MAREK KRAJEWSKI Edward Popielski 03.Liczby Harona (2011)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kocowski zagryzł zęby i zamyślił się głęboko.Teraz w oczy patrzyli mu wszyscy jegopodwładni. Musiałbym przyznać, że to by było zadziwiające zaczął wolno ale wcale niejestem pewien, czy podjąłbym tak szeroko zakrojone środki, by wyjaśnić ten przypadek.Aponadto ożywił się chyba jest różnica, mój panie, pomiędzy przypadkową być możegematrią 68 w nazwiskach ofiar a zdumiewającą zbieżnością w pańskim patagońskimprzykładzie!Zapadła cisza.Popielski obrócił kilkakrotnie sygnet na palcu.Ten gest Zaremba wziąłza magiczny, nie wiedział, że sygnet jest w myślach przyjaciela kastetem, którym zostanie terazzadany Kocowskiemu nokautujący cios. Ta gematria 68 nie jest przypadkowa. Podszedł do tablicy i wziął kredę w palce.Otóż, moi panowie, pierwszą ofiarę można nazwać, parafrazując język biblijny, prorokinią,drugą zaś nierządnicą. Napisał na tablicy po polsku oba te wyrazy. Takie były ich profesje.Wróżka i prostytutka.Po hebrajsku odpowiednio nebi ah i zonah. Dopisał przy polskichwyrazach ich odpowiedniki Gdy policzymy wartości tych hebrajskich liter, wie pan, naczelniku, ile nam wyjdzie? 68? zapytał cicho Kocowski. Tak jest, i jeden, i drugi wyraz ma gematrię 68. Popielski otrzepał palce z kredy.Morderca zabił zatem dwie kobiety o nazwiskach, których spółgłoski dają gematrię 68, izawodach, których spółgłoski dają gematrię 68.Dlaczego? Nie wiem.Ale wiem jedno: muszęiść do biura ewidencji ludności i przejrzeć nazwiska wszystkich obywateli naszego miasta.Napierwszy rzut oka oddzielę ogromną większość, czyli te, które mają gematrię większą niż 100.A potem policzę wartość wszystkich spółgłosek w tych nazwiskach, które mi pozostaną.Kiedymi wyjdzie 68 , sprawdzę, jaki zawód wykonuje dana osoba, i wtedy zatelefonuję do rabinaSchatzkera.Dowiem się od niego, jak ten zawód przetłumaczyć na hebrajski.Kiedy podliczęlitery w hebrajskim oznaczeniu profesji i znów wyjdzie mi gematria 68 uderzył gwałtowniepięścią w tablicę mam przyszłą ofiarę! Ma pan jeszcze jakieś uwagi, naczelniku? Nie uwagę, lecz polecenie butny ton Kocowskiego kontrastował z jego niepewnymspojrzeniem. Niech pan jutro idzie do mojego sekretariatu.Z samego rana! Panna Zosiawystawi panu pełnomocnictwo do urzędu meldunkowego! Do roboty!Popielski, nie patrząc w oczy byłemu przełożonemu, zaczął strzepywać z mankietówresztki kredowego pyłu. A czy pan naczelnik zdaje sobie sprawę, że jeden z naszej piątki nie pasuje do reszty?Ze jeden z nas nosi nazwisko składające się z parzystej liczby liter, podczas gdy wszyscy inni są nieparzyści ? Kto to jest? Zostawiam pana z tą zagadką, panie bystry.3PAN WACAAW KR�L, nocny portier pracujący w wydziale Va Zarządu Miejskiego wkrólewskim i stołecznym mieście Lwowie na ulicy Rutowskiego, rozkładał właśnie wsłużbówce swój codzienny ekwipunek, kiedy ostro zabrzęczał dzwonek u drzwi wejściowych.Król spojrzał na zegarek, zarejestrował godzinę dziewiątą wieczór i uznał, że o tej porze nie maprawa tu być żadnego interesanta.Może się przesłyszał? Wepchnął wskazujące paluchy domałżowin usznych i świdrował nimi przez chwilę.Należało być czujnym i udrożnić kanałysłuchowe, w razie gdyby rzekomy dzwięk dzwonka okazał się jednak prawdziwy.Nigdy nicnie wiadomo może to jakiś pijak dzwoni dla hecy, a może kierownik administracyjnybudynku chce wypróbować czujność swego personelu? Nasłuchiwał.Cisza.Odetchnął.Najprawdopodobniej było to jednak przesłyszenie.Kiedy już przystępował do ulubionej swejczynności na dobry początek dyżuru czyli do obierania jabłka małym nożykiem z bakelitowąrękojeścią dzwonek zadzwonił po raz drugi.Portier Wacław Król nie miał teraznajmniejszych wątpliwości, że dzwięk dochodzi spod wejścia głównego.Poprawił mundur, pas wciągnął na brzuch, nasunął czapkę głębiej na czoło ipobrzękując kluczami, pokuśtykał w stronę drzwi wejściowych.Otworzył małe zakratowaneokienko i na tle katedry łacińskiej ujrzał potężnie zbudowanego osobnika z sińcami na twarzy,który bez słowa powitania podał mu przez kraty jakiś dokument.Król dwukrotnie przeczytał papier.Było to pełnomocnictwo podpisane przeznaczelnika Urzędu Zledczego Komendy Wojewódzkiej Policji.Okaziciel tego pisma mógłkorzystać z archiwum urzędu meldunkowego o dowolnej porze, a ponadto żądać współpracy odwszystkich osób zatrudnionych w tejże instytucji.Był to glejt, jakiego Wacław Król nigdy niewidział w czasie siedmiu łat pracy w tym miejscu.Najważniejszą jednak przepustk była twarzprzybysza, którą portier przypomniał sobie nagle w błysku olśnienia. Dobry wieczór, pani Popielski. Otworzył drzwi na oścież. Przepraszam, że punazwisku, ali nie znam rangi. Dobry wieczór odparł przybyły i uśmiechnął się krzywo. A, to pan Król! To tutajpan teraz pracuje? Ileż to lat już minęło? A bendzi siedym. Król zamykał drzwi za Popielskim. Pan świeżu był w Zledczym,kiedy ja kulfona58 złamałym. Wskazał palcem na sztywną nogę. Leżałem na Pijarów, aż sizrosłu.Krzywu bo krzywu, ale zawszy.I potem ja tu posady dostał.Dobra! Państwowa! Noali w czym mogi pomóc panu, panie.Nie znam rangi. Panie Król, mam lat czterdzieści cztery uśmiechnął się Popielski i jestem wciąż wrandze szeregowca.Niech pan do mnie mówi szeregowy Popielski ! Jak to? Oczy portiera zaokrągliły się ze zdumienia. Potrzebuję listy osób, które korzystały z ksiąg adresowych w ostatnich dziesięciulatach. Edward sięgnął do kieszeni po papierosy. Czy pan mi w tym pomoże, czypowinienem zadzwonić do jakiegoś z pracujących tu archiwistów. Może pan sam w archiwum. Król wciąż nie mógł się otrząsnąć z wrażenia, jakie nanim wywarła ta niespodziewana wieczorna wizyta i dziwne słowa Popielskiego. Proszę daćmi upoważnienie, ja ji odpiszy dla szefa.U nas jest wszystku na tipes-topes, panie. Szeregowy. Popielski zapalił papierosa.Król spojrzał z niedowierzaniem na rozmówcę i poprowadził go do archiwum.Pochwili Popielski przeglądał katalog.Znalazł w nim najpierw listę wypożyczeń, która wedługadnotacji na karcie katalogowej miała się znajdować w gabinecie archiwistów, w oszklonejszafie numer VII.Udał się tam zatem i rzeczywiście znalazł teczkę w miejscu wskazanymprzez katalog.Wykaligrafowany na niej napis głosił: Regestr wypożyczeń akt adresowych.Popielski wyjął notatnik i pióro Waterman, zdjął marynarkę i zasiadł za biurkiem, którenależało, jak go poinformował Król, do pana Aopuszniaka.Wykorzystał nie tylko jego miejscepracy, ale nawet strój roboczy, który wisiał obok na wieszaku.Na plecy włożył niecoprzyciasny fartuch, na przedramiona wciągnął zarękawki, a na głowę z niejakim trudemwcisnął daszek Zabezpieczony w ten sposób przed kurzem i ostrym światłem lampy, przekręciłwłącznik i biurko zostało zalane przez światło spod klosza w kształcie tulipana.Zacząłskrupulatnie przeglądać regestr wypożyczeń akt adresowych [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne