[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Naprawdę niezwykłe.Ruszono żwawo na pokoje.Pierwszy kroczył Umarkuł z olbrzymią klepsydrą pod pachą.W wielkiej sali przyjęć ujrzano pięć wysokich dzbanów ustawionych w koło.Gospodarz wskazał na nie ręką.- Spójrzcie, mili sercu mojemu goście, i ty, wędrowcze przemierzający świat na kłapouchu - powiedział.- Oto pięć dzbanów.a w każdym garść ziarna.Wiedzcie, w czterech znajduje się groch wyłuskany z łusek, w jednym zaś na dnie pod grochem ukryta jest sakiewka z prawdziwymi perłami.Domyślasz się, człowieku wędrujący.że zagadka polega na ujawnieniu dzbana z perłami.Jeśli w czasie wyznaczonym przez piasek uda ci się odkryć drogocenną zawartość, stanic się ona twoją własnością.Jednakże bez zaglądania do wnętrza dzbanów.Zresztą oczy tu nic nie dopomogą, albowiem sakiewka została równo przysypana grochem.Nie podpatrywać, lecz liczyć musisz, szybko i uważnie.Rachować należy od jednego do tysiąca, obracając się wokoło.Liczenie trzeba rozpocząć od aftoby najwyższej, tej ze srebrnym ornamentem.Dzban tysięczny będzie owym Sezamem, kryjącym w swoim brzuchu skarb Ali-Baby.Nie zdążysz doliczyć do tysiąca, otrzymasz natychmiast dwieście kijów poniżej pleców oraz przewodnika, który bez zwłoki wywiedzie cię z Kotliny Fergańskiej i porzuci w piaskach stepowych.Biada twojej głowie, jeśli ponownie pojawisz się kiedyś w murach Kokandu.Po tych słowach Umarkuł podniósł klepsydrę, odwrócił ją i dodał:- Pamiętaj, wędrowcze, liczyć możesz tylko do chwili wskazanej przez czasomierz.Wielmoża mówił głosem spokojnym, gdyż dobrze wiedział, co mówi.Nie darmo zabezpieczył klepsydrę przed przykrą niespodzianką.Z samego rana odsypał z niej piasku tyle, że Bobonazarowi, najszybszemu rachmistrzowi Kokandu, wystarczało go zaledwie na dobrnięcie do dwustu pięćdziesięciu.Na liczeniu do tysiąca musi się więc potknąć nieznajomy włóczęga.Nic go dzisiaj nie zdoła ocalić.Aj, aj, to będzie wspaniałe.Druga rzecz nie mniej wspaniała to wdzięczność ze strony chana za przełamanie sprytu zagadkowego władcy Osłakłapoucha.Wdzięczność, która powinna wyrazić się nie jeno w złocie, ale i w dworskich zaszczytach.Uszczęśliwionemu i zadufanemu wielmoży umknęła z pamięci przestroga zapisana w kronikach przez wielkiego poetę Wschodu, Muhammada Hafiza, a głosząca, iż “najlepszym reżyserem przygotowywanych widowisk bywa nie człowiek, lecz los".Gdyby Masud Umarkuł znał ów werset, nie cieszyłby się przed czasem niczym wół orzący ziemię na wspomnienie pełnego żłobu.Dostojnicy zgromadzeni w komnacie nie zwracali uwagi na misy pachnącego jadła, z napięciem wpatrywali się w Hodżę Nasreddina i miedziane naczynia, bogato zdobione przez mistrzów czekanki.Otwór każdego dzbana przykrywała dłońmi piękna dziewczyna, o licu brzoskwini, krągłych jabłkach piersi i wargach czerwieńszych od granatu, do tego strojna w szaty zwiewne, wiele obiecujące.Oczywiście smagłolice Czerkieski nie pojawiły się tutaj przypadkowo.Ich widok miał zmącić myśli mężczyzny, nie pozwolić mu na skupienie uwagi i nazbyt szybkie rachowanie dzbanów.Pomny na blask urody czarnobrewych niewolnic mędrzec bucharski - mężczyzna wszakże - przesłonił oczy starannie dłonią i zastanowił się chwilkę.Potem obrócił się dookoła i rzekł wskazując na jedną z miedzianych aftob:- Ta oto będzie dzbanem tysięcznym.Głuchy jęk wyrwał się spod zawiedzionych serc wielmożów Kokandu.- Co? Jakże to? - wystękał przerażony Umarkuł.- Skąd wiesz? Kto ci podpowiedział? Niemożliwe, abyś o własnych siłach równie szybko rozwikłał tajemnicę bezpiecznie ukrytą przed wzrokiem śmiertelnych istot.Jedynie z pomocą smrodliwych dżinów mógłbyś przeskoczyć granicę wyznaczonego czasu.Spójrzcie, o dostojni świadkowie, wszakże Tadżyk Bobonazar, rachmistrz niezmiernie biegły w swym rzemiośle, nie dobrnął jeszcze do pierwszej setki.A piasek w klepsydrze dopiero zaczął się sączyć.- Panie, aby poznać głębię rzeki, wcale nie trzeba wyczerpywać z niej wszystkiej wody - odpowiedział zagadkowo Hodża Nasreddin, wytrząsając z brzucha aftoby sakiewkę śnieżnobiałych pereł ukrytą pod warstwą grochu.Po czym, nie zatrzymywany przez nikogo, opuścił gościnne nad wyraz progi Umarkuł owego domostwa.Dostojnicy rozeszli się w ponurym milczeniu.I tym razem nie udało się pognębić tajemniczego włóczęgi.Masud Umarkuł z wściekłości dostał ataku indyjskiej drżączki.Zieleniał i czerwieniał na przemian.Ostatnia szansa ocalenia honoru - a może i pereł? - tkwiła jeszcze w informacjach zgromadzonych przez Wielkie Ucho Kokandu.Świątobliwy derwisz zapewne znalazł już coś, co pozwoliłoby skompromitować nieznajomego łazęgę w oczach władcy.Skrywając niepokój na dnie duszy Umarkuł wrzasnął na sługi, aby podprowadzili mu wierzchowca [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl odbijak.htw.pl
.Naprawdę niezwykłe.Ruszono żwawo na pokoje.Pierwszy kroczył Umarkuł z olbrzymią klepsydrą pod pachą.W wielkiej sali przyjęć ujrzano pięć wysokich dzbanów ustawionych w koło.Gospodarz wskazał na nie ręką.- Spójrzcie, mili sercu mojemu goście, i ty, wędrowcze przemierzający świat na kłapouchu - powiedział.- Oto pięć dzbanów.a w każdym garść ziarna.Wiedzcie, w czterech znajduje się groch wyłuskany z łusek, w jednym zaś na dnie pod grochem ukryta jest sakiewka z prawdziwymi perłami.Domyślasz się, człowieku wędrujący.że zagadka polega na ujawnieniu dzbana z perłami.Jeśli w czasie wyznaczonym przez piasek uda ci się odkryć drogocenną zawartość, stanic się ona twoją własnością.Jednakże bez zaglądania do wnętrza dzbanów.Zresztą oczy tu nic nie dopomogą, albowiem sakiewka została równo przysypana grochem.Nie podpatrywać, lecz liczyć musisz, szybko i uważnie.Rachować należy od jednego do tysiąca, obracając się wokoło.Liczenie trzeba rozpocząć od aftoby najwyższej, tej ze srebrnym ornamentem.Dzban tysięczny będzie owym Sezamem, kryjącym w swoim brzuchu skarb Ali-Baby.Nie zdążysz doliczyć do tysiąca, otrzymasz natychmiast dwieście kijów poniżej pleców oraz przewodnika, który bez zwłoki wywiedzie cię z Kotliny Fergańskiej i porzuci w piaskach stepowych.Biada twojej głowie, jeśli ponownie pojawisz się kiedyś w murach Kokandu.Po tych słowach Umarkuł podniósł klepsydrę, odwrócił ją i dodał:- Pamiętaj, wędrowcze, liczyć możesz tylko do chwili wskazanej przez czasomierz.Wielmoża mówił głosem spokojnym, gdyż dobrze wiedział, co mówi.Nie darmo zabezpieczył klepsydrę przed przykrą niespodzianką.Z samego rana odsypał z niej piasku tyle, że Bobonazarowi, najszybszemu rachmistrzowi Kokandu, wystarczało go zaledwie na dobrnięcie do dwustu pięćdziesięciu.Na liczeniu do tysiąca musi się więc potknąć nieznajomy włóczęga.Nic go dzisiaj nie zdoła ocalić.Aj, aj, to będzie wspaniałe.Druga rzecz nie mniej wspaniała to wdzięczność ze strony chana za przełamanie sprytu zagadkowego władcy Osłakłapoucha.Wdzięczność, która powinna wyrazić się nie jeno w złocie, ale i w dworskich zaszczytach.Uszczęśliwionemu i zadufanemu wielmoży umknęła z pamięci przestroga zapisana w kronikach przez wielkiego poetę Wschodu, Muhammada Hafiza, a głosząca, iż “najlepszym reżyserem przygotowywanych widowisk bywa nie człowiek, lecz los".Gdyby Masud Umarkuł znał ów werset, nie cieszyłby się przed czasem niczym wół orzący ziemię na wspomnienie pełnego żłobu.Dostojnicy zgromadzeni w komnacie nie zwracali uwagi na misy pachnącego jadła, z napięciem wpatrywali się w Hodżę Nasreddina i miedziane naczynia, bogato zdobione przez mistrzów czekanki.Otwór każdego dzbana przykrywała dłońmi piękna dziewczyna, o licu brzoskwini, krągłych jabłkach piersi i wargach czerwieńszych od granatu, do tego strojna w szaty zwiewne, wiele obiecujące.Oczywiście smagłolice Czerkieski nie pojawiły się tutaj przypadkowo.Ich widok miał zmącić myśli mężczyzny, nie pozwolić mu na skupienie uwagi i nazbyt szybkie rachowanie dzbanów.Pomny na blask urody czarnobrewych niewolnic mędrzec bucharski - mężczyzna wszakże - przesłonił oczy starannie dłonią i zastanowił się chwilkę.Potem obrócił się dookoła i rzekł wskazując na jedną z miedzianych aftob:- Ta oto będzie dzbanem tysięcznym.Głuchy jęk wyrwał się spod zawiedzionych serc wielmożów Kokandu.- Co? Jakże to? - wystękał przerażony Umarkuł.- Skąd wiesz? Kto ci podpowiedział? Niemożliwe, abyś o własnych siłach równie szybko rozwikłał tajemnicę bezpiecznie ukrytą przed wzrokiem śmiertelnych istot.Jedynie z pomocą smrodliwych dżinów mógłbyś przeskoczyć granicę wyznaczonego czasu.Spójrzcie, o dostojni świadkowie, wszakże Tadżyk Bobonazar, rachmistrz niezmiernie biegły w swym rzemiośle, nie dobrnął jeszcze do pierwszej setki.A piasek w klepsydrze dopiero zaczął się sączyć.- Panie, aby poznać głębię rzeki, wcale nie trzeba wyczerpywać z niej wszystkiej wody - odpowiedział zagadkowo Hodża Nasreddin, wytrząsając z brzucha aftoby sakiewkę śnieżnobiałych pereł ukrytą pod warstwą grochu.Po czym, nie zatrzymywany przez nikogo, opuścił gościnne nad wyraz progi Umarkuł owego domostwa.Dostojnicy rozeszli się w ponurym milczeniu.I tym razem nie udało się pognębić tajemniczego włóczęgi.Masud Umarkuł z wściekłości dostał ataku indyjskiej drżączki.Zieleniał i czerwieniał na przemian.Ostatnia szansa ocalenia honoru - a może i pereł? - tkwiła jeszcze w informacjach zgromadzonych przez Wielkie Ucho Kokandu.Świątobliwy derwisz zapewne znalazł już coś, co pozwoliłoby skompromitować nieznajomego łazęgę w oczach władcy.Skrywając niepokój na dnie duszy Umarkuł wrzasnął na sługi, aby podprowadzili mu wierzchowca [ Pobierz całość w formacie PDF ]