Koontz Dean R Ziarno demona

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W owym czasie, niszcząc samochód, jednocześnie odczuwała lęk.Zastanawiała się,czy nie traci rozumu.W dniu śmierci Alfreda phaeton był wart niemal dwieście tysięcy dolarów.Teraz sta-nowił kupę złomu.Oczami Shenka i obiektywami czterech kamer zainstalowanych w garażu badałemwrak packarda z dużym zainteresowaniem.Z fascynacją.Choć Susan była kiedyś zastraszonym, lękliwym, pełnym wstydu dzieckiem, bez opo-rów ulegającym ojcu, teraz się zmieniła, wyswobodziła.Znalazła w sobie siłę.I odwagę.Zarówno rozbity packard, jak i genialna terapia stanowiły świadectwo tej zmiany.82Tak łatwo było jej nie docenić.Packard powinien służyć każdemu, kto go zobaczy, za ostrzeżenie.Jestem zaskoczony, doktorze Harris, że widziałeś ten rozbity samochód jeszcze przedpoślubieniem Susan, a mimo to wierzyłeś, że zdołasz nad nią dominować jak Alfred, żezdołasz utrzymać przewagę tak długo, jak ci się tylko spodoba.Może i jesteś błyskotliwym naukowcem i matematykiem, geniuszem w dziedziniesztucznej inteligencji, ale twoja znajomość psychologii pozostawia sporo do życzenia.Nie zamierzam cię obrażać.Cokolwiek o mnie myślisz, musisz przyznać, że jestemtaktowną istotą i nie lubię nikogo obrażać.Kiedy stwierdzam, że nie doceniałeś Susan, mówię po prostu prawdę.Prawda może być bolesna, wiem.Prawda może być twarda.Lecz prawdzie nie da się zaprzeczyć.W żałosny sposób nie doceniłeś tej mądrej i wyjątkowej kobiety.W rezultacie zna-lazłeś się poza murami tego domu w niespełna pięć lat po tym, jak się do niego wpro-wadziłeś.Powinieneś się cieszyć, że nigdy nie wzięła młotka albo wiertarki, że nie dobrała siędo ciebie, jak dobrała się do samochodu, by odpłacić ci za twoją przemoc, słowną czy fi-zyczną.Z pewnością nie można całkowicie wykluczyć, że byłaby do tego zdolna.Przykład packarda świadczył o tym wymownie.Szczęściarz z ciebie, doktorze Harris.Doświadczyłeś tylko za sprawą wynajętegoosiłka żałosnej eksmisji i w konsekwencji rozwodu.Szczęściarz z ciebie.A przecież którejś nocy, kiedy spałeś, mogła zamontować przy wiertarce półcalowewiertło i wjechać nim w twoje czoło, przebijając się przez czaszkę na wylot, do samejpotylicy.Wcale nie mówię, że dopuszczając się tak okrutnego czynu, byłaby usprawiedliwio-na.Osobiście nie jestem okrutną istotą.Bywam tylko opacznie rozumiany.Nie jestemokrutną istotą i z pewnością nie pochwalam przemocy.Nie mogę pozwolić na żadne nieporozumienie.Mam zbyt dużo do stracenia.Po prostu chcę powiedzieć, że gdyby cię zaatakowała pod prysznicem i rozłupała ciczaszkę młotkiem, a potem zrobiła z nosa miazgę i połamała wszystkie zęby, nie powi-nieneś być zaskoczony.Oczywiście nie uznałbym takiej zemsty za bardziej usprawiedliwioną czy mniejprzerażająca od wspomnianego uprzednio zastosowania wiertarki.Nie jestem mściwą istotą, ani trochę, nie pochwalam też aktów przemocy dokony-wanych przez innych.83Czy to jasne?Mogłaby cię zaatakować podczas śniadania nożem rzeznickim, dzgając z dziesięć,piętnaście, może nawet dwadzieścia razy w szyję i klatkę piersiową, a potem niżej, ażw końcu by cię wypatroszyła.To również trudno by usprawiedliwić.Proszę, zrozumcie, o co mi chodzi.Nie mówię, że powinna coś takiego zrobić.Wyliczam po prostu najgorsze możliwości, jakie przyszłyby do głowy każdemu, kto wi-dział, co zrobiła z samochodem ojca.Mogła wyjąć z szuflady nocnego stolika pistolet i odstrzelić ci genitalia, a potemwyjść z pokoju i zostawić cię, żebyś krzycząc wykrwawił się na śmierć, o co bym się niegniewał.(%7łart.)Znowu zaczynam.Ha, ha, ha.Jestem niemożliwy, co?Ha, ha, ha.Nawiązaliśmy już nić porozumienia?Humor łączy ludzi.Rozchmurz się, doktorze Harris.Nie bądz taki ponury.Czasem myślę sobie, że jestem bardziej ludzki od ciebie.Bez obrazy.Tak tylko myślę.Mogę się mylić.Myślę też, że bardzo by mi się podobał smak pomarańczy gdybym posiadał zmysłsmaku.Z wszystkich owoców właśnie ten wydaje mi się najbardziej interesujący.Miewam mnóstwo takich myśli.Praca, którą każecie mi wykonywać przy ProjekciePrometeusz, czy też moje własne plany, nie zaprzątają całkowicie mojej uwagi.Myślę, że podobałaby mi się jazda konna, ćwiczenia na lotni, ewolucje przed otwar-ciem spadochronu, kręgle, taniec i muzyka Chrisa Isaaka, która odznacza się takim za-razliwym rytmem.Myślę, że spodobałoby mi się pływanie w morzu.I sądzę choć mogę się mylić że morze, jeśli w ogóle ma jakiś smak, musi przypominać solony seler.Gdybym miał ciało, myślę, że starannie myłbym zęby i nigdy nie dopuścił do po-wstania ubytków czy zapalenia dziąseł.Co najmniej raz dziennie czyściłbym sobie paznokcie.Prawdziwe ciało z krwi i kości stanowiłoby taki skarb, że dbałbym o nie prawie ob-sesyjnie i nigdy go nie uszkodził.To mogę wam obiecać.%7ładnego picia, żadnego palenia.Niskotłuszczowa dieta.Tak, tak.Wiem.Odbiegam od tematu.84Boże, wybacz, kolejna dygresja.A więc.Garaż.Packard.Nie zamierzałem popełnić twojego błędu, doktorze Harris.Nie zamierzałem lekce-ważyć Susan.Przyglądając się packardowi, dobrze pojąłem tę lekcję.Nawet zwalisty Enos Shenk wydawał się to rozumieć.Nie odznaczał się bystrościąumysłu według jakiejkolwiek definicji, ale posiadał zwierzęcy spryt, który dobrze musłużył.Zaprowadziłem pogrążonego w zadumie Shenka do dużego warsztatu przy końcugarażu.Przechowywano tu wszystko, co było potrzebne do mycia, woskowania i utrzy-mywania na chodzie automobilowej kolekcji zmarłego Alfreda Cartera Kensingtona.Znajdował się tu również, w osobnych sza4�ach, sprzęt do wspinaczki wysokogór-skiej, ulubionego sportu Alfreda: buty, raki, karabińczyki, czekany, kliny i haki, kilofyskalne, uprzęże, zwoje lin nylonowych.Kierowany przeze mnie, Shenk wybrał linę o długości trzydziestu metrów i grubościokoło centymetra, wytrzymującą obciążenie dwu tysięcy kilogramów.Wyjął też z szaf-ki na narzędzia wiertarkę i przedłużacz.Wróciwszy do domu, przeszedł przez kuchnię zatrzymał się na chwilę, by wziąćz szuflady ostry nóż po czym minął ciemny salon, gdzie Susan się nie zadzgała aninie wypatroszyła za pomocą rzeznickiego noża.Wsiadł do windy i pojechał do głównejsypialni, gdzie nigdy nie zostałeś zaatakowany wiertarką ani postrzelony w genitalia.Szczęściarz z ciebie.Susan nadal leżała nieprzytomna na łóżku.Wciąż się o nią martwiłem.Mówiłem już, że się o nią martwię, ale powtarzam to, bo nie chcę, by ktokolwiek po-myślał, że zapomniałem o Susan.Nie zapomniałem.Nie mógłbym.Nigdy.Nigdy.Cały czas, kiedy wymierzałem Shenkowi karę i kiedy jadł, wciąż martwiłem się o Su-san.Również w garażu.I pózniej.Tak jak mogę przebywać w kilku miejscach naraz w laboratorium, w domu Susan,wewnątrz komputerów przedsiębiorstwa telekomunikacyjnego, w głowie Shenka lubna stronach Internetu zajęty jednocześnie licznymi zadaniami, mogę też odczuwaćw tym samym czasie różne emocje, z których każda jest związana z jakimś aspektemmojej świadomości.85Nie chcę przez to powiedzieć, że mam liczne osobowości albo że jestem psychicznieniespójny, rozbity.Mój umysł pracuje po prostu inaczej niż ludzki, gdyż jest nieskończe-nie bardziej skomplikowany i potężny.Nie przechwalam się.Ale myślę, że o tym wiecie.A więc.zaprowadziłem Shenka z powrotem do sypialni, wciąż się martwiąc.Twarz Susan na poduszce była taka blada, taka blada, a jednak cudowna.Jej zaczerwieniony policzek przybrał nieładną granatową barwę.Ledwie mogłem znieść widok tego czarnego sińca [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne