Goethe Johann Wolfgang Powinowactwa z wyboru

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rozbiera dziecko, i osusza je swoją muślinową suk-nią.Szarpie na sobie odzież, po raz pierwszy ukazuje swe ciało cichemu niebu, po raz pierw-szy przyciska żywe stworzenie do białej nagiej piersi.Ach! Ale ono już nie należy do ży-wych! Martwe członki nieszczęsnego maleństwa ziębią jej łono chłodem przenikającym dogłębi serca.Azy nieprzerwanym strumieniem płyną jej z oczu, udzielając skostniałemu ciałkudziecka jakiegoś pozoru ciepła i życia.Otylia nie ustaje w wysiłkach, owija je w swój szal,117łudzi się, że głaszcząc je, przyciskając do siebie, chuchając na nie, okrywając pocałunkami iłzami zastąpi pomoc, jakiej pozbawione jest tu, w tym oderwaniu od ludzi.Wszystko nadaremnie! Chłopczyk leży sztywny w jej ramionach, nieruchomo stoi łódz nawodzie.Lecz nawet wtedy ta piękna dusza nie traci nadziei.Zwraca oczy do góry.Klęka nadnie czółna i podnosi skostniałe dziecię obu ramionami ponad niewinną swą pierś, co bielą ichłodem podobna jest do marmuru.Ze wzrokiem przesłoniętym łzami patrzy w niebo i wzy-wa ratunku stamtąd, skąd, wierzy w to całą duszą, musi nadejść, skoro nie ma go znikąd naziemi.Nie na próżno zwraca się do gwiazd, co pojedynczo już rozbłyskują na niebie.Zrywa sięlekki wiatr i pędzi czółno w kierunku platanów.ROZDZIAA CZTERNASTYBiegnie do nowego domu, wzywa chirurga, pokazuje mu dziecko.�w, człowiek wielcedoświadczony, bada maleńkie ciałko szczegółowo wedle zasad swej sztuki.Otylia stoi przynim, podaje, pomaga, jest czujna i czynna, lecz wszystko to wykonuje tak, jak by była na in-nym już świecie.Albowiem najwyższe nieszczęście, jak i najwyższe szczęście zmienia obli-cze wszystkich rzeczy.Dopiero, gdy po wszystkich próbach, jakie poczynił, lekarz potrząsnąłnaprzód w milczeniu głową, a potem cichym nie odpowiedział na jej pełne nadziei pytanie,Otylia opuściła sypialnię Szarlotty, gdzie się to wszystko odbywało, i zaledwie tylko przekro-czyła próg bawialni, padła zemdlona twarzą na dywan, nie mogąc dojść już do kanapy.W tej chwili usłyszano turkot.Wróciła Szarlotta.Chirurg prosi otaczających usilnie, by zo-stali, chce sam jej wyjść naprzeciw i przygotować ją, lecz Szarlotta już weszła do bawialni.Znajduje Otylię na podłodze, a jedna z dziewcząt domowych z krzykiem i płaczem wybiegajej naprzeciw.Wchodzi chirurg i naraz Szarlotta dowiaduje się o wszystkim.Ale czyż mogłaod razu porzucić wszelką nadzieję! Doświadczony, utalentowany, mądry lekarz nie pozwalajej oglądać dziecka i oddala się, bo chce ją zwodzić, że pragnie nowe jakieś stosować środkiratunku.Szarlotta siada na sofie; Otylia leży jeszcze na podłodze, lecz wsparta o kolanaprzyjaciółki; jej piękna głowa przechylona jest w dół.Oddany lekarz-przyjaciel co chwila sięzjawia i udając, że ratuje dziecko, czuwa nad życiem kobiet.Tak zbliża się północ.Ciszaśmierci zalega domostwo.Szarlotta nie ukrywa dłużej przed sobą myśli, że dziecko już niepowróci do życia.Chce je widzieć.Ułożono je w koszyku, otulone schludnie w ciepłe, weł-niane chusty, i postawiono obok niej na kanapie.Tylko twarzyczka jest odkryta; synek leży tuprzed nią cichutki i śliczny.Nieszczęśliwy wypadek poruszył wkrótce całą wieś.Wiadomość dotarła wkrótce do go-spody.Major natychmiast wyruszył znanymi sobie ścieżkami do zameczku Szarlotty.Ob-szedł dom dokoła i zatrzymawszy sługę, który biegł po coś do zabudowań gospodarczych,dowiedział się bliższych szczegółów i kazał wywołać chirurga.Lekarz, zdumiony nagłymzjawieniem się swego dawnego protektora, opowiedział mu dokładnie o wszystkim i podjąłsię przygotować Szarlottę na jego przybycie.Wrócił do pokoju i rozpoczął jakąś obojętnąrozmowę przeskakując z tematu na temat, aż napomknął o przyjacielu Szarlotty, żywo malu-jąc jego współczucie i chęć pomocy, jaką pragnął okazać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne