Czerwone i czarne t.1 Stendhal

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Julian, nie bardzo wiedząc, co czyni, chwycił ją na nowo.Mimo że sam był bardzo wzruszony, uderzył go lodowaty chłód ręki, którą ściskał konwul-syjnie.Ręka uczyniła jeszcze ostatni wysiłek, aby się wydrzeć, ale w końcu została w jegodłoni.Fala szczęścia zalała duszę Juliana; nie iżby kochał panią de R�nal, ale okropna męczarniaustała.Sądził, że trzeba coś mówić dla odwrócenia uwagi pani Derville, głos jego brzmiałdonośnie i silnie.Głos pani de R�nal, przeciwnie, zdradzał takie wzruszenie, że przyjaciółkazlękła się, iż jest niezdrowa, i zaproponowała powrót.Julian uczuł niebezpieczeństwo: Jeśli pani de R�nal wróci do salonu, popadnę znów w katusze, w jakich spędziłem całydzień.Zbyt krótko trzymałem tę rękę, abym mógł to uważać za zdobyty przywilej.W chwili gdy pani Derville ponawiała propozycję, Julian ścisnął silnie rękę zwisającą wjego dłoni.Pani de R�nal, która już wstawała, siadła z powrotem mówiąc omdlewającym gło-sem: Czuję się w istocie nieco cierpiąca, ale świeże powietrze orzezwi mnie.Słowa te potwierdziły szczęście Juliana, które w tej chwili odczuwał w całej pełni.Zacząłmówić, zapomniał o udawaniu, oczarował obie przyjaciółki.Ale było jeszcze nieco tchórzo-stwa w tym potoku wymowy.Obawiał się śmiertelnie, aby pani Derville, spłoszona wiatrem,który się zerwał przed burzą, nie zechciała sama wrócić.Zostałby wówczas sam na sam zpanią de R�nal.Zdobył się, prawie przypadkiem, na ślepą odwagę, która wystarcza do działa-nia, ale czuł, że nie byłby zdolny wyrzec słowa do pani de R�nal.Wymówka z jej strony,choćby najlżejsza, znalazłaby go bezbronnym; owoc zwycięstwa byłby stracony.Szczęściem, tego wieczoru jego gorąca wymowa znalazła łaskę w oczach pani Derville,której zazwyczaj wydawał się dziecinnie niezręczny i nudny.Pani de R�nal, z dłonią w dłoniJuliana, nie myślała o niczym: żyła! Godziny spędzone pod lipą zasadzoną, wedle podania,przez Karola Zmiałego, były dla niej epoką szczęścia.Słuchała z rozkoszą szumu wiatru wgęstwinie oraz szelestu kropel spadających na liście.Julian nie zauważył okoliczności, którabyłaby mu znacznie dodała otuchy: pani de R�nal, która cofnęła rękę, aby pomóc kuzyncepodnieść obaloną wiatrem doniczkę, siadłszy z powrotem oddała mu na nowo dłoń prawiebez trudności, jak gdyby to już była rzecz umówiona.Północ wybiła od dawna; trzeba było wreszcie opuścić ogród.Rozstali się.Pani de R�nal,upojona rozkoszą kochania, w naiwności swojej nie czyniła sobie prawie wyrzutów.Szczę-ście odjęło jej sen.Julian natomiast, śmiertelnie znużony walką, jaka cały dzień toczyła się wjego sercu między nieśmiałością i dumą, spał jak zabity.Nazajutrz zbudzono go o piątej i rzecz, która zabolałaby okrutnie panią de R�nal, gdybyto wiedziała zaledwie pomyślał o niej.Spełnił s w ó j o b o w i ą z e k; i t o o b o w i ą z ek h e r o i c z n y.Przejęty szczęściem tego uczucia, zamknął się na klucz i utonął z nowąprzyjemnością w opisie przygód swego bohatera.Skoro rozległ się dzwonek na śniadanie, Julian, zatopiony w Biuletynach Wielkiej Armii,zapomniał wszystkich triumfów dnia poprzedniego.Schodząc do salonu szepnął sobie: Trzeba powiedzieć tej kobiecie, że ją kocham.Miast przepojonych rozkoszą spojrzeń, których się spodziewał, ujrzał surową fizjonomiępana de R�nal, który, przybywszy od dwóch godzin z Verri�res, nie ukrywał swego niezado-wolenia, iż Julian cały ranek nie zatroszczył się o dzieci.Nic szpetniejszego, jak ten człowiekprzejęty swą ważnością, czujący się w prawie dać uczuć swój niehumor.Każde cierpkie słowo męża przeszywało serce pani de R�nal.Julian był tak oszołomiony,tak jeszcze pełen wielkich czynów, które przez kilka godzin przesuwały się przed jego ocza-mi, iż w pierwszej chwili ledwie raczył zauważyć wymówki pana de R�nal.W końcu odparłdość ostro: Byłem niezdrów!34Ton odpowiedzi byłby uraził człowieka nawet o wiele mniej drażliwego niż pan de R�nal.W pierwszej chwili chciał go wypędzić bez zwłoki; powściągnęła go tylko zasada, iż nie na-leży się nigdy śpieszyć w interesach. Ten smarkacz pomyślał sobie zyskał dzięki memu domowi pewną reputację: pójdziedo Valenoda albo ożeni się z Elizą i tak czy tak będzie sobie drwił ze mnie.Mimo tej przezornej refleksji pan de R�nal dal upust niezadowoleniu w szorstkich sło-wach, które w końcu rozdrażniły Juliana.Pani de R�nal omal się nie rozpłakała.Zaraz pośniadaniu poprosiła Juliana, aby jej podał ramię i przeszedł się z nią trochę; wspierała się nanim przyjacielsko.Na wszystko, co mówiła, Julian zdołał tylko szepnąć: O t o b o g a c z e !Pan de R�nal szedł tuż za nimi; obecność jego wzmagała gniew Juliana.Uczuł nagle, iżpani de R�nal wspiera się znacząco na jego ramieniu; zdjęty nagłym wstrętem, odepchnął jągwałtownie i wyrwał ramię.Szczęściem pan de R�nal nie widział tego nowego zuchwalstwa, zauważyła je tylko paniDerville; przyjaciółka jej zalała się łzami.W tej chwili pan de R�nal zaczął pędzić precz ka-mieniami małą wieśniaczkę, która szła niedozwoloną drogą, skracając, przez sad. Panie Julianie, przez litość szepnęła pani Derville niech się pan uspokoi, pomyśl pan,wszyscy miewamy swoje humory.Julian zmierzył ją zimno oczami, w których malowała się najwyższa wzgarda.Spojrzenie to zdumiało panią Derville, a byłoby ją zdziwiło o wiele bardziej, gdyby odga-dła jego istotną treść: wyczytałaby w nim mętną nadzieję najokrutniejszej zemsty.Bez wąt-pienia takie upokorzenia tworzyły Robespierów. Twój Julian jest bardzo gwałtowny, przeraża mnie szepnęła do przyjaciółki. Ma prawo do urazy odparła. Przy tak zadziwiających postępach, jakie chłopcy robią,cóż znaczy, że przez jeden ranek nie zajmował się nimi.Trzeba przyznać, że mężczyzni sąbardzo bezwzględni.Pierwszy raz w życiu pani de R�nal uczuła jakby chęć zemsty na mężu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne