D'Amato Brian Królestwo Słońca 01 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po bliższym spojrzeniu okazało się, żena łukach odgradzających molo są czaszki.Szłag, pomyślałem.Przez to możemy zyskać opinię rzezników.W domu zabijaliśmy tylko paru celebrytów i od czasu do czasu nie-godziwców.Tutaj chyba wykonywano karę śmierci na kimkolwiek,kto choćby krzywo spojrzał na niewłaściwą osobę, po czym wysta-wiano czaszkę na palu jak trofeum.Te najdalej na zachodzie były takstare i zerodowane, że nie dało się rozpoznać, czy to ludzkie.Tutejsimieszkańcy nie mają za grosz finezji, uznałem.Za pomocą podarunków czy też łapówek wykupiliśmy sobie wej-ście na groblę.Dotarliśmy nią do malutkiego półwyspu, skąd peonizaładowali nas na dwie tratwy.Każdą sterowało czterdziestu męż-czyzn z długimi tyczkami.Popłynęliśmy na wschód i północ, do Ta-moanatowacanac, czyli portu przy Teotihuacan.Minęliśmy wyspę,gdzie tylko warzyło się sól i gdzie krótkowłosi niewolnicy wydobywaliwodę z jeziora przy pomocy systemu żurawi i czerpaków, po czymwlewali ją do pokrytych białą skorupą rynien.Szkarłatny ibis spojrzałna mnie, jakby wiedział więcej niż ja.Jak Tot, ten egipski bóg mądro-ści, pomyślałem.Ciekawe, jakim bogiem jest tutaj.Nad wzmocnionym kamieniami nabrzeżem wznosiła się prowizo-ryczna palisada z tysięcy ściętych drzew, z gałęziami wyciągniętyminad jezioro, by utrudnić atakującym pokonanie ogrodzenia.Przybi-liśmy do szczeliny w tym drewnianym murze i starając się zachowaćgodną postawę, co nie jest łatwe przy schodzeniu z chybotliwej tra-twy, wkroczyliśmy do Babel.[44]Miast� takie jak - powiedzmy - Marrakesz, Benares czy inne po-dobnie wyglądają uroczo na filmach w Travel Channel, ale kiedy sięje odwiedzi, okazuje się, że panuje tam smród i ubóstwo.Wtedy niemarzy się o niczym innym, jak tylko o powrocie czym prędzej doTenafly czy innej wiochy, skąd się przyjechało - i to jak najszybciej.Tamoanatowacanac było jak Benares bez filmowego podkładumuzycznego.Mieszkało tu chyba z osiem tysięcy ludzi - a przynaj-mniej tylu widziałem - tłoczących się na brzegu i próbujących przejśćgdzieś indziej.Tragarze mnie podnieśli, więc miałem widok nad gło-wami tłumu.Znajdowaliśmy się w otwartym kręgu, czy może raczej pome-rium - okręgu wyznaczającym granicę miasta - o średnicy tysiącaramion, między murem nad brzegiem za naszymi plecami a zruj-nowaną palisadą ze stanowiskami obserwacyjnymi przed nami odwschodu.Miejsce sprawiało prowizoryczne wrażenie, jakby nagleporządny park zmienił się w slums, gdzie nędzarze rozstawili na-mioty, jurty, szałasy z płacht albo tylko rozsiedli się na gołej ziemi.Dwudziestki oszczepników z Klanu Widłogona przepychały się przeztłuszczę, grożąc nazbyt agresywnym pielgrzymom biczami z włókienpalmowych.Krewniak na końcu każdej grupy niósł trzydziestostopo-wą tyczkę z wielką tarczą z piór zwisającą na około pięć ramion.Każ-da tarcza miała inny wzór - zapewne było to coś w rodzaju sztandaruoddziału.A na szczycie tyczki opalona skóra kogoś, kto wszedł tam,gdzie nie powinien, lub zrobił coś, czego nie wolno, łopotała głuchojak wilgotna flaga przed muzeum.W tym świecie strój był paszportem.Przez tłum pomagał namsię przecisnąć oddział oszczepników.Tylko dla VIP-�W, pomyślałem.Przedzieraliśmy się przez gromady plebejuszy.Teraz umiałem już od-różnić klany i pochodzenie na podstawie ubiorów i tatuaży, a w bo-nusie z pamięci Szakala wypływały odruchowo powiązania i status,wszystko zaprawione wyrazną pogardą.Na przykład: pomarańczowesari noszone przez krępych, niskich i zakurzonych mężczyzn wska-zywało, że to Cacaxtlanie, a trochę dalej wysocy, muskularni kopuło-głowi - szlag, zaczynam używać przezwisk, co tutaj stanowiło przejawdobrych manier, ale w dwudziestym pierwszym wieku wręcz przeciw-nie - osobnicy z opalenizną w stadium przedczerniakowym i z popę-kaną od słońca skórą, pochodzą z Chanacu, to proto-Mixtecy, z górwokół Zampoaltepetl.Związana linami grupa wysokich i szczupłychasteników ze strupami i pokutnymi woreczkami przywiązanymi dokostek okazała się nie kontyngentem niewolników, lecz ludzmi z Ya-xacan, leżącego na najdalszym północno-zachodnim krańcu doliny,którzy musieli odpracować dług.Drobni, bladzi i przygarbieni, nie-mal nadzy osobnicy z wydatnymi, ozdobionymi ustami i glinianymimiskami z rytym wzorem przybyli z bardzo dalekiego południa,może nawet z Costa Rica, i sprzedawali kute ze złota małe żaby orazowady, co w tej części świata było zupełną nowością.Pomniejszy królZapoteków, okryty klekoczącymi łuskami z żółtych muszli, jechał naplecach umięśnionego giganta, mającego chyba z siedem stóp wzrostu.Dostrzegłem także przybyszy wyglądających na ludzi z zachodu: Tax-canob z wybrzeża Pacyfiku i plemię, którego lokalizacji nie umiałemsobie przypomnieć, rybaków ze skórami węgorzy i zębami rekinów.Czterech z nich kucało wokół wyciśniętych w ziemi dziurek tworzą-cych kształt krzyża i grało w uproszczoną wersję Gry.Reszta stałanad nimi i głośno kibicowała.Co za durnota, pomyślałem.Pełna GraOfiarna i to, w co grali ci ludzie, różniły się tak, jak finały turniejubrydżowego i rżnięcie w czarnego piotrusia.Prawdziwa Gra Ofiarnajest tysiąc razy bardziej skomplikowana.Hun Xoc wskazał grupkę wysokich mężczyzn odzianych w jelenieskóry.Pochodzili z dalekiej północy, a przynajmniej tak wyglądali.Podróżowali tu chyba latami przez pustynię i - chociaż to brzmi nie-wiarygodnie - mogli przybyć aż z Ohio, znad Mississippi.Handlowalibłękitnymi kamieniami, które tutaj osiągały zawrotne ceny, ponie-waż takich kamieni jeszcze na terenach Majów nie znano.Były to tur-kusy.Przed nami rozległy się odgłosy bójki, a obok przemaszerowałniezależny licytator, który zajął się sprzedażą dzieci pielgrzymów, byich rodzice mogli przejść do miasta.Właśnie podniósł czteroletniegochłopca, by dobrze go pokazać potencjalnym klientom.Trzymał goza sznur, który pętał nadgarstki i kostki.Dziecko straciło równowa-gę i pisnęło przestraszone.Oddział krewniaków z jakiegoś niskiegoklanu zawrócił obok nas.Po wysoko upiętych włosach rozpoznałemludzi z Yucatec.Natomiast faceci ze spiralami wypalonymi na skórzepo lewej stronie ciała na pewno przywędrowali z Colima, by kupić jaknajwięcej glinianych naczyń.Zastąpią one wyposażenie, którezostanie rozbite podczas Ciszy.Najprawdopodobniej - a nie byłemjeszcze całkiem tego pewien - chodziło o to, że wszystko, co maduszę, czyli cokolwiek, czego się używa, jak broń czy narzędzia, lubnawet miska, może łatwo zostać opętane podczas czuwania, a potemzaatakować właściciela.Wyobraziłem sobie gospodynię domowąmachającą bezradnie ramionami, gdy atakuje ją rój sztućców igarnków w wykafelkowanej kuchni.W każdym razie należałozniszczyć potencjalnie grozne sprzęty i zacząć od nowa.Zresztą możeto był tylko chwyt marketingowy, by można było sprzedać więcejtowarów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne