w wizji prekognicyjnej w biurze Darcy'ego Clarke'a.Tym wyjątkiem byłodgłos.Ponieważ pomimo że kontinuum zadziałało jak tłumik, to i tak rozległ się zduszonyodgłos eksplozji, kiedy niematerialna framuga zamknęła się, zatrzęsła, by zniknąć w niebycie.Jednak najpierw kontinuum pozbyło się ohydnych szczątków - masy wilgotnych,cuchnących czerwonych ludzkich szczątków, które wypluło jak wulkan, rzucając flaki, mózg,kał, potrzaskane kości na ściany i okna wokół.A następnie jakby w rewanżu za wiele popełnionych zbrodni oslizły, kleisty deszczcuchnący kordytem i miedzią.Było po wszystkim, lecz ulica zamarła w bezruchu i głuchej ciszy.Zamówionopojazdy czyszczące, które już zmierzały na miejsce.Gdzieś niedaleko rozległy się nie dającesię z niczym pomylić syreny karetek i policji, kilku mających pecha umundurowanychfunkcjonariuszy zbierało.wystarcząjąco duże kawałki ciała z ulicy.Powłóczącego nogami,okrwawionego mężczyznę wyciągnięto z potrzaskanego okna wystawowego, z któregowystawał tył jego wozu pod dziwacznym kątem.- Pan - powiedział jeden z inspektorów do Harry'ego, kładąc mu rękę na ramieniu - toma cholerne szczęście.Stał pan najbliżej, kiedy wybuchła ta bomba.- Ale nagle jego głosprzycichł raptownie.- Co.pan widział? Chodzi mi o to, co dokładnie się tam stało? -Dokładnie ścierał plamy krwi i resztek ciała z czoła.Darcy Clarke w pełni doszedł do siebie.Włączył się do rozmowy z czymś, o czymsądził, że będzie pożytecznym kłamstwem.Powiedział:- Wszystko widziałem.Kiedy Seana postrzelono, upadł na swój pakunek.Potemnastąpił wybuch.Ciało stłumiło odgłos wybuchu, ale też przyjęło jego pełny impet.Poprostu.rozleciał się na kawałki.Harry pokiwał głową.- Coś w ten deseń - powiedział.- Tak w ogóle patrzyłem w inną stronę.Na całe szczęście jak większość zebranych.Ale na dachu wysokiego budynku strzelecwyborowy o bladej jak ściana twarzy zastanawiał się, co naprawdę zobaczył.- Co do diabła.? Postrzelić faceta to jedno, ale postrzelić, patrzyć, jak pada i jakznika, rozpływa się w powietrzu?!W niecałe trzydzieści metrów od wysepki krisznowcy pojawili się w drzwiach sklepu.Jak wryci w ziemię patrzyli w skupieniu na to, co mogło się stać olbrzymią tragedią.Harrywidział, jak na to patrzą.Stali w bezruchu, ale przymrużone oczy wciąż analizowały sytuację.Jeden z nich - przywódca? - opuścił aparat.Harry zastanawiał się, co takiego fotografował idlaczego.Co dziwniejsze: samochód Darcy'ego wyglądał, jakby wciąż był na chodzie, chociażcokolwiek niepewnym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne