Ptaszydlo Max Bentow

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nagle Fitzler poczuł dreszcze.Powoli zaczął zbliżać się do nieznajomego.Znowu usłyszał ten dzwięk, coś jakby łopotanie.I wtedy zobaczył, że pod płaszczem mężczyzny coś się poruszało, rzucało się,jakby była tam jakaś żywa istota.A potem wszystko potoczyło się bardzo szybko.Ten drugi odsłonił płaszcz i w tej samej chwili coś wzleciało w powietrzew kierunku Fitzlera.Był to ptak.Pofrunął tuż nad jego głową, przerażony Walter cofnął się.Podczas gdy wciąż wymachiwał rękami, nieznajomy otworzył torbę.Fitzler zobaczył błysk metalowego przedmiotu.W tej samej chwili zgasłoświatło na klatce schodowej.Typ był już przy nim.Uśmiechał się do niego w półmroku.Nie był to przyjazny uśmiech.W jego dłoni Walter rozpoznał nóż.Gdzieś daleko nad nim w szybę okienną uderzały skrzydła. Proszę, nie jęknął.Wkrótce potem eksplodował w nim ból, wszystko stało się jasne i błyszczące.Pomyślał o Kowalskim, stołach do ping-ponga i DVD z karaoke.Na końcu pomyślał o Ricie.Chciał ją zawołać, ale mu się nie udało.Osunął się na podłogę, patrzył w górę na nieznajomego.Otworzył usta, lecz z jego krtani wydobył się jedynie charkot.A potem wszystko wokół niego stało się czarne.Próbował pozbyć się zmęczenia i gnał wzdłuż brzegu.Obok niego na torachkolei nadziemnej stukotał pociąg metra linii U1.Deszcz smagał go po twarzy.Był to przyjemny, ciepły majowy deszcz, dlatego nie chciało mu się zakładaćkaptura, czasami nawet otwierał usta, by złapać kilka kropli, tak jak to robiłw dzieciństwie.Wtedy w kieszeni jego spodni zawibrował telefon.Trojan zahamował, stanął i go wyjął.Na wyświetlaczu nie pojawiła się żadnanazwa, tylko nieznany numer telefonu.Odebrał połączenie. Tak? Dzień dobry, panie Trojan, z tej strony Jana Michels. Dzień dobry!Wziął głęboki oddech. Pomyślałam sobie, że do pana zadzwonię. Chodzi o ten nocny telefon przeszło Trojanowi przez myśl.Tę jegogadaninę po pijaku, jaki on był głupi. Przecież nagrał mi się pan na sekretarkę. Ach, to spróbował się roześmiać proszę o tym zapomnieć.Miałem złydzień i byłem. Sprawiał pan wrażenie wykończonego. To prawda, mówiłem trochę chaotycznie.Zapadła cisza.Jej głos brzmiał ciepło, gdy mówiła: Martwiłam się o pana.Trojan zsiadł z roweru i wprowadził go pod daszek. Naprawdę?Znowu zapadła cisza. Gdzie pan jest? Nie przeszkadzam? Nie, nie, w najmniejszym stopniu.Jestem w drodze do domu.Pada deszcz,ale ja to lubię.Proszę posłuchać.Na chwilę wystawił telefon na szum. Tak brzmi maj.Zaśmiała się. Cudownie się tego słucha. Czy to prywatna rozmowa? zaczął się zastanawiać.Miał taką nadzieję,w końcu zadzwoniła do niego ze swojej komórki.Potem jednak powiedziała: Nie ustaliliśmy jeszcze żadnego terminuspotkania na ten tydzień po pańskim szybkim wyjściu w piątkowy wieczór. Tak, to prawda. A może pojutrze, w czwartek? Dobrze, może być pojutrze. Znowu o ósmej? zaśmiała się. Godziny wieczorne zachowam dla pana. Zatem w czwartek o ósmej.Przez chwilę stał jeszcze pod daszkiem, następnie zapisał jej numer telefonu,wskoczył na rower i pojechał dalej. No dobrze pomyślał to była rozmowa służbowa, ale miałem wrażenie,że Jana Michels ze mną flirtowała.Znowu poczuł to dziwne mrowienie w piersi.Chwilę pózniej komórka ponownie zaczęła wibrować.Może pani doktorprzyszło jeszcze coś do głowy.Sięgnął po telefon, nie zatrzymując się.To był Landsberg.Powiedział mu kilka krótkich zdań, ale to wystarczyło, żeby zmrozić Trojana.Powtórzył adres i numer domu.Pfl�gerstra�e, ta ulica znajdowała sięniedaleko domu komisarza.Semmler przykucnął obok ciała leżącego na klatce schodowej. Trzy ciosy.Jeden z nich prosto w serce. Jakiej długości było ostrze? spytał Trojan. Czy możesz to już ocenić? Trzydzieści centymetrów lub więcej.Dalsze informacje będę miał dla ciebiedopiero jutro. Czyli jest zgodność?Semmler spojrzał na niego w górę. Już mówiłem, daj mi czas do jutra.Trojan skinął głową.Mężczyzna leżał na schodach.Jego klatka piersiowa była zakrwawiona.Tam,gdzie kiedyś były jego oczy, teraz znajdowały się czarne otwory [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne