Tajny sluga Daniel Silva

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miała miejsce bardzo ożywionarozmowa i niezłe picie, sądząc po dużej liczbie pustych butelekcarlsberga porozstawianych na jasnych drewnianych stolikach.Kupili kanapki z jajkiem oraz gorącą herbatę i usiedli przy stolikupod oknem.Ibrahim jadł w milczeniu, podczas gdy Gabriel sączyłherbatę i wpatrywał się w samochód.Minęło trzydzieści minut, zanim komórka w końcuzadzwoniła.Gabriel przyłożył telefon do ucha i słuchał bez słowa. Poczekaj tu powiedział Ibrahimowi.Zatrzymał się na chwilę w męskiej toalecie, gdzie w koszuna śmieci ukrył berettę i telefon, po czym poszedł do sklepu kupićmapę Danii w dużej skali i angielskojęzyczny przewodnikturystyczny.Kiedy wrócił do sali restauracyjnej, Ibrahimodpakowywał drugą kanapkę, ale wsunął ją do kieszeni płaszcza iwyszedł za Gabrielem.* * * Tu jest powiedział Ibrahim. Lindholm H�je.Siedział pochylony nad przewodnikiem i czytał go przyświetle górnej lampki, a Gabriel nie spuszczał oczu z drogi. Co napisali? To stara wioska i stary cmentarz wikingów.Przez wiekizakopana była pod grubą warstwą piachu, a odkryto ją dopiero w1952 roku.Według przewodnika jest tam ponad siedemset grobówi pozostałości po kilku długich domach. Gdzie leży?Ibrahim znów sprawdził w przewodniku i zaznaczył wioskęna mapie samochodowej. W północnej Jutlandii powiedział. A nawet bardzopółnocnej. Jak tam się jedzie? Drogą E20 przez Fionię, po czym na północ E45.Lindholm leży tuż za Aalborgiem.Według przewodnika łatwo jesttam trafić.Po prostu jedz zgodnie ze znakami. Nie widzę drogi, nie wspominając o znakach. To tam zostawią kobietę?Gabriel potrząsnął głową. Tam znajdziemy kolejne instrukcje, które tym razem będąw formie pisemnej.Powiedzieli, że zostawią je w ruinach długiego domu wnajdalszym zakątku od wejścia do muzeum. Spojrzał przelotniena Ibrahima. Tym razem to był ktoś inny, nie Ishaq. Egipcjanin? Jak dla mnie Egipcjanin, ale ekspertem nie jestem. Proszę cię powiedział lekceważąco. Dlaczego kazalici się pozbyć telefonu? Koniec z elektroniczną komunikacją.Znów popatrzył na mapę. Do Lindholm długa droga. Dwie godziny w piękną pogodę, ale w taką.co najmniejcztery.Ibrahim spojrzał na zegarek. To oznacza, że dojedziemy tam w piątek rano, jeśli namsię poszczęści. Tak powiedział. Chce, żebyśmy dotrzymaliumówionego terminu. Kto? Ishaq?Bardzo dobre pytanie, pomyślał Gabriel.Czy to był Ishaq?A może Sfinks?* * *Droga do Lindholmu zajęła im cztery i pół godziny i jaksię tego obawiał Gabriel zapewnienia w przewodniku o tym, żełatwo jest trafić na cmentarz, okazały się nieprawdziwe.Krążyłprzez dwadzieścia minut po okolicy podobnych domów z cegły,zanim w końcu zauważył znak wielkości pocztówki, któryprzeoczył wcześniej trzykrotnie.Oczywiście zasypał go śnieg,więc musiał wysiąść z samochodu i przetrzeć go tylko po to, by siędowiedzieć, że jeśli chce dotrzeć na miejsce, musi się najpierwwspiąć na ogromne wzgórze.Audi poradziło sobie w tychwarunkach, poza jednym poślizgiem, i dwie minuty pózniejGabriel ostrożnie wjechał na parking otoczony lasem strzelistychsosen.Zgasił silnik i siedział przez chwilę w uszach dzwoniło muod długiej jazdy aż w końcu otworzył drzwi i postawił nogi naśniegu.Ibrahim nie ruszył się z miejsca. Nie idziesz? Poczekam tutaj, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Nie mów, że się boisz cmentarzy. Boję się cmentarzysk w i k i n g ó w. Wojownikami byli tylko wtedy, kiedy wypływali w morze powiedział Gabriel. W domu najczęściej byli rolnikami, więcnajbardziej przerażającą rzeczą, na którą się dzisiajprawdopodobnie natkniemy, będzie duch farmera. Jeżeli tobie wszystko jedno, to ja sobie tutaj zostanę. Rób, jak uważasz powiedział. Jeśli chcesz tu siedziećsam, to nie ma sprawy.Ibrahim zastanowił się i wysiadł, a Gabriel otworzyłbagażnik i wyjął latarkę oraz łyżkę do opon. Dlaczego to bierzesz? zapytał. Na wypadek gdybyśmy napotkali jakichś wikingów.Wsunął narzędzie za pasek spodni i cicho zamknął bagażnik.Podczas ostatniej rozmowy kazali mi również zostawić broń, więclepszy łom niż nic.Gabriel zapalił latarkę i z Ibrahimem u boku przeszedłprzez parking pokryty warstwą śniegu.Po kilku krokachprzemokły mu oficerki i przemarzły nogi.Trzydzieści sekund po odejściu od samochodu nagle sięzatrzymał na śniegu znajdowały się ledwo widoczne ślady dwóchróżnych wielkości, które prowadziły z parkingu na cmentarz.Zostawił Ibrahima i wrócił do miejsca, w którym się zaczynały.Sądząc po śladach na śniegu, kilka godzin wcześniej niewielkaciężarówka lub furgonetka skręciła z drugiej drogi dojazdowej iwjechała tutaj.Ten z większymi stopami stanął na śniegu postronie kierowcy, z mniejszymi po stronie pasażera.Gabrielprzykucnął i przyjrzał się mniejszym śladom, jakby przyglądał siępociągnięciom pędzla na płótnie, po czym ustalił, że zostawiła jekobieta w sportowych butach, ale nie stwierdził żadnych oznakszarpaniny.Dołączył do Ibrahima i poszli razem na wyznaczonemiejsce.Cmentarz rozpościerał się przed nimi na zboczu wzgórza iopadał w kierunku leżącej w oddali ogromnej śródlądowej zatoki.Chociaż wciąż padał śnieg, w świetle latarki można było dostrzeckontury grobów niektóre były usypanymi z kamieni kopcami,niektóre ogrodzonymi kawałkami ziemi w kształcie koła, a jeszczeinne przypominały łodzie wikingów.Trafienie do odległegozakątka w długim domu nie było trudne Gabriel ograniczył siętylko do pójścia po blizniaczych śladach, po czym przykucnął iodgarnął rękoma warstwę śniegu.Kilka sekund pózniej znalazł to,co dla niego zostawiono, czyli małą zapinaną na suwak torbę, a wniej fragment dokładnej mapy.Przyjrzał się jej dobrze przy świetlelatarki, wstał i wrócił z Ibrahimem do samochodu.* * * Skagen powiedział Gabriel, kiedy powoli zjeżdżał zewzgórza. Chcą, żebyśmy tam pojechali.A właściwie prawie doSkagen, bo zaznaczone na mapie miejsce położone jest nieco napołudnie. Znasz je? Nigdy tam nie byłem, ale znam.Pod koniecdziewiętnastego wieku działała tam grupa artystów znana jakoSzkoła Skagen.Malarze przybyli tam z powodu światła, ponoćjedynego w swoim rodzaju.Ale nie sądzę, że będziemy mogli jedocenić. Może to kolejny dobry znak rzekł Ibrahim. Może zgodził się. Będzie tam córka ambasadora? Nie wiadomo, mamy po prostu jechać wzdłuż wybrzeżaMorza Północnego. Była dziś w nocy na cmentarzu? Chcą, bym tak myślał powiedział Gabriel. Ale niewierzę w to. Dlaczego? Ponieważ kobieta wysiadła z samochodu i sama poszła nacmentarz rzekł. Widziałem Elizabeth w chwili jejuprowadzenia.Nie poszłaby tam z własnej woli, tylko by z nimiwalczyła. Chyba że powiedzieli jej, że ją uwolnią rzekł Ibrahim.Gabriel rzucił mu z ukosa pełne zachwytu spojrzenie. Niezły jesteś powiedział. Kiedyś byłem profesorem rzekł. I uwielbiamkryminały.41Nie wiedziała, ile trwała ta podróż, ponieważ starała sięmyśleć o wszystkim, tylko nie o czasie. To jedynie kilka minut powiedziała do siebie. Jak mrugnięcie okiem. Okłamywałasamą siebie również w kilku innych sprawach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne