Tolkien J R R Niedokonczone opowiesci t I

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wieluzdumiewało się, zapytując: Czy to duch Hadora albo Galdora Wysokiego wróciłz krainy śmierci? A może Hurin uciekł z lochów Angbadu?Jeden był tylko wówczas w armii pogranicza wojownik bieglej władający orę-żem od Turina Beleg Kuthalion.Oni to dwaj wspierali się zawsze, wyprawiającsię razem na długie wędrówki po głuszy.W ten sposób minęły trzy lata, podczas których Turin z rzadka zaglądał do pa-łacu �ingola, mało dbając o swój wygląd czy ubiór, chodził bowiem rozczochra-ny, w kolczudze okrytej poplamionym płaszczem.Zmieniło się to dopiero trze-ciego lata, kiedy dwie dziesiątki wiosen liczący Turin przybył niespodziewanie doMenegrothu, jako że jego oręż wymagał pilnej interwencji płatnerza.Zjawił sięwieczorem i wszedł do pałacu.Nie zastał Króla, który wraz z Melianą wybrał siędo lasów, gdzie chętnie spędzał czas w środku lata.Zmęczony i zamyślony Turinspoczął bez zachęty przy stole, jednak pech zrządził, że zajął pomiędzy starszymikrólestwa miejsce, na którym siadać zwykł Searos.Ten spóznił się nieco, a przy-szedłszy, wpadł w gniew, przekonany, że to duma pchnęła Turina do owego po-stępku i że był to zamierzony afront.Złość Searosa nie zmalała, gdy odkrył, że to-warzystwo, miast ganić Turina, mile wita go przy stole.Na razie jednak udawał jeszcze przychylność wobec przybranego syna �ingo-la, zasiadł tedy przy stole naprzeciwko niego. Rzadko kiedy wojownik z pogranicza zaszczyca nasze towarzystwo po-wiedział. Chętnie oddam mu moje ulubione miejsce w zamian za sposobnośćpogawędki. Powiedział jeszcze niejedno, wypytując Turina o wieści znad gra-nic i jego poczynania w głuszy, a chociaż zdawał się przemawiać uprzejmie, tylkogłupiec nie rozpoznałby szyderstwa w głosie Searosa.W końcu Turin dość miał tejrozmowy, poczuł bowiem gorzki smak wygnańczego chleba.Rozejrzał się wkoło,ale pomimo ciepła i radości panujących w sali pałacu, myśl jego wracała nieustan-nie do Belega i wspólnej włóczęgi po lesie, a nawet do Morweny w domu ojcaw Dorlominie.Zmarszczył czoło i ponuro zadumany nie odpowiedział Searosowi.76Ten zaś, biorąc do siebie te grymasy, przestał się maskować, ujął złoty grzebień le-żący na blacie przed Turinem i powiedział: Nie wątpię, człowieku z Hithlumu, że w pośpiechu siadałeś do stołu i moż-na wybaczyć ci ten zszargany płaszcz, ale czemu czupryna twa przypomina krzakjeżynowy? Może gdybyś odgarnął włosy z uszu, to lepiej słyszałbyś, co się do cie-bie mówi.Turin nic nie odpowiedział, spojrzał tylko na Searosa z dziwnym błyskiemw oczach.Elf jednak nie pojął ostrzeżenia, wzrokiem przeszył Turina i odezwał sięniemal do granic możliwości podnosząc głos: Jeśli mężczyzni z Hithlumu to tak dzicy i nieokrzesani ludzie, jakie zatem sąich kobiety? Czy jak łanie ganiają po turniach, okryte jeno własnymi włosami?Wówczas Turin ujął puchar i cisnął nim w twarz Searosa, który upadł na wznak,poraniony.Młodzieniec dobył zaś miecza, gotów użyć go w tej potrzebie, ale my-śliwy Mablung powstrzymał królewskiego syna.Searos podniósł się, spluwająckrwią na stół. Jak długo jeszcze żywić będziemy tego leśnego wosa43? Kto tu rządzi? Prawodoriackie surowo karze za zranienie wasala w pałacu, za wyciągnięcie zaś mieczanależy się wygnanie.Wyjdzmy stąd, barbarzyńco, to poznasz mą odpowiedz!Turin jednak ochłonął, ujrzawszy krew.Wyrwał się Mablungowi i bez słowawybiegł z sali.Wtedy myśliwy odezwał się do Searosa: Co cię dziś opętało? Wszystko to przez ciebie i możliwe, że królewski osąduzna rozbite usta za właściwą karę za szyderstwa. Jeśli ten młokos ma coś do mnie, niech odwoła się do Króla odparł Se-aros. Ale nic nie usprawiedliwia dobycia miecza w pałacu.Jeśli ów dzikus zrobito samo na zewnątrz, wówczas go zabiję. To nie jest takie pewne stwierdził Mablung. Ale śmierć któregokolwiekz was posłuży bardziej Angbadowi niż Doriathowi, w każdym wypadku złem bę-dąc i zło przyciągając.Chyba jakiś cień z Północy zaległ dzisiaj nad nami.Uważaj,Searosie, synu Ithilbora, byś w dumnym zaślepieniu nie poddał się woli Morgotha,i pamiętaj, że jesteś Eldarem. Tego nie zapomnę odrzekł Searos, wciąż jednak kipiąc gniewem.Złośćjego wzrosła nawet przez noc, gdy opatrywał swoje rany.Nad ranem Turin wyruszył z powrotem na północne pogranicze, a Searos za-sadził się na swego osobistego wroga.Rzucił się na Turina od tyłu z wyciągniętymmieczem i tarczą na dłoni, młodzieniec jednak, zaprawiony leśnym życiem do nie-43Wos - dziki człowiek z lasu , por.przypis 14 do rozdziału Druedain [w trzecim tomie Niedokoń-czonych opowieści.77ustannej czujności, dostrzegł go kątem oka i odskakując, wyciągnął szybko brońi stawił czoło przeciwnikowi. Morweno! zawołał. Szyderca zapłaci za obelgi!Rozszczepił tarczę Searosa na dwoje i miecze przeciwników starły się w walce.Turin miał za sobą twardą szkołę, a zwinny był jak elf i do tego silniejszy.Szybkowykazał własną wyższość i zraniwszy Searosa w dłoń wiodącą miecz, zdał wrogana swą łaskę.Przydepnął upuszczony miecz i powiedział: Długi bieg przed tobą, Searosie, i ubranie będzie ci zawadą.Włosy ci wystar-czą.Powalając nagle elfa na ziemię, odarł go z szat.Searos nie stawiał oporu, prze-straszony wielką siłą Turina, który jednak puścił go nareszcie. Biegnij! krzyknął. Mknij szybko jak jeleń, bo inaczej pogonię cię odtyłu szpikulcem.I Searos czmychnął do lasu, po drodze wrzeszcząc o pomoc jak opętany; Turinruszył za swą ofiarą, a jakkolwiek szybko elf by biegł, jakkolwiek by kluczył, wciążczubek miecza bódł go w słabiznę.Krzyki Searosa ściągnęły innych, którzy także przyłączyli się do gonitwy, aletylko najlepsi z biegaczy zdołali dojść czoła wyścigu.Był między nimi Mablung,mocno zakłopotany i przeświadczony, że zło, które budzi się o poranku, wodą jestna młyn Morgotha.Nie bawiły go takie niecne igraszki i za żałosne uważał wysta-wianie kogokolwiek z rodu elfów na pośmiewisko, głęboko przeciwny samowol-nemu rozstrzyganiu spraw, które winny zakończyć się przed sądem.Nikt onymczasem nie wiedział jeszcze, że to Searos napadł na Turina, zamierzając go zabić. Wstrzymaj się, wstrzymaj Turinie! nawoływał. Nie zachowuj się jakOrkowie! Godne Orka traktowanie za orkowe gadanie w pałacu! odkrzyknął Turini znów pogonił za Searosem, który widząc w rozpaczy, że znikąd pomocy, a śmierćtuż-tuż, ruszył żwawo, aż dobiegł do skalistego urwiska nad szerokim na skok je-lenia wąwozem.W dole płynął strumień, jeden z dopływów Esgalduiny.W wiel-kim strachu Searos dał susa, ale nie dosięgnął drugiego brzegu i z krzykiem spadłna sterczący z wody wielki głaz.Tak skończyło się jego życie w Doriacie, a rozpo-czął długi pobyt pod okiem Mandosa.Turin popatrzył na leżące w strumieniu ciało i pomyślał: Pechowy głupiec!Stąd pozwoliłbym mu już odejść spokojnie do Menegrothu.A teraz zostanę przezniego niewinnie oskarżony.Spojrzał ponuro na Mablunga i jego towarzyszy, któ-rzy zdołali nadbiec i stali teraz obok na skraju urwiska. Cóż, stało się powiedział wreszcie po dłuższej chwili Mablung. Ale tywracaj z nami, Turinie, Król musi bowiem osądzić twe czyny.78 Gdyby �ingol był sprawiedliwy, uznałby mnie niewinnym odparł mło-dzieniec [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne