Mickiewicz Adam Pan Tadeusz ISBN 9789185805006

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Naprzód w legijonyChciał go posyłać; byłem okropnie zmartwiony.Potem zgodził się przecie, by w domu pozostałI żeby się ożenił.Jużbyć żony dostał;Partyję upatrzyłem; nikt z obywateliNie wyrówna z imienia ani z parenteliPodkomorzemu; jego starsza córka AnnaJest na wydaniu, piękna i posażna panna.Chciałem zagaić.Na to Telimena zbladła,Złożyła książkę, wstała nieco i usiadła.94Pan Tadeusz.pan SędziaSchyliwszy się i ręce obmywszy w strumieniu,Usiadł przed Telimeną na wielkim kamieniu.95Adam Mickiewicz Jak mamę kocham - rzekła - czy to, Panie Bracie,Jest w tym sens jaki? Czy wy Boga w sercu macie?To myślisz Tadeusza zostać dobrodziejem,Jeśli młodego chłopca zrobisz grykosiejem!Zwiat mu zawiążesz! Wierz mi, kląć was kiedyś będzie!Zakopać taki talent w lasach i na grzędzie!Wierz mi, ile poznałam, pojętne to dziecię,Warto, żeby na wielkim przetarło się świecie;Dobrze Brat zrobi, gdy go do stolicy wyśle;Na przykład do Warszawy? lub wie Brat, co myślę,%7łeby do Peterburka? Ja pewnie tej zimyPojadę tam dla sprawy; razem ułożymy,Co zrobić z Tadeuszem; znam tam wiele osób,Mam wpływy: to najlepszy kreacyi sposób.Za mą pomocą znajdzie wstęp w najpierwsze domy,A kiedy będzie ważnym osobom znajomy,Dostanie urząd, order; wtenczas niech porzuciSłużbę, jeżeli zechce, niech do domu wróci,Mając już i znaczenie, i znajomość świata.I cóż Brat myśli o tem? Jużci, w młode lata -Rzekł Sędzia - niezle chłopcu trochę się przewietrzyć,Obejrzeć się na świecie, między ludzmi przetrzeć.Ja za młodu niemało świata objechałem:Byłem w Piotrkowie, w Dubnie, to za trybunałemJadąc jako palestrant, to własne swe sprawyForytując, jezdziłem nawet do Warszawy.Człek niemało skorzystał! Chciałbym i synowcaWysłać pomiędzy ludzie, prosto jak wędrowca,Jak czeladnika, który terminuje lata,Ażeby nabył trochę znajomości świata.Nie dla rang ni orderów! Proszę uniżenie,96Pan TadeuszRanga moskiewska, order, cóż to za znaczenie?Któryż to z dawnych panów, ba, nawet dzisiejszych,Między szlachtą w powiecie nieco zamożniejszych,Dba o podobne fraszki? Przecież są w estymieU ludzi, bo szanujem w nich ród, dobre imięAlbo urząd, lecz ziemski, przyznany wyboremObywatelskim, nie zaś czyimś tam faworem.Telimena przerwała: Jeśli Brat tak myśli,Tem lepiej, więc go jako wojażera wyślij. Widzi Siostra - rzekł Sędzia, skrobiąc smutnie głowę -Chciałbym bardzo, cóż, kiedy mam trudności nowe!Pan Jacek nie wypuszcza z opieki swej synaI przysłał mi tu właśnie na kark bernardynaRobaka, który przybył z tamtej strony Wisły;Przyjaciel brata, wszystkie wie jego zamysły;A więc o Tadeusza już wyrzekli losieI chcą, by się ożenił, aby pojął Zosię,Wychowankę Wać Pani; oboje dostaną,Oprocz fortunki mojej, z łaski Jacka wianoW kapitałach; wiesz Aśćka, że ma kapitały,I z łaski jego mam też fundusz prawie cały,Ma więc prawo rozrządzać.- Aśćka pomyśl o tem,%7łeby się to zrobiło z najmniejszym kłopotem.Trzeba ich z sobą poznać.Prawda, bardzo młodzi,Szczególnie Zosia mała, lecz to nic nie szkodzi;Czas by już Zośkę wreszcie wydobyć z zamknięcia,Bo wszakci to już pono wyrasta z dziecięcia.Telimena, zdziwiona i prawie wylękła,Podnosiła się coraz, na szalu uklękła;Zrazu słuchała pilnie, potem dłoni ruchem97Adam MickiewiczPrzeczyła, ręką żwawo wstrząsając nad uchem,Odpędzając jak owad nieprzyjemne słowaNa powrót w usta mówcy. A! a! to rzecz nowa!Czy to Tadeuszowi szkodzi, czy nie szkodzi -Rzekła z gniewem - sądz o tem sam Wać Pan Dobrodzi�j!Mnie nic do Tadeusza; sami o nim radzcie,Zróbcie go ekonomem lub w karczmie posadzcie,Niech szynkuje lub z lasu niech zwierzynę znosi;Z nim sobie, co zechcecie, zróbcie; lecz do Zosi?Co Wać Państwu do Zosi? Ja jej ręką rządzę,Ja sama! %7łe pan Jacek dawał był pieniądzeNa wychowanie Zosi i że jej wyznaczyłMałą pensyjkę roczną, więcej przyrzec raczył,Toć jej jeszcze nie kupił.Zresztą Państwo wiecie,I dotąd jeszcze o tem wiadomo na świecie,%7łe hojność Państwa dla nas nie jest bez powodu.Winni coś Soplicowie dla Horeszków rodu.(Tej części mowy Sędzia słuchał z niepojętemPomieszaniem, żałością i widocznym wstrętem;Jakby lękał się reszty mowy, głowę skłoniłI ręką potakując, mocno się zapłonił) [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne