Moorcock Michael Saga o Elryku Tom 2 Perłowa Forteca

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wówczas Oled Alesham szepnął coś do przywódcy %7łółtej Sekty i Manag Isssię zamyślił.Przytaknął w końcu i skinął na pozostałych przy życiu członków39Bractwa my.Naradzali się przez chwilę, aż Manag Iss zwrócił się ku Elrykowi. Znalezliśmy sposób, byś ty mógł odejść w spokoju, a my z honorem po-wrócić do Quarzhasaat.Jeśli zawrócimy teraz, czy obiecujesz nas nie śledzić? Jeśli dacie słowo, że nie pozwolicie, by te my nie zaatakowały mnie po-nownie. Elryk już ochłonął, zawodzący jękliwie miecz złożył na ramieniu. Schowajcie miecze, bracia! zawołał Oled Alesham, a członkowie Brac-twa posłuchali bez wahania.Elryk też wsunął Zwiastuna Burzy do pochwy.Wypełniała go nieczysta ener-gia, którą miecz wyssał z niedoszłych zabójców.Powrócił tym samym refleksi czujność charakterystyczne dla jego rodu, powróciła arogancja i poczucie wła-dzy właściwe cesarskiej krwi.Roześmiał się do wrogów. Pewnie nie ma macie pojęcia, kogo chcieliście zabić, panowie? Chyba domyślam się trochę, skąd jesteś, panie Złodzieju. Spojrzał wil-kiem Oled Alesham. Takie miecze, jak twój, mieli podobno nosić kiedyś wład-cy Jasnego Imperium.To było dawno, nim jeszcze nastała historia.Mówi się,że były to żywe istoty, rasa sprzymierzona z twoim ludem.Przypominasz na-szych dawno wymarłych wrogów.Czy to ma oznaczać, że Melnibon� nie zatonęłow morzu? Zostawiam cię, byś mógł nad tym pomyśleć, panie Oledzie Alesham.Elryk podejrzewał, że członkowie gildii knują jakiś podstęp, ale nie przejmowałsię tym. Gdybyście mniej czasu spędzali wsłuchani w kłamliwe mity o wła-snej potędze, a częściej zerkali na świat, wówczas wasze miasto miałoby większeszansę przetrwania.Bo teraz rozpada się ono pod ciężarem fałszywych złudzeń.Jeśli tylko na legendach opiera jakiś naród swą dumę i według nich jedynie piszehistorię, to taka mieszanka musi w końcu zaśmierdnąć.Może Melnibon� zatoniekiedyś w przyszłości, panie Czarowniku, Poszukiwaczu Przygód, nie wiem, alepewien jestem, że Quarzhasaat tonie już teraz. Nie jestem biegły w filozofii powiedział podupadły na duchu ManagIss. Nie interesują nas motywy ani idee tych, którzy nas zatrudniają.Tacy jużjesteśmy. I nic na to nie poradzicie uśmiechnął się Elryk. Rozumiem, że w tensposób oddajecie hołd swej dekadencji i bronicie się przed prawdą. Odejdz powiedział Oled Alesham. Nie twoją sprawą jest pouczać nasw kwestii moralności, nie naszą jest tego wysłuchiwać.Dawno skończyliśmy juższkołę.Elryk zignorował wymówkę i skierował zmęczonego wierzchowca ku OazieSrebrnego Kwiatu.Nie oglądał się na Czarowników, ale domyślał się, że pogrą-żyli się bez reszty w konwersacji.Zaczął pogwizdywać, gdy droga ułożyła sięprzed nim prostą wstęgą, a energia pokonanych przeciwników napełniła go eufo-rią.Myślami błądził wokół Cymoril i powrotu do Melnibon�, gdzie miał nadziejęzaprowadzić kilka zmian chroniących jego ojczyznę przed tym, co stało się z Qu-40arzhasaat.Cel wydawał mu się nieco bliższy a myśli jaśniejsze niż w ostatnichmiesiącach.Z wolna zapadła noc i Elryk zadrżał z zimna, którą ograbiło go też z dobregohumoru.Wyciągnął z juków cieplejszą odzież, spętał konia, przebrał się i posta-nowił rozpalić ognisko.Od chwili spotkania z Czarownikami nie tknął eliksirui zaczynał już rozumieć, na czym polega jego działanie.Pragnienie osłabło, cho-ciaż nadal dawało o sobie znać, jednakże pojawiła się nadzieja na uniezależnieniesię od lorda Gho. Wszystko, czego mi trzeba powiedział sam do siebie zajadając zapasy to przynajmniej jeden atak Bractwa my dziennie. Po czym odłożył chlebi figi, owinął się w pled i ułożył do snu.Sny miał proste i znajome.Był w Imrryr, Mieście Marzeń, wygodnie usa-dzony na Rubinowym Tronie, obok siedziała Cymoril, oboje zaś przyglądali siędworzanom.Nie była to jednak normalna świta, którą cesarze Melnibon� ota-czali się od tysiącleci [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne